Ποτέ άλλοτε οι μαμάδες δεν ήταν τόσο εγκλωβισμένες στον ρόλο τους όσο σήμερα.

Σε αυτό το συμπέρασμα καταλήγει η Michaeleen Doucleff στο άρθρο της Secrets Of A Maya Supermom: What Parenting Books Don’t Tell You.

Σκέψου το λίγο. Το πρωί ετοιμάζει τα παιδιά για το σχολείο, μετά πρέπει να πάει δουλειά, να αποδείξει ότι δεν άλλαξε και τίποτα τώρα που έκανε οικογένεια, να πάρει τα μικρά από το σχολείο, να έχει έτοιμο φαγητό, να τα διαβάσει, ουφ. Η λίστα συνεχίζεται. Η δουλειά της μαμάς είναι 24ωρη χωρίς ρεπό και χωρίς περιθώριο για σπασίματα. 

Το ότι το να είσαι γονιός είναι δώρο, blessing (βάλε ο,τι hashtag θέλεις) είναι δεδομένο. Και δεν το λέμε γιατί “πρέπει”, αλλά γιατί έτσι είναι. Ο τρόπος, όμως, που φέρουμε εις πέρας αυτό τον ρόλο μας εξαντλεί και θα μας οδηγήσει σταδιακά στην κατάρρευση. Γιατί πολύ απλά ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΟΝΕΣ ΣΕ ΑΥΤΟ.

“Στην κουλτούρα μας“, γράφει η Doucleff, “υπάρχει μια μακροχρόνια πεποίθηση ότι η ιδανική δομή οικογένειας για τα παιδιά, είναι μια μαμά που μένει στο σπίτι όλη τη μέρα και αφιερώνει όλη της την προσοχή σε αυτά“. Ακόμη και όταν δουλεύει, ακόμα και όταν προσπαθεί να βρει μισή ώρα να κάνει ένα ντους, είναι στο καθήκον. “Το αποτέλεσμα είναι μια μητέρα σε ένα διαμέρισμα ή στο σπίτι της μονο-γονεϊκής της οικογένειας -και τα δύο πρακτικά είναι κουτιά- να μεγαλώνει παιδιά. Μόνη“.

Τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι και ούτε είναι παντού έτσι, ακόμη και σήμερα. Η ιστορία της οικογενειακής δομής έχει αλλάξει κατά πολύ. “Μέχρι και πριν 150 χρόνια, τα νοικοκυριά ήταν πολύ μεγαλύτερα και περιλάμβαναν περισσότερα μέλη της οικογένειας και πολλές φορές και βοήθεια επί πληρωμή“, αναφέρει στο άρθρο της  η Doucleff”. “Τα παιδιά των ανθρώπων δεν αναπτύχθηκαν σε μια πυρηνική οικογένεια. Αντιθέτως, για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, τα παιδιά μεγάλωναν με έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων —παππούδες, θείοι, θείες, αδέρφια… μια επεκταμένη οικογένεια— η οποία μπορούσε να περιλαμβάνει βιολογικούς συγγενείς, αλλά και γείτονες, κοντινούς φίλους ή βοήθεια επί πληρωμή“.

Σύμφωνα με ανθρωπολόγους, αυτοί οι “έξτρα” άνθρωποι με τους οποίους μεγαλώνει ένα παιδί, του δίνουν την αγάπη τους αλλά και προσλαμβάνουσες που επηρεάζουν την προσωπικότητά του, ονομάζονται Alloparents (από την ελληνική λέξη “άλλος”). Στη σημερινή εποχή, μπορεί οι μαμάδες να συναντιούνται σε συγκεκριμένα σημεία για περιορισμένο χρόνο (πάρκα, σχολείο, γήπεδα, κ.α.), αλλά το σίγουρο είναι ότι επιστρέφουν και πάλι στα κουτιά τους. Με τα παιδιά τους.

Σε άλλα μέρη του κόσμου, οι μαμάδες πρακτικά βασίζονται στους Alloparents όσον αφορά το μεγάλωμα των παιδιών τους. Η Doucleff αναφέρει νοικοκυριά σε περιοχές του Μεξικό. Εκεί “οι μαμάδες υπολογίζουν και αγκαλιάζουν τους alloparents… όλων των ειδών οι ‘allomoms’ μπαινοβγαίνουν. Όταν μια γυναίκα έχει μωρό, οι άλλες μητέρες δουλεύουν μαζί ότι μπορεί να κάνει ένα διάλειμμα να πάρει ένα ντους και να φάει τα γεύματά της, χωρίς να πρέπει να κρατάει το παιδί“. Θείες, γιαγιάδες, γειτόνισσες και τα μεγαλύτερα παιδιά της οικογένειας, συνεργάζονται για να βοηθήσουν τη νέα μαμά να μεγαλώσει το μωρό της. Και αυτό από μόνο του είναι η απόδειξη του πόσο δύσκολη είναι η δουλειά.

“Αλλά στη δυτική κουλτούρα τους τελευταίους αιώνες, έχουμε αφήσει τους alloparents στο περιθώριο,” γράφει η Doucleff. Με δεδομένο ότι διανύουμε την εποχή που το να έχεις βοήθεια μεγαλώνοντας το παιδί σου -αν όχι ουτοπικό οικονομικά- είναι κατακριτέο, η γυναίκες παλεύουν πραγματικά να κάνουν μια δουλειά που (θα έπρεπε να) είναι ομαδική. “Το αποτέλεσμα είναι κάτι μοναδικό στην ανθρώπινη ιστορία: Μια μαμά εγκλωβισμένη σε ένα κουτί, συχνά μόνη, κάνοντας μια δουλειά που τυπικά θα έπρεπε να γίνεται από αρκετούς ανθρώπους”.

Το θέμα;

Ζήτα βοήθεια. Η μαμά σου το έχει ανάγκη να ζητήσεις τη βοήθειά της. Θέλει να προσφέρει, έτσι έχει μάθει. Η θεία σου θα χαρεί να κατέβει λίγο από το χωριό και η αδερφή σου μπορεί να πάρει το λάπτοπ να δουλέψει από το σπίτι σου όσο εσύ θα κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου. Να είσαι εκεί κι εσύ για τις άλλες μαμάδες και να γίνεις ο alloparent των δικών τους παιδιών. Χτίσε το “χωριό” σου.

featured photo: unsplash.com