Την πρώτη μέρα του 2015, είχα πάρει ένα χαρτί και ένα μολύβι και έγραψα πως για το υπόλοιπο της χρονιάς θέλω να διαβάζω ένα βιβλίο τον μήνα. Ο χρόνος πέρασε και όχι μόνο έκανα τον στόχο μου πραγματικότητα, μα θέλησα να πάω και ένα βήμα παραπάνω. Έτσι, την πρώτη μέρα του 2016, πήρα το ίδιο χαρτί και ένα μολύβι και καθώς έσβηνα το προηγούμενο resolution μου, έγραψα από πάνω “Να προσπαθώ να διαβάζω ένα βιβλίο την εβδομάδα”. Δεν ξέρω αν θα γίνει πραγματικότητα, δεν ξέρω καν αν θα προλαβαίνω, ούτε αν θα έχω την όρεξη. Αυτό που ξέρω είναι πως την πρώτη εβδομάδα του χρόνου, διάβασα ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσει ο κάθε άνθρωπος εκεί έξω.
Η επιλογή του “Αν δεν μιλάμε για σπουδαία πράγματα” του Jon McGregor, έγινε τελείως τυχαία, όπως κάνω τις περισσότερες φορές που ψάχνω το επόμενο βιβλίο μου. Κανείς δε μου ‘χε πει γι’ αυτό. Ίσως, μεταξύ μας, γι’ αυτό να ήταν λίγο πιο μαγικό από τα υπόλοιπα. Γιατί ανακάλυψα κάτι που θεωρώ πως όλοι θα έπρεπε να είχαν ανακαλύψει στις αρχές της ενήλικης ζωής τους. Ακόμη ένας λόγος που θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, είναι γιατί στην πραγματικότητα, πιστεύω από τα βάθη της καρδιάς μου, πως αυτό το βιβλίο είναι ένας μικρός θησαυρός.
Ο συγγραφέας του έχει δημιουργήσει ένα σκηνικό κάπου, σε κάποιο δρόμο της Βόρειας Αγγλίας, όπου συνηθισμένοι άνθρωποι κάνουν καθημερινά πράγματα. Ανώνυμοι άνθρωποι διασταυρώνουν τους δρόμους τους με άλλους ανώνυμους ανθρώπους κάθε μέρα. Παρ’ όλα αυτά, κανείς δε μοιάζει να προσέχει τον διπλανό του, μέχρι που την τελευταία μέρα του καλοκαιριού, ένα φοβερό συμβάν κατακερματίζει τη γαλήνη της εποχής και αλλάζει ριζικά τους ρυθμούς της ζωής του καθενός ξεχωριστά. Έτσι, ο McGregor δημιούργησε ένα μυθιστόρημα γεμάτο θαύματα.
Η ζωή της πόλης ζωντανεύει για τον αναγνώστη, σαν να παρακολουθεί τα πάντα από πάνω, από δίπλα ή από μπροστά. Καταφέρνει μέσα από ένα βιβλίο να δείξει πως τα πράγματα δεν είναι και τόσο κοινότοπα και ασήμαντα όσο νομίζουμε. Η μαγεία της στιγμής βρίσκεται στις καθημερινές μας συνήθειες. Στον τρόπο που περνάμε τον δρόμο, που φτιάχνουμε ένα τσάι, που μαθαίνουμε πώς να αγαπάμε ή στην στιγμή που το βλέμμα μας συναντά τα βλέμματα των άλλων.
Αυτό που μου έμαθε εμένα το μυθιστόρημα του Jon McGregor, δεν είναι πώς να εκτιμάω τη ζωή, μας πώς να μάθω να παρατηρώ τα μικρά πράγματα που συμβαίνουν. Πώς μπορώ και πόσο αξίζει να γίνω συλλέκτης στιγμών. Απλές, καθημερινές στιγμές που καθορίζουν τις ζωές μας, μα κανείς δεν τους δίνει την σημασία που πρέπει. Το “Αν δεν μιλάμε για σπουδαία πράγματα”, είναι ένα τόσο ρεαλιστικό μυθιστόρημα, που σε παροτρύνει να σκεφτείς το μεγαλείο της κάθε μέρας. Σε ένα βιβλίο όπου κανείς δεν έχει όνομα, ούτε καν η πόλη, καταλαβαίνεις πως αν βγεις έξω, σχεδόν όλα είναι ανώνυμα. Ο τύπος με το καρό πουκάμισο, η κοπέλα με την μωβ φούστα και τα σγουρά μαλλιά, το κορίτσι που χαμογελάει συνέχεια, ο άντρας με την πρωινή εφημερίδα. Όλα είναι τόσο ανώνυμα που δεν τους δίνει κανείς σημασία. Την σημασία που πρέπει.
“Είναι πολύ μεγάλος ο κόσμος, λέει, και μπορεί να σου ξεφύγουν πολλά, πάρα πολλά αν δεν έχεις το νου σου. Πάντα υπάρχουν σπουδαία πράγματα, εδώ μπροστά στα μάτια μας, αλλά, λέει, τα μάτια μας καμιά φορά έχουν σαν σύννεφα, όπως μπροστά στον ήλιο, και η ζωή μας είναι πιο άχρωμη, πιο φτωχή άμα δεν τα βλέπουμε όπως είναι. Σαν δεν μιλάμε για τα σπουδαία πράγματα, τότε γιατί τα λέμε σπουδαία;”
Ένα απόσπασμα του βιβλίου του Jon McGregor, γιατί αν γυρνούσα λίγο τον χρόνο πίσω, θα ήθελα να έρθει κάποιος να μου πει για αυτό το βιβλίο. Τώρα, εγώ νιώθω σαν να ανακάλυψα τον δικό μου θησαυρό για φέτος και σου προτείνω να το διαβάσεις και εσύ, όσο πιο γρήγορα μπορείς.
