Για αρκετό καιρό, αναρωτιόμουν μήπως όντως έπρεπε να βρω κάποιον άνθρωπο τελικά, για να μοιραστώ μαζί του τη ζωή μου μέσα από μια ρομαντική σχέση, να γίνω δηλαδή μια ‘τέλεια’ σύζυγος.

Σκεφτόμουν πως θα ήταν ωραία να έχω κάποιον να είναι εκεί για εμένα όπως κι εγώ για εκείνον. Σήμερα όμως που είμαι ακόμα ελεύθερη αν με ρωτήσεις ποιος είναι ο “άνθρωπός” μου, θα σου απαντούσα η μητέρα μου, η οποία είναι και μία από τις απαντήσεις που έδωσαν σε αντίστοιχη έρευνα αρκετοί ανύπαντροι άνθρωποι που ρωτήθηκαν. Επίσης δεν νιώθω καθόλου ότι μου λείπει η ασφάλεια, αντιθέτως νιώθω πως με τους συγγενείς και τους φίλους μου, πάντα είναι κάποιος εκεί.

Επί δεκαετίες άνθρωποι που δεν ήταν σε σχέση ρωτήθηκαν “ποιος είναι ο άνθρωπός σου” και μερικές από τις απαντήσεις ήταν: “Ο καλύτερός μου φίλος από το νηπιαγωγείο, επειδή τον ξέρω από τεσσάρων ετών”, “η κόρη μου”, “η αδερφή μου”, “η μητέρα μου”, “ο πατέρας μου”, “ένας 50χρονος άνδρας με τον οποίο νομίζω ότι γνωριζόμαστε από πάντα” και “μια παντρεμένη γυναίκα από άλλη πόλη, την επισκέπτομαι κάθε καλοκαίρι και αλληλογραφούμε καθημερινά.”

Τι συμβαίνει όμως με τις μη ρομαντικές σχέσεις; Μετράνε; Ή επειδή δεν περιέχουν μέσα τους το ρομαντικό στοιχείο δεν είναι τελικά και τόσο σημαντικής αξίας;

Η ερώτηση είναι βασικά “Μπορεί να είναι κάποιος ο άνθρωπός μας αν δεν έχουμε μαζί του ερωτική σχέση;”

Σύμφωνα λοιπόν με τα πορίσματα αυτών των μακροχρόνιων ερευνών, οι άνθρωποι που βρίσκονταν σε μόνιμες σχέσεις ή σε γάμους, είχαν επενδύσει αποκλειστικά και μόνο στο σύντροφό τους, με αποτέλεσμα εάν αυτοί χαλούσαν να μην είχαν κάποιον άλλον τόσο δικό τους άνθρωπο για να τους σταθεί σε μια δύσκολη στιγμή, ενώ αντίθετα οι ανύπαντροι, είχαν αναπτύξει ουσιαστικές σχέσεις με φίλους, αδέρφια και γονείς οι οποίες πληρούσαν όλα τα κριτήρια αυθεντικής αγάπης.

Μάλιστα, οι ανύπαντροι άνθρωποι δεν ήταν όσο μόνοι νομίζουν μερικοί, αντιθέτως, αντί για έναν μόνον άνθρωπο, είχαν ακόμη περισσότερους και αναφέρονταν σε αυτούς ως “οι δικοί μου”.

Οι περισσότεροι μάλιστα είχαν πάψει να αναζητούν να παντρευτούν αφού είχαν φτιάξει τον κύκλο τους χωρίς αυτός να περιλαμβάνει έναν ή μια σύζυγο και όλα πήγαιναν πάρα πολύ καλά και χωρίς το γάμο. Κάποιος μάλιστα δήλωσε χαρακτηριστικά: “Σήμερα αγαπώ τη ζωή μου όπως ακριβώς είναι. Έχω έναν φίλο με τον οποίο κάνουμε μαζί αθλητισμό, έναν άλλο με τον οποίο παρακολουθούμε stand up comedy, κάποιος που μαζί τα πίνουμε στο bar, ένας συνάδελφος που βλέπουμε μαζί ταινίες και μια συγκεκριμένη παρέα με την οποία περνώ τα Χριστούγεννα”. Με λίγα λόγια, ένας παντρεμένος, κάνει τα πάντα με έναν άνθρωπο, ενώ ένας ανύπαντρος το κάθε τι με κάποιον διαφορετικό. Αυτή είναι η βασική διαφορά στην οποία κατέληξε η έρευνα.

Και δεν υπάρχει και κανένα πρόβλημα με το να σκορπάς ή μάλλον ακόμα καλύτερα να μοιράζεις την ενέργεια και την αγάπη σου σε πολλούς ανθρώπους παρά σε έναν

Ίσα ίσα που κάνεις με τον καθένα αυτό που όντως θέλει κι εκείνος στ αλήθεια και δεν γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις ώστε να καταφέρετε να τα κάνετε όλα μαζί, ακόμα κι αν δεν σας γεμίζουν πραγματικά και τους δυο. Γενικά θα μπορούσε να πει κανείς το ότι να επενδύσει ολόκληρη την ενέργειά σου σε έναν και μοναδικό άνθρωπο είναι μεγαλύτερο ρίσκο γιατί αν κάτι δεν πάει καλά, τα χάνεις όλα. Ενώ αν επενδύσεις από λιγότερο σε πολλούς η δικλείδα ασφαλείας είναι μεγαλύτερη: αν χάσεις έναν, δεν χάνεις τα πάντα. Οπότε κι έτσι αν το σκεφτεί κανείς, το να είσαι αφιερωμένος αποκλειστικά σε ένα άτομο σε κάνει να είσαι και απόλυτα εξαρτημένος από εκείνο με ότι αρνητικό αυτό συνεπάγεται.

Σε μια άλλη μελέτη κάποτε είχα διαβάσει το εξής: παντρεμένες γυναίκες ερωτήθηκαν πόσο συχνά συζητούν τις ανησυχίες τους με τον σύζυγό τους ή με μια φίλη τους. Η συντριπτική πλειοψηφία απάντησε ότι μιλάει περισσότερο για τα προβλήματά της με τις φίλες και όχι με τον σύντροφο της ζωής της. Ουσιαστικά το μόνο θέμα το οποίο συζητούσαν πιο πολύ με τον άντρα τους ήταν τα οικονομικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι που έχουν επιλέξει την οδό του γάμου δεν έχουν κάνει το σωστό. Αυτό σημαίνει απλά ότι οι άνθρωποι που δεν την έχουν επιλέξει δεν έχουν κάνει το λάθος. Για τον κάθε έναν από εμάς, “ο άνθρωπός μας” είναι διαφορετικός και τον γνωρίζουμε μόνο εμείς.