Αύγουστος.

Απόγευμα Κυριακής.

Ερκοντίσιον στο φουλ, ρολά κατεβασμένα, ύπνος.

Ψεύτικη δροσιά.

Ψεύτικη νύχτα.

Ψεύτικη αποκοπή από την πραγματικότητα. Ή έστω προσωρινή.

Ηθελημένη και αναγκαία.

Τι άλλο μπορεί να κάνει κάποιος άλλωστε ένα καυτό απόγευμα Κυριακής του Αυγούστου στην πόλη εκτός από το να αποφύγει την πραγματικότητα του θερμομέτρου, του καυτού ήλιου, της πόλης;

Τι άλλο από το να κλείσει τα μάτια μέχρι να τα ξανανοίξει;

“YOU CAN’T HANDLE THE TRUTH”, η φωνή του Τζακ Νίκολσον από την τηλεόραση με επανέφερε άγρια, βίαια, απότομα στην πραγματικότητα που φέρνει το ξύπνημα.

Στην πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα είναι πως με είχε πάρει ο ύπνος βλέποντας το “a few good men”. Η πραγματικότητα είναι πως με επανέφερε στην πραγματικότητα εκείνη η σκηνή στο δικαστήριο όπου ο Τομ Κρουζ ζητάει από τον Τζακ Νίκολσον “την αλήθεια”. Η πραγματικότητα είναι πως ο Τζακ Νίκολσον φώναξε την μοναδική αλήθεια στον Τομ Κρουζ και σε εμένα. “ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΑΝΤΕΞΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ”.

Ξύπνησα αλαφιασμένη, τρομαγμένη, σαστισμένη, ιδρωμένη, με ανεβασμένους παλμούς, και με εκείνον τον ήχο που βγαίνει απο τον λαιμό όταν ξυπνάς από εφιάλτη, όταν ξυπνάς απότομα, όταν επανέρχεσαι βίαια στην πραγματικότητα, στην αλήθεια και μοιάζει με τον ήχο της αναρρόφησης, και μοιάζει με τον ήχο μιας απεγνωσμένες προσπάθειας να σωθείς από πνιγμό.

Σηκώθηκα και άνοιξα τα ρολά.

Βγήκα στο μπαλκόνι να πάρω ανάσα.

Να συνέλθω από το απότομο, βίαιο ξύπνημα.

Να με φυσήξει ο αέρας, ο αληθινός αέρας, όχι ο ψεύτικος του έρκοντισιον, για να συνέλθω.

Επέστρεψα στην πραγματικότητα.

Βίαια.

Όπως βίαια μπορεί να είναι πολλές φορές και η αλήθεια. Ή κάποιες φορές.

Βίαιη, απότομη, σκληρή, ασήκωτη, πικρή.

Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Και την καλύπτει το ψέμα.

Ή η απόκρυψη της.

Γιατί καμιά φορά η αλήθεια δεν ανέχεται. Δεν αντέχεται.

Δεν αντέχεις να πεις την αλήθεια.

Δεν αντέχεις να ακούσεις την αλήθεια.

Δεν αντέχεις να δείξεις στον εαυτό σου και στον άλλο την αλήθεια.

Δεν αντέχετε να διαχειριστείτε την αλήθεια.

Κι ας την ξέρεις.

Κι ας την ξέρει.

Κι ας την ξέρετε.

Δεν αν(τ)έχεται.

Η αλήθεια και η πραγματικότητα.

Η πραγματικότητα και η αλήθεια.

Η αντικειμενική πραγματικότητα

Και η υποκειμενική αλήθεια.

Που πολλές φορές συμπίπτουν και γίνονται ένα.

Αυτό το ένα που δεν αν(τ)έχεται.

Αυτό το ενα που θα πονέσει.

Εσένα, τον άλλο.

Όπως πονάει κάθε τι σκληρό.

Όπως πνίγει κάθε τι που στερεί την ανάσα.

“Δεν μπορείς να αντέξεις την αλήθεια”.

Κι έτσι η αλήθεια κρύβεται.

Πίσω από κατεβασμένα ρολά,

Κάτω από σκεπάσματα.

Κουκουλώνεται μέχρι να σκάσει.

Αλλά η αλήθεια είναι σαν τον ήλιο.

Πάντα έρχεται, ακόμα κι όταν δεν την αντέχει κανείς.

Ακόμα και αν καίει.

“Δεν μπορείς να αντέξεις την αλήθεια”.

“Δωσ’την μου και άσε με να δω αν μπορώ να την αντέξω”.