Το 1936, ξεσπά στην Ισπανία ο Εμφύλιος. Όταν ο Φράνκο επικρατεί, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι παίρνουν τον δρόμο της αυτοεξορίας, περνώντας από τα Πυρηναία, στη Γαλλία. Ανάμεσά τους η νεαρή πιανίστρια Ροσέρ και ο αδερφός του νεκρού αγαπημένου της, ο γιατρός Βίκτορ Νταλμάου. Για να επιβιώσουν, ενώνονται σε έναν γάμο που δε θέλησε κανείς τους. Μαζί με άλλους πρόσφυγες, επιβιβάζονται στο «Winnipeg», το καράβι που ναύλωσε ο ποιητής Πάμπλο Νερούδα για να τους μεταφέρει στη Χιλή, αυτό το «μακρύ πέταλο από θάλασσα και κρασί και χιόνι», όπως την ονομάζει ο ίδιος. Εκεί θα φτιάξουν μια καινούργια ζωή, εξόριστοι αλλά ελεύθεροι. Ώσπου μια χούντα θα ανατρέψει τον Πρόεδρο της χώρας, Σαλβαδόρ Αλιέντε…
Η Ιζαμπέλ Αλιέντε και οι μαγευτικές ιστορίες που χαρίζει στο αναγνωστικό κοινό δεν παύουν, να αποτελούν πρόσφορο έδαφος για συζήτηση ανάμεσα στους κύκλους των βιβλιολατρών. Έπειτα λοιπόν από πολλές συζητήσεις για το έργο της, έφτασε και για εμένα η στιγμή να γνωρίσω τη συγγραφέα μέσα από το πιο πρόσφατο μυθιστόρημα της.
Στο βιβλίο αυτό η Αλιέντε μας μεταφέρει στο απόγειο της δικτατορίας του Φράνκο σε ένα ταξίδι απελευθέρωσης από την Ισπανία στη Χιλή – μέσω του ξακουστού πλοίου που ναύλωσε η Πάμπλο Νερούδα προκειμένου, να διασώσει πλήθος πολιτικών προσφύγων από το τυραννικό καθεστώς, που επικρατούσε στα Ισπανικά εδάφη – και εκτείνεται στο χρόνο έως την περίοδο του δικτάτορα της Χιλής Πινεσότ.
Οι περιγραφές τόσο των τοπίων όσο και των γεγονότων είναι καθηλωτικές. Λιτές αλλά ταυτόχρονα κινηματογραφικές και γλαφυρές. Έτσι τα σύνθετα και πολύπλευρα ιστορικά γεγονότα με τα οποία επιλέγει, να αναμετρηθεί η συγγραφέας καθίστανται πιο προσιτά προς τον αναγνώστη.
Οι χαρακτήρες όπως η ίδια η συγγραφέας τονίζει στις ευχαριστίες του βιβλίου πρόκειται όλοι ανεξαιρέτως για αληθινά πρόσωπα “Αυτό το βιβλίο είναι ένα μυθιστόρημα, αλλά τα ιστορικά γεγονότα και τα πρόσωπα είναι πραγματικά“. Αυτή η γνώση καθιστά την αναγνωστική εμπειρία ακόμη πιο έντονη και φέρνει τον αναγνώστη κοντά στους χαρακτήρες. Τον βοηθά να δει τα πάθη τους από μια άλλη οπτική γωνία, να νοιαστεί για αυτούς και να πονέσει μαζί τους. Μέσα από τη σκιαγράφηση των δυο βασικών ηρώων η συγγραφέας προβάλλει τον πόνο του ξεριζωμού, μίας βαθιάς πληγής για όλους τους πρόσφυγες, που δύσκολα μπορεί να επουλωθεί.
Ταυτόχρονα περνά ένα ηχηρό μήνυμα προς όλους τους ανθρώπους, θυμίζοντας μας ότι η ελευθερία, η ευημερία και η ειρήνη είναι αγαθά που μπορούν στερηθούν βίαια από τον άνθρωπο, όπως τόσες φορές έχει συμβεί στο παρελθόν, και ο καθένας μας μπορεί να αναγκαστεί εγκαταλείψει την πατρίδα του ώστε να εξασφαλίσει τη σωτηρία του. Έτσι όλοι οφείλουμε να δείχνουμε κατανόηση και καλοσύνη προς όλους αυτούς που έχασαν την ασφάλεια τους, την πατρίδα τους, την οικογένεια τους και τη θαλπωρή του να ξέρεις ότι ανήκεις κάπου. Να τους δείξουμε ότι είναι ευπρόσδεκτοι στο χώρα μας και να δημιουργήσουμε μια πατρίδα που θα μας χωρά όλους, δίχως διακρίσεις.
Ακόμη η Αλιέντε μας χαρίζει μια όμορφη και ειλικρινή ιστορία αγάπης. Μια αγάπη που δεν βασίζεται στο πάθος και τον αστείρευτο έρωτα, αλλά σε έναν καταναγκαστικό γάμο και την υπόσχεση για φροντίδα, κατανόηση και αλληλοϋποστήριξη. Η νεαρή πιανίστρια Ροσέρ και ο αδερφός του νεκρού αγαπημένου της, ο γιατρός Βίκτορ Νταλμάου, ενώνονται σε έναν γάμο που δε θέλησε κανείς τους, για να επιβιώσουν.
Μέσα σε αυτόν τον τραγικό γάμο ανθίζει ένας έρωτας που εξελίσσεται σε υπόδειγμα αγάπης.
Ολοκληρώνοντας το βιβλίο ένοιωσα ένα κύμα συναισθημάτων, να με κατακλύζει, ενώ κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης πολλές φορές ξέσπασα σε κλάματα από την έντονη συγκίνηση και τη συναισθηματική φόρτιση. Πρόκειται για μία δυνατή ιστορία γεμάτη έντονες εικόνες και γεγονότα που θα με συντροφεύει για αρκετό καιρό και μια εξαιρετική πρώτη επαφή με τη συγγραφέα.
