Όλοι οι άνθρωποι έχουν μια ιστορία να διηγηθούν και η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου, Παραολυμπιονίκης με Παγκόσμιο Ρεκόρ χρόνου, φέτος στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα κολύμβησης, έχει πολλές ιστορίες να μοιραστεί για να δώσει δύναμη και να παρακινήσει. Το κορίτσι αυτό, αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα, μεταξύ άλλων, για τη δύναμη που μπορεί να αντλήσει κανείς από το μέσα του και να αγγίξει στ’ αλήθεια, τα όνειρά του.
Πριν από λίγες ημέρες, έλαβα μήνυμά της. Με την Άλεξ έχουμε γνωριστεί και δουλέψει μαζί στο παρελθόν, στα πλαίσια ενός mini doc που είχα κάνει για το VICE με θέμα την εργασία στην Ελλάδα για άτομα με αναπηρία
Το μήνυμα έγραφε: «Γεια σου Δάφνη, εύχομαι να είσαι καλά. Ήρθε η ώρα να σου μιλήσω. Πηγαίνω στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο και θα ήθελα να τα πούμε».
Στα 14α σχεδόν χρόνια της ζωή της και ανήκοντας στις Κορασίδες στην ενόργανη γυμναστική, έχει πυρετό, αισθάνεται δυσκαμψία, κούραση, μουδιάσματα στα χέρια και αδυναμία. «Κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά όταν ήμουν με τον αδερφό μου και προσπάθησα να κάνω ένα άλμα, όπου έπεσα κάτω». Οι κώδωνες του κινδύνου άρχισαν να κρούουν δυνατά τόσο στο σώμα όσο και στον ψυχισμό της, τοποθετώντας την στην απελπισία ενός ιατρικού λαβύρινθου, αναζητώντας την αιτία των αδικαιολόγητων και μη φυσιολογικών συμπτωμάτων της. «Πήγαμε στο Νοσοκομείο Παίδων όπου εξηγούσα στους γιατρούς τα συμπτώματά μου αλλά δεν μπορούσαν να καταλάβουν τί έχω. Μου είπαν να ξεκινήσω θεραπεία με κορτιζόνη για να ηρεμήσουν τα συμπτώματα, τα οποία πράγματι ηρέμησαν αλλά δεν έφυγαν. Μου είπαν μάλιστα πως το πιο πιθανό είναι η αιτία να είναι ψυχοσωματικής φύσης».
Η κορτιζόνη της πρόσθεσε βάρος. «Είχα πάρει αρκετό βάρος από την κορτιζόνη και ήθελα να χάσω αυτά τα κιλά. Έφτασα στο σημείο της νευρικής ανορεξίας το οποίο μετά μου γύρισε σε βουλιμία. Ξέρω ότι και αυτό έκανε την κατάσταση μου χειρότερη από ότι ήδη ήταν».
Στη συνέχεια, φόρεσε νάρθηκες στα πόδια καθότι δεν μπορούσε πλέον να σταθεί μόνη της σε αυτά. «Το στάδιο μετά τις κορτιζόνες ήταν να βάλω νάρθηκες στα πόδια διότι δεν μπορούσα να σταθώ όρθια χωρίς βοήθεια, ήταν κάτι που πρότειναν τότε οι φυσικοθεραπευτές μου. Κάθε επόμενο στάδιο στην εξέλιξη της ασθένειάς μου, δεν με τρόμαζε, απλά ήθελα να δω μέχρι που θα φτάσει η κατάσταση, θα πεθάνω δεν θα πεθάνω τί θα μου συμβεί στη συνέχεια;»
Στην ηλικία των 21 ετών, διαγιγνώσκεται επισήμως με το σύνδρομο Stiff Person, το σύνδρομο του δύσκαμπτου ανθρώπου, μια εξαιρετικά σπάνια νευρολογική πάθηση
«Η αυτοάνοση αυτή πάθηση με καθήλωσε στο αμαξίδιο σε ηλικία 21 ετών. Είχα αδυναμία, αστάθεια, μουδιάσματα και καψίματα στα άκρα, πολύ υψηλούς πυρετούς, πόνους σε όλο μου το σώμα, κούραση, εξάντληση. Στην ευθεία του δρόμου, έκανα κάποια βήματα και έπεφτα. Μάλιστα τότε εργαζόμουν σε μια οικογένεια της οποίας το παιδί πάσχει από αυτισμό, για δύο χρόνια και τους είχα ανακοινώσει μόλις ότι θα σταματήσω διότι δεν μπορούσα να περπατήσω αλλά πρωτού συμβεί αυτό με βρήκε ένα μεγαλύτερο κακό. Κάθε μέρα που πήγαινα το παιδί αυτό βόλτα στο πάρκο είχα καταλάβει ότι με παρακολουθούσε εμμονικά ένας άνδρας ξένης καταγωγής. Πήγα στην αστυνομία με τη μητέρα μου για να τους ενημερώσω και με αγνόησαν.
Δεν με πίστεψαν. Μάλιστα είχαμε πάει σε πολλά αστυνομικά τμήματα ξεκινώντας από εκείνο που ανήκε στην περιοχή που δούλευα. Έτσι, μια μέρα, ζήτησα από τον αδερφό μου να με συνοδεύσει με το αυτοκίνητο στη φυσικοθεραπεία μου. Βγαίνουμε μαζί από το αμάξι και ο αδερφός μου ξεχνάει κάτι και επιστρέφει στο αυτοκίνητο να το πάρει. Εκείνα τα λίγα λεπτά που προπορεύτηκα μόνη μου, δέχτηκα από τον άνδρα αυτόν που με παρακολουθούσε, 3 μαχαιριές στη δεξιά μεριά της πλάτης. Πήγα στο νοσοκομείο απευθείας διότι χρειαζόμουν επειγόντως ράμματα. Έκανα επίσημη καταγγελία και ο άνθρωπος αυτός καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 1 έτους και 9 μηνών. Η καταπόνηση του ήδη εξαντλημένου μου σώματος σε συνδυασμό με τις καθηλωτικές αυτές μαχαιριές με έβαλε μια για πάντα στη θέση του αναπηρικού αμαξιδίου».
Το υγρό στοιχείο το σιχαινόταν
«Ήταν το μόνο άθλημα που παρακολουθούσα στην τηλεόραση και αναρωτιόμουν πώς αντέχουν αυτοί που το έχουν επιλέξει. Θεωρούσα πως ήταν κουραστικό και επίφοβο γιατί έπρεπε το κεφάλι των αθλητών να βρίσκεται συνεχώς κάτω από νερό».
Aυτό όμως ανατράπηκε όταν χρειάστηκε για την αποκατάστασή της, η θεραπευτική πισίνα. Τότε ήταν που ο προπονητής της, Μιχάλης Νικόπουλος, διέκρινε σε εκείνη μια δύναμη τόσο σπάνια, όσο εκείνη και η πάθησή της. «Οι μύες μου είχαν είχαν ατροφήσει. Έπρεπε να κάνω κάτι προκειμένου να τους ενδυναμώσω. Ο Μιχάλης, μετά από ένα χρόνο, παρακολουθώντας τη σταδιακή επαναφορά της μυϊκής μου μάζας μου είπε να αρχίσω να αφαιρώ τα προστατευτικά σωσίβια γιατί έκρινε πως μπορώ και χωρίς αυτά. Στη συνέχεια, βλέποντάς το σαν παιχνίδι, θέλησα να αντιγράψω τις κινήσεις μιας κοπέλας που έκανε κολύμβηση μαζί μου. Την τελευταία φορά που την ξεπέρασα στην πισίνα ο Μιχάλης μου είπε πως είμαι έτοιμη να λάβω μέρος στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και εγώ του απάντησα πως δεν έχω μέσα μου το ανταγωνιστικό στοιχείο και δεν νιώθω έτοιμη».
Αυτό που ξεκίνησε ως παιχνίδι, με ένα απλό μαγιό, λιγοστά χρήματα αλλά πολλή μεγάλη θέληση, της χάρισε πολλούς αγωνιστικούς τίτλους που την έκαναν να διακριθεί και να διαπρέψει, τόσο σε εγχώριο επίπεδο όσο και σε παγκόσμιο στην κατηγορία των 50 μέτρων σε ελεύθερο και ύπτιο.
- 2016 Πορτογαλία: Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης – 2η και 3η θέση
- 2017 Μεξικό: Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κολύμβησης – 2η και 3η θέση
- 2018 Δουβλίνο: Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης – 1η θέση και 4η θέση
- 2019 Λονδίνο: Παγκόσμιο Πρωτάθλημα – 2η και 4η θέση
- 2021 Πορτογαλία – Μαδέϊρα: Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κολύμβησης – Χρυσό Μετάλλιο
- 2021 Ελλάδα – Πανελλήνιο Πρωτάθλημα – παγκόσμιο ρεκόρ
Όλες οι παραπάνω διακρίσεις την έφεραν στο σήμερα, να έχει προκριθεί παρά το περασμένο ηλικιακό της όριο, στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο όπου θα βρεθεί στις 18 Αυγούστου με την επιστροφή της να αναμένεται, στις 4 Σεπτεμβρίου.
Η Αλεξάνδρα μου εξέφρασε ένα μεγάλο της παράπονο, «δεν με έχει στηρίξει όλα αυτά τα χρόνια η Ομοσπονδία καθώς μου δίνει το ετήσιο ποσό των 1.000 ευρώ για να πορευτώ στην αθλητική μου πορεία.
Το κράτος δεν στηρίζει τους αθλητές, δεν τους θεωρεί επαγγελματίες και δεν βρίσκεται δίπλα τους ούτε οικονομικά ούτε και ηθικά. Θα ήθελα να αντιμετωπίζονται οι άνθρωποι με αναπηρία όπως και οι αρτιμελής – τουλάχιστον όσον αφορά το τερέιν του αθλητισμού. Οι Έλληνες κολυμβητές θεωρούνται εθελοντές και όχι επαγγελματίες, πράγμα που δεν καταλαβαίνω».
Οι χορηγοί είναι απαραίτητο στήριγμα στην πορεία ενός αθλητή. «Μακάρι να μπορούσαν να βρεθούν περισσότεροι χορηγοί γιατί ο αθλητισμός και μάλιστα ο πρωταθλητισμός είναι κάτι εξαιρετικά κοστοβόρο. Οι εταιρείες, στο κομμάτι του κοινωνικού τους έργου επιλέγουν τους πολλά υποσχομένους αρτιμελής αθλητές. Όχι εμάς».
Ένα απλό παιδί, με ένα φαρδύ – πλατύ χαμόγελο, με ένα μυαλό ξυράφι, ένα σώμα αεικίνητο παρά την αναπηρία της, που δεν μπορεί επ’ ουδενί να δικαιολογήσει την αδράνεια των ανθρώπων: «Με κουράζει η αδράνεια των ανθρώπων. Των ανθρώπων που ενώ μπορούν να κάνουν τα πάντα επιλέγουν να μην κάνουν τίποτα. Αναφέρομαι, στην πολιτεία στους αρτιμελής αλλά και στα ΑΜΕΑ».
Τελειώνοντας τη συζήτησή μας, μου είπε τα παρακάτω λόγια τα οποία πραγματικά χαράχτηκαν μέσα μου.
«Δεν υπάρχουν όρια στα όνειρα. Θεωρώ πως ό,τι σκεφτούμε και βάλουμε στο μυαλό μας μπορούμε να το πετύχουμε. Δεν υπάρχουν πραγματικοί φραγμοί στα θέλω μας. Σας μιλάω εγώ που ξεκίνησα να σκέφτομαι το τί θέλω να γίνω στα 21 μου και μάλιστα σε αναπηρικό αμαξίδιο».
