«Πόσον ετών είσαι; Μοιάζεις για λιγότερο». «Τα μαύρα γιατί τα φοράς; Να μην τα βάλεις ξανά». «Με τον έτσι πως τα πάτε»; «Βγες και λίγο ρε. Ξεκουράζεσαι καθόλου»; Μα γιατί γκρινιάζεις τόσο; Ποιος σου φταίει πάλι; Μήπως είσαι στις μέρες σου»; «Στις ομορφιές σου σήμερα, έγινε κάτι;»

Ο τίτλος αυτού του κειμένου θα μπορούσε να ήταν αυτός: Η περιέργεια σκότωσε τη γάτα.

Σε αυτό το κείμενο όμως δεν θα μιλήσουμε για γάτες. Άσε που δεν συμπαθώ και τις γάτες. Παρόλα αυτά όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ πως οι γάτες ίσως να μου είναι τελικά πιο συμπαθείς από ορισμένους ανθρώπους.

Πάμε λοιπόν στον τίτλο που επέλεξα: «Ποιος ρώτησε τη γνώμη σου». Μια γνώμη που ξεκάθαρα δεν πρόλαβες να φιλτράρεις. Μια γνώμη που πριν την ξεστομίσεις, σίγουρα δεν τη σκέφτηκες καλά. Μια γνώμη φαινομενικά ασήμαντη κι όμως για κάποιους άκρως σημαντική.

Είμαι η Κ. και στη δική μου περίπτωση οι γνώμες των άλλων πάντα έπαιζαν καθοριστικό ρόλο. Κάποιοι θα πουν πως με αυτόν τον τρόπο ωριμάζεις και τελικά οδηγείσαι στην αυτοβελτίωση. Άλλοι θα σου πουν “και ποιοι είναι οι άλλοι για να σου ασκούν κριτική”; Να πάρουνε τη γνώμη τους και να την κορνιζάρουν στο δικό τους σπίτι. Σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκεις; Γιατί αν θέλεις μπορείς να συμμετέχεις και σε μια άλλη. Σε αυτή που δυστυχώς ή ευτυχώς τελικά ανήκω και εγώ.

Είμαι η Κ. και χαίρομαι πολύ που σου ξανά συστήνομαι. Χαίρομαι γιατί κατάλαβα πως η φωνή μου έχει επιρροή όσο και οι γνώμες των άλλων. Εύχομαι η δική μου να είναι για σένα μόνο θετική. Αυτό το κείμενο οφείλω να σου πω πως είναι αφιερωμένο σε εμένα και εύχομαι στο τέλος αυτού του κειμένου να πεις και εσύ ακριβώς το ίδιο στον εαυτό σου.

Οι γνώμες των άλλων πηγάζουν μέσα από τον καθρέφτη τους

Όχι απαραιτήτως όσα βλέπουν κοιτώντας τον εαυτό τους, μα πρωτίστως όλα όσα θα ήθελαν να δουν μέσα από αυτόν. Είναι τα “κοινωνικά πρότυπα” που θεωρητικά δεν τους νοιάζουν και τελικά πιστά ακολουθούν. Είναι αυτή η φίλη που χαίρεται με τη χαρά σου και στην πρώτη δυσκολία θα σου σταθεί 10 φορές περισσότερο από όσο όταν την είχες ανάγκη για να μοιραστείς την ευτυχία σου. Είναι η μαμά που ενώ υπήρξε παιδί δεν θέλησε να ξανά μπει στη θέση του παιδιού της όταν το χρειαζόταν. Είναι ο μπαμπάς που προσπάθησε πολύ για εσένα και μάλλον ξέχασε σε τι άξιζε τελικά να δώσει τη μεγαλύτερη προσοχή. Είναι τα αδέρφια που νόμιζαν ότι η συνταγή στη δική τους περίπτωση πέτυχε λιγότερο ενώ πρακτικά η συνταγή σας ήταν δομημένη από τα ίδια υλικά.

Είναι η κοινωνία που αποφεύγεις να δεις. Αυτή που συγκρίνεις, που σε συγκρίνει, που τη βρίζεις και που τελικά σου μοιάζει πολύ. Κι ας μην το παραδέχεσαι. Αλήθεια γιατί δεν το παραδέχεσαι;

Οι κακόβουλες γνώμες όσο κι αν δεν σου αρέσει, είναι γνώμες που προέκυψαν επειδή τους άνοιξες εσύ την πόρτα. Επειδή δεν έβαλες ορισμένους ανθρώπους στη θέση τους. Επειδή σιώπησες ή επειδή δεν σιώπησες όταν θα ήταν το καλύτερο που θα μπορούσες να κάνεις. Θα μπορούσες να φωνάξεις, να τσακωθείς, να φύγεις ή και να εξαφανιστείς. Θα μπορούσες να αλλάξεις μέρη και παρουσίες. Τελικά έμεινες. Όχι με τις γνώμες των άλλων όμως, μη μπερδεύεσαι. Έμεινες στο κλουβί σου. Στο καλά “κλειδωμένο” και “προστατευμένο” κλουβί σου.

Όπου κλουβί, συμπλήρωσε με ανασφάλεια.

Τι φοβήθηκες αλήθεια; Τι φοβάσαι ακόμα; Τις γνώμες τους; Τα βλέμματα τους; Τις κουβέντες που ίσως να πουν όταν δεν θα είσαι παρούσα; Αφού στο τέλος της ημέρας όλοι κοιμούνται με τον εαυτό τους. Με αυτόν μιλάνε, αυτόν παντρεύονται, με αυτόν γερνάνε και στο τέλος τελικά με αυτόν πεθαίνουν.

Τη ζωή να τη ζήσεις μόνο αν είσαι παρούσα στη ζωή σου

Αν θέλεις να ζήσεις όσα ονειρεύεσαι, κοίτα να λες την αλήθεια στον εαυτό σου. Κοίτα αυτήν την κοφτερή αλήθεια να τη μοιράζεσαι με όλους. Με αυτούς που σε αγάπησαν και πάνω από όλα με αυτούς που αγάπησες εσύ περισσότερο. Κοίτα στη διαδρομή να θυμηθείς να γυρίσεις την πλάτη σε όσους σε απέρριψαν, να θυμηθείς να συγκινήσεις όσους σε έκαναν να νιώσεις πως εκεί έξω υπάρχει ελπίδα. Να θυμηθείς να κλάψεις με όσους σε έκαναν να γελάσεις. Να θυμηθείς να ζήσεις για εσένα. Κι αν οι γνώμες των άλλων έχουν στα αλήθεια αξία, κράτα τες και κούμπωσε τες δίπλα στις δικές σου. Αν όχι, τότε καλύτερα στα σκουπίδια, πριν μαζευτούν περισσότερα!

Προχώρα όμως. Οι γνώμες των άλλων δεν είναι ο προορισμός σου. Δεν είναι καν ένα εμπόδιο, είναι απλά μια “σημαδούρα” για να σου υπενθυμίζουν που βρίσκεσαι, που πας και που δεν θα ήθελες σε καμία περίπτωση να ξανά βρεθείς. Κι ας σκοντάφτεις μονίμως στις ανασφάλειες των άλλων. Κι ας επαναλαμβάνεις τα ίδια λάθη.

Κι ας φοβάσαι να φύγεις. Και ας θέλεις να μείνεις..

Εσύ να πας όπου σε αγαπάνε και να ανοίγεις την αγκαλιά σου μόνο σε εκείνες τις αγάπες που έρχονται κατά πάνω σου. Γιατί έτσι μόνο αξίζει να ζεις. Γιατί η ψυχή σου ξέρει τι έχει περάσει, τι περνάει και τι θα συνεχίσει να περνάει αν δεν πάψεις να «ακούς». Είναι καιρός να «ακουστείς» και θα σου πω κάτι τελευταίο που συνεχώς προσπαθώ να επαναλαμβάνω και εγώ στον εαυτό μου: Σε αυτή τη ζωή για να πετύχουμε τους στόχους μας θα χρειαστεί να κάνουμε αυτό το ένα και πολύ σημαντικό πράγμα: Να ακούμε την καρδιά μας περισσότερο και τη λογική των άλλων λιγότερο!