Ήταν μια ανούσια Τρίτη, όταν αποφάσισα αντί να πάω για ποτό, να πάω στην βραδινή προβολή του Άφτερλωβ, μιας ταινίας που δεν κατάφερα να δω στο φετινό En Lefko Film Festival. Όταν τελείωσε το ρολόι μου έλεγε 00.20 και χρειαζόμουν ένα ποτό.
Ας το πάρουμε όμως από την αρχή, για τον υπόλοιπο κόσμο το Άφτερλωβ είναι μια ταινία για ένα ζευγάρι, τον Νίκο και τη Σοφία που ενώ έχουν χωρίσει αποφασίζουν να περάσουν μαζί μια εβδομάδα δίπλα στην πισίνα κάποιου άλλου. Είναι καλοκαίρι λοιπόν, κι όσο η Αθήνα θα βράζει, ο τριαντάχρονος Νίκος θα πίνει κοκτέιλ στην πισίνα ενός φίλου του στα βόρεια προάστια. Η πισίνα είναι και η τέλεια ευκαιρία να καλέσει την πρώην κοπέλα του, Σοφία. Ή μήπως η τέλεια δικαιολογία για να απαντηθεί επιτέλους το ερώτημα που έχει στο κεφάλι του εδώ και μερικούς μήνες: Γιατί χωρίσαμε;
Ο Χάρης Φραγκούλης είναι ο Νίκος και η Ηρώ Μπέζου, η Σοφία. Η ταινία είναι τέλεια σκηνοθετημένη από τον Στέργιο Πάσχο και δεν μοιάζει με καμία άλλη ελληνικής παραγωγής. Αυτό κάνει και το ερωτικό παιχνίδι της Σοφίας και του Νίκου τόσο απολαυστικό. Ίσως αυτό να έκανε και την πρώτη ταινία του Πάσχου να κερδίσει το βραβείο καλύτερης ταινίας από την Επιτροπή Νέων του Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Να πιστέψει σε αυτήν και η StraDa Films.
*Πριν συνεχίσεις να διαβάζεις, θα ήθελα πολύ να σε ενημερώσω για τα παρακάτω spoilers*
Ο λόγος που χρειάστηκα ένα ποτό είναι γιατί πρώτη φορά στην μεγάλη ιστορία μου με το σινεμά, είδα κάτι που με εκνεύρισε και με έκανε να νιώσω πολύ περισσότερα πράγματα από εκείνα που μπορώ να εξηγήσω μέσα σε 700 λέξεις. Γιατί όσο κι αν βλέπουμε ‘αληθινά σκηνοθετημένες’ ταινίες, αυτή ήταν διαφορετική. Ήταν ακριβώς αυτό που ζεις σε μια μεγάλη οθόνη.
Αποκλεισμένοι σε ένα δωμάτιο, μια σχέση, βλέπεις τον κάθε ήρωα να προσπαθεί να επικοινωνήσει με τον δικό του τρόπο, να προσπαθεί να καταλάβει τι έχει γίνει και να καταλήγει στο ότι κανείς ποτέ δεν κατάλαβε γιατί χώρισαν. Μέχρι που ξαναχώρισαν οι δρόμοι τους, όπως ακριβώς διασταυρώθηκαν. Και κανείς δεν είπε τίποτα, κανείς δεν έκανε τίποτα.
Εκείνο το βράδυ, περπάτησα γύρω στα 2.5 χλμ. σκεπτόμενη όλους τους χωρισμούς που έχω περάσει στην μικρή αυτή ζωή μου. Όλους αυτούς που θα περάσω και όλες τις μετα-ερωτικές ιστορίες που θα ζήσουμε όλοι μας.
Ένα άβολα οικείο συναίσθημα.
Αφού ένιωσα τα πάντα στο ‘πολύ,’ ήπια ένα ποτό και είπα σε δύο ανθρώπους τουλάχιστον 6 φορές να μην τη δουν την ταινία και μετά να την δουν οπωσδήποτε, ένιωσα καλύτερα. Όχι γιατί κατάλαβα ότι οι σχέσεις αλλάζουν, αλλά γιατί δέχτηκα ότι σε έναν κόσμο όπου οι σχέσεις είναι τόσο δύσκολες (πρέπει να είναι τόσο δύσκολες, δηλαδή) ο καθένας από εμάς αγαπάει τον πόνο. Γιατί ο πόνος είναι κάτι οικείο, κάτι γνωστό και σίγουρο. Γιατί δεν είναι δύσκολο να πεις ότι πονάς, αλλά πόσο εύκολα λες ότι είσαι ευτυχισμένος; Πόσο εύκολα είσαι ευτυχισμένος;
Σε μια πρόσφατη συνέντευξη που έδωσε η Ηρώ στο Oneman.gr διάβασα πως, “Είναι μια ασφυκτική σχέση, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια σχέση δύο ανθρώπων που θέλουν να είναι μαζί. Θέλουν ο ένας τον άλλον. Κι αυτό είναι το δύσκολο, όταν είσαι εκεί που πραγματικά θες να είσαι. Δεν είναι εύκολο να είσαι με τον άνθρωπο που είσαι ερωτευμένος. Δεν είναι εύκολο να πας προς τα εκεί που θες. Γιατί υπάρχει φόβος, γιατί αν αυτό το πράγμα σε προδώσει μπορεί να καταρρακωθείς. Όταν ο άλλος σε βλέπει πολύ βαθιά, δε μπορείς να συντηρήσεις τη μάσκα σου. Νομίζω ότι αυτό που υπάρχει σε αυτή τη σχέση είναι ότι μιλάμε για δύο ανθρώπους που παλεύουν με την εικόνα τους, με το στιλιζάρισμά τους. Υπάρχει το κομμάτι της φιλίας, αλλά υπάρχει σε επίπεδο παρέας. Παρ’ όλα αυτά όμως, υπάρχει και το πολεμικό κομμάτι γιατί βλέπουν πολύ καθαρά. Ή βλέπουν ότι υπάρχει ο κίνδυνος να δουν πολύ καθαρά και ίσως δεν είναι έτοιμοι. Αυτό είναι ίσως κάτι που μπορεί να αναγνωρίσει κάποιος.”
“Ένας δυνατός έρωτας σου ζητάει κάτι παραπάνω. Και το παραπάνω δεν είναι μόνο να μην απατάς ή να είσαι στην ώρα σου στο σπίτι. Το παραπάνω είναι ότι πρέπει να κόψεις από πράγματα για να μεγαλώσεις μαζί με τον άλλον.”
Ξέρω ότι θέλει δουλειά να είσαι καλά σε μια σχέση. Ξέρω ότι να αφήσεις τον εαυτό σου να μεγαλώσει μαζί με κάποιον άλλον, θέλει κι αυτό δουλειά. Αλλά οι σχέσεις είναι ωραίες, είναι έντονες, είναι ένας μικρός σεισμός στην καθημερινότητά σου, είναι αυτό που θα χτίσεις όταν θα γκρεμίσεις αυτό που ήσουν. Όταν θα σε γκρεμίσουν. Κι αυτό έχει τη δική του μαγεία. Μια μαγεία που θα έπρεπε όλοι να μάθουμε να δεχόμαστε πολύ πιο συχνά.
