– Κι αν σου ζητούσα να μείνεις; 

– Δεν μου το ζήτησες. 

– Αν το είχα κάνει όμως; 

– Δεν το έκανες. 

– Αν…;

– Δεν έχω απάντηση…

Τόσα πολλά αν. “Αν” που έμειναν αναπάντητα. “Αν” που σημαδεύουν την ζωή σου. “Αν” που πόνεσαν. Που σε θύμωσαν. Που σε έκαναν να ντραπείς. “Αν” που έφεραν λύπη. Προβληματικά “αν” που έρχονται στο μυαλό σου όταν ξαπλώνεις το βράδυ στο κρεββάτι σου και προσπαθείς να σκεφτείς το “τότε θα”, το παρακάτω, την συνέχεια. Μια συνέχεια που δεν θα έχει πόνο, λύπη, θυμό, ντροπή. Αλλά που δεν θα έχει και αλήθεια.

Συχνά σκέφτομαι όλα αυτά τα “αν”. Τον πόνο, τον θυμό, την ντροπή, την λύπη που προκάλεσαν. Προβληματικά “αν” που περιμένεις να δημιουργούν προβλήματα. Αλλά όχι, τίποτα από αυτά δεν είναι πρόβλημα. Ο πόνος, ο θυμός, η λύπη, η ντροπή είναι συναισθήματα. Συναισθήματα που πρέπει να μάθεις να αντιμετωπίζεις. Συναισθήματα που είναι πιο αληθινά από ένα “αν” δίπλα σε ένα ερωτηματικό.

Κι είναι τόσα πολλά τα αν.

Αν είχα άλλη δουλειά.

Αν είχα καλύτερη υγεία.

Αν ο κόσμος ήταν αλλιώς.

Αν μπορούσα τι θα άλλαζα τώρα στη ζωή μου.

Αν του είχα ζητήσει να μείνει.

Αν μου είχε ζητήσει να μείνω.

Αν μου ζητούσες να μείνω. Έμαθα να ζω με αυτό το “αν”. Δεν μου το ζήτησες. Δεν χρειάστηκε -επίσημα- να βρω τη συνέχεια, αυτό το “τότε θα…” που απαιτούσε από εμένα συμπλήρωση σχεδόν κάθε βράδυ. Ένα τέτοιο βράδυ ήταν που κατέληξα στο ότι το “αν” και το “αργά” πάνε μαζί. Και εσύ άργησες. Και το “τότε θα…” έχασε την αξία του. Έγιναν απλές λέξεις, η μία δίπλα στην άλλη.

Αν μου ζητούσες να μείνω. Δεν έχω απάντηση. Ακόμα δεν έχω. Γιατί ποτέ δεν πήρα σοβαρά την ερώτηση. Γιατί δεν υπήρχε αυτή η ερώτηση. Γιατί αν μου ζητούσες να μείνω, δεν θα αργούσες. Και εσύ άργησες. Και εγώ δεν θυμώνω πια. Δεν πονάω. Δεν λυπάμαι. Δεν ψάχνω το γιατί. Γιατί είναι αργά.

Όταν ακούγεται το “αν” δεν ψάχνει απάντηση.

Όταν ακούγεται το “αν” απλά τρέφει έναν εγωισμό. Και πληγώνει έναν άλλον.

Όταν ακούγεται το “αν” αυτό που νόμιζες παρόν σου, γίνεται παρελθόν σου.

Όταν ακούγεται το “αν” είναι η στιγμή να πας παρακάτω. Χωρίς “τότε θα…”

Όταν ακούγεται το “αν” είναι πάντα αργά.