Θα σας μιλήσω για τη γιαγιά του κολλητού μου του Βαγγέλη, την κυρία Αντριάνα. Η κυρία Αντριάνα είναι μια γιαγιά σαν όλες τις γιαγιάδες που θες να ζουμπήξεις μέχρι να σκάσει: είναι μικροκαμωμένη, μυρίζει μόνιμα καραμέλες και σπανακόπιτα και πετάει κατά καιρούς ρητά τα οποία για εκείνη είναι απλές καθημερινές προτάσεις αλλά για εμάς είναι ατάκα τύπου 130 likes και πάνω. Ένα από αυτά τα αποφθέγματα που μας επαναλαμβάνει κάθε φορά που χωρίζουμε με γκομενάκι/ τσακωνόμαστε με φίλο/ καίμε το κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο είναι το εξής: ο λύκος τρίχα αλλάζει, γνώμη δεν αλλάζει.
Πριν προλάβετε να αναρωτηθείτε τι σημαίνει αυτό, να σας πω ότι το έχουμε ήδη κάνει πριν από εσάς με τον Βαγγέλη, πολλά μέρες και κυρίως νύχτες που περιμέναμε να έρθει ένα μήνυμα που δεν ήρθε ποτέ. Και πάντα, λίγο μεθυσμένοι και (περισσότερο) χαζοχαρούμενοι καταλήγαμε στο ίδιο συμπέρασμα: πρώτον στο ότι δεν θα ξαναπιούμε Τετάρτη βράδυ, δεύτερον στο ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει και στο ότι ακόμα κι αν φαίνεται ότι έχει αλλάξει, στην πραγματικότητα είναι ο ίδιος αλλά με άλλο τρίχωμα ή – σε περίπτωση που δεν μιλάμε για τον Γούλβεριν- άλλα ρούχα. Η συνέχεια του δράματος την επόμενη μέρα, που τελικά το μήνυμα ερχόταν και μετανιωμένοι ομολογούσαμε πως «ρεεεεε κοίτα, τελικά αλλάζει» .
Όπως καταλαβαίνετε το θέμα της αλλαγής άρχισε να γίνεται λίγο περίπλοκο, οπότε αποφάσισα να ζητήσω τη βοήθεια του άσπρου power ranger, δηλαδή των φίλων μου, στέλνοντάς τους ένα μήνυμα ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΩΙ και ζητώντας τους να με βοηθήσουν για ένα άρθρο που γράφω απαντώντας μου στην εξής ερώτηση: αλλάζει τελικά ο άνθρωπος; Παραδόξως – γιατί είπαμε ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΩΙ – οι απαντήσεις άρχισαν να πέφτουν βροχή και αντί για μπινελίκια, οι power rangers μου αράδιαζαν είτε μεγάλα κείμενα με τις θεωρίες τους περί αλλαγής, είτε μονολεκτικές αλλά πολύ ξεκάθαρες προτάσεις. Κάποιοι τάσσονταν υπέρ της δυνατότητας των ατόμων για αλλαγή, κάποιοι κατά της, όλοι όμως είχαν άποψη, εμπειρίες και επιχειρήματα : Αλλάζει ίσως μετά απο κάποιο έντονο περιστατικό στη ζωή του, δεν αλλάζει μετά τα 30, δεν αλλάζει αλλά εξελίσσεται, αλλάζει αν του το επιτρέπει το περιβάλλον, αλλάζει γιατί τον αναγκάζει το περιβάλλον, αλλάζει αλλά θα πρέπει ταυτόχρονα να αλλάξουν και οι γύρω του, δεν αλλάζει – ο χαρακτήρας μένει ίδιος αλλά εκφράζεται διαφορετικά.
Πάρα πολλές απόψεις, όλες λογικές και όλες σωστές και εγώ να μετανιώνω που ζήτησα βοήθεια από τους φίλους μου γιατί οι ηλίθιοι αντί να με βοηθήσουν με μπέρδεψαν περισσότερο με τα ωραία επιχειρήματα τους. Πήγα στη δουλειά την Δευτέρα με ένα κεφάλι κουδούνι, προσπαθώντας να σκεφτώ τρόπους να τελειώσω το κείμενο, είχα αναγκαστεί να δουλέψω υπερωρία και την ίδια στιγμή η 4χρονη Μάγια άρπαζε μια μπάρμπι απο τα χέρια της φίλης της για 5η φορά μέσα στην ίδια μέρα. Κερασάκι της άθλιας μέρας μου, η στιγμή που της ζήτησα να γίνει λίγο πιο ευγενική με τους γύρω της και εκείνη με κοίταξε για λίγο και μου είπε: ό,τι θέλω θα κάνω.
Και να η απάντηση στο αν αλλάζει ο άνθρωπος παιδιά: Ο άνθρωπος κάνει Ο,ΤΙ ΘΕΛΕΙ να κάνει. Δεν υπάρχει γονίδιο ούτε χρωμόσωμα που να απαγορεύει ή υπαγορεύει την αλλαγή κάποιου προς το καλύτερο ή το χειρότερο. Αυτό σημαίνει ότι η Μάγια μπορεί να συνεχίσει να στεναχωρεί τις φίλες της ή μπορεί να γίνει η πιο πιστή κολλητή που έχει υπάρξει στο σύμπαν, αλλά το δεδομένο είναι ένα: δεν θα αλλάξει αν δεν το θελήσει η ίδια. Κανείς από εμάς δεν είναι μονοδιάστατος, κανείς δεν ορίζεται από μόνο ένα του χαρακτηριστικό και είναι λίγο αφελές να πιστεύουμε ότι ερχόμαστε σε αυτό το σύμπαν με μια κασετίνα με 1 γόμα, 2 μολύβια, 1 χάρακα και 5 στοιχεία προσωπικότητας τα οποία δεν μεταβάλλονται ποτέ. Ο άνθρωπος είναι πιο πολύπλοκος από αυτό, και στην κασετίνα του έχει πολλά χαρακτηριστικά τα οποία ανάλογα με το γενικότερο περιβάλλον του, τα ξεδιπλώνει ή τα κρατάει μέσα του σε χειμερία νάρκη, με βασική προϋπόθεση να θελήσει να τα ξυπνήσει ή να τα αφήσει να κοιμούνται.
Πως εφαρμόζεται λοιπόν αυτό στην πραγματική ζωή; Νομίζω πως η απάντηση είναι απλή. Αν μιλάμε για αλλαγή του εαυτού μας, το βασικό είναι να αποφασίσουμε αν η αλλαγή αυτή θα μας κάνει καλύτερους ή χειρότερους, και στη συνέχεια να δουλέψουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Αν μιλάμε για αλλαγή άλλων προς εμάς, και κατά συνέπεια προς το περιβάλλον τους (και παιδιά, πολύ βασικό, ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να είμαστε μέρος του περιβάλλοντός τους), η μόνη μας δουλειά είναι να τους βοηθήσουμε με συνθήκες που ευνοούν τις αλλαγές που θέλουν να κάνουν.
Στην τελική, ας μην μένουμε κολλημένοι σε γνωμικά από την εποχή του Νώε που επιμένουν ότι κάποιος γεννιέται με 10 σταθερά χαρακτηριστικά σαν καναπές από το ΙΚΕΑ. Ο λύκος αλλάζει και τρίχωμα, αλλάζει και γνώμη, και συμπεριφορά αρκεί να καταλάβει το γιατί, να το αποφασίσει, να εργαστεί πάνω σε αυτό και φυσικά – βασική προϋπόθεση – να μην έχει γύρω του πρόβατα που τις θέλουν τις μάπες τους.
Y.Γ. Ελίνα, Χαρά, Γιώργο, Έμμα, Βαγγέλη, Άλεξ, Νίκο, Αφροδίτη, Στέλιο, Βασίλη, Γκέλλυ, Νάσο, Έλενα ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας ΣΑΒΒΑΤΟ ΠΡΩΙ και για την όλη έμπνευση. Χωρίς εσάς το μόνο που θα είχα καταφέρει να γράψω θα ήταν κάτι σχετικό με τη σπανακόπιτα της γιαγιάς του Βαγγέλη.
