Το Always Be My Maybe είναι μια ταινία των Ali long και Randal Park. Μια ρομαντική κομεντί που έχει happy end αφού το ειδύλλιο των πρωταγωνιστών τα ξεπερνάει όλα. Ωστόσο αυτό το happy end έρχεται 30 χρόνια μετά. Η Sasa και ο Markus από φόβο θα αργήσουν αρκετά να παραδεχτούν τα συναισθήματά τους ο ένας στον άλλον. Ιδιαίτερα μετά το θάνατο της μητέρας του Markus. Αυτό θα κάνει τους πρωταγωνιστές να περιπλανηθούν αρκετά, να υποκύψουν στο φόβο και στα αρνητικά τους συναισθήματα. Και μέσα από τις περιπέτειές τους θα σου δώσουν τις καλύτερες συμβουλές για τις σχέσεις.
Το Always Be My Maybe μόλις πατήσεις το play θα σου θυμίσει πως:
Πρέπει να τολμάς αυτό που σε τρομάζει
Γιατί ο φόβος στις περισσότερες σχέσεις είναι εχθρός της κάθε υποθετικής ευτυχίας. Τις περισσότερες φορές αυτό που φοβάσαι είναι να μην πληγωθείς. Να νικήσεις με το μυαλό το σύνδρομο της “ραγισμένης καρδιάς”. Αυτό τελος πάντων που απέφευγαν και οι πρωταγωνιστές. Όμως τα συναισθήματα ανήκουν πάντα σ’ αυτόν που μας τα προκαλεί. Είναι κρίμα να χάσεις τόσο πολύτιμο χρόνο να τα εκφράσεις όσο η Sasa και ο Markus. Γιατί η ζωή δεν είναι πάντα πιστό αντίγραφο της μικρής οθόνης και μπορεί τη στιγμή που θα νικήσεις το φόβο της παραδοχής να είναι αργά. Ο άλλος να έχει φύγει στην Κούβα, να έχει τρία παιδιά και να έχει βάλει την ιστορία σας αναγκαστικά στο μπαούλο με τις ανεκπλήρωτες σχέσεις.
Όλοι αξίζουν μια ευκαιρία και κυρίως οι γονείς σου
Ακόμα και αν δεν ήταν υποδειγματικοί γονείς. Ακόμα κι αν έκαναν λάθη σημαντικά. Όπως οι γονείς της Sasa που την άφηναν μόνη στο σπίτι ολόκληρες μέρες. Δεν έχει σημασία αν αυτό στάθηκε αφορμή να ανακαλύψει την αγάπη της για τη μαγειρική και η καριέρα της στο μέλλον απογειώθηκε. Μεγάλωσε χωρίς όμορφες οικογενειακές στιγμές. Με γονείς που ήταν απόντες και που τώρα μεγαλώνοντας κατάλαβαν τα λάθη τους. Τη τσιγκουνιά, την αδιαφορία, τη μοναξιά και όλα τα άσχημα που προκαλούσαν. Η Sasa τους συγχώρεσε και είναι το οικογενειακό happy end που πρέπει να έχουμε όλοι στη ζωή με τους γονείς μας. Γιατί όσο τους έχουμε στη ζωή είναι κρίμα να τους αφήνουμε απέναντί μας.
Μην κολακεύεσαι απ ό,τι είναι όμορφο εξωτερικά
Πριν πέσει αυλαία στην ταινία και πέσει και η Sasa στην αγκαλιά του Markus διατηρούσε σχέση με τον ατζέντη της. Έναν τύπο τέλειο εξωτερικά, όμορφο, πετυχημένο και άδειο. Κάποιον που νοιαζόταν για την εικόνα του περισσότερο απ’ ό,τι για εκείνη. Μια σχέση που κέρδιζε τα φλας των φωτογράφων και την προσοχή τους αλλά όταν έσβηναν τα φώτα δεν υπήρχε σπίθα. Αυτό είναι λάθος στο οποίο πέφτουμε συχνά. Δε χρειάζεται να είσαι διάσημος άλλωστε για να κολακευτείς από μια ωραία παρουσία. Να αισθανθείς μοναδική επειδή έχεις κάποιον δίπλα σου με δυνατή επιρροή και εμφάνιση. Αρκεί να μην αργήσεις να καταλάβεις πως όλα αυτά είναι παροδικά. Πως όλα δεν φέρνουν, αλλά στερούν χαμόγελα. Πόσο μάλλον ευτυχία.
Να ακολουθείς τα όνειρά σου, αλλά να παίρνεις και την καρδιά σου μαζί
Να αφήνεις τον άλλο να ακολουθήσει τα δικά του. Δε χρειάζεται να είστε και οι δύο πετυχημένοι για να φτάσετε την ευτυχία. Ούτε να μοιάζουν οι ζωές σας επαγγελματικά σαν δυο σταγόνες νερό. Η Sasa έγινε μια μεγάλη και επιτυχημένη σεφ, ενώ ο Markus παρόλο που είχε ταλέντο στη μουσική και μια μπάντα με δυνατότητες δεν έγινε σταρ. Ίσως γιατί ο σεναριογράφος βαρέθηκε την εκδοχή ότι το ζευγάρι πρέπει να είναι πετυχημένο. ‘Η απλά γιατί ήθελε να μας δείξει πως μεγαλύτερη υπέρβαση από το να γίνεις διάσημος είναι να ακολουθείς την καρδιά σου. Να τολμάς να τα παρατήσεις όλα για την αγάπη της ζωής σου. Και να αφήνεις το φόβο και ότι άλλο σε κρατάει πίσω. ‘Οπως ακριβώς έκανε ο Μarkus λίγο πριν εκτοξεύσει την μπάντα αποφάσισε πως η Sasa είναι πιο σημαντική για αυτόν. Και έκανε την υπέρβαση. Ακολούθησε την καρδιά του και τη Sasa στο κόκκινο χαλί και έκανε μια κατάθεση ψυχής. Από εκείνες που μπορούν να λιώσουν και τις πιο παγωμένες καρδιές.
Δεν θα υπάρχει happy end στις σχέσεις αν μονίμως φοβάσαι το end. Αν δεν αφήσεις τον άλλον να δει τι νιώθεις και αν δεν παλέψεις για ό,τι αγαπάς. Γιατί στην τελική χειρότερο από μια ραγισμένη καρδιά θα είναι μια καρδιά ατσαλάκωτη που δεν τόλμησε να αγαπήσει και να αγαπηθεί.
