Από τα πιο σοφά λόγια που έχω ακούσει τελευταία και που από μόνα τους μου έδωσαν πολλές απαντήσεις. Απαντήσεις για θέματα που αφορούν κυρίως στην διεκδίκηση, στην «ενήλικη» στάση απέναντι στα πράγματα που με αφορούν, στην τόλμη και το θάρρος, στο να αντέχω και το «όχι». Και το πιο ωραίο όλων είναι ότι όσο το διαβάζω, τόσο περισσότερο το πάω παραπέρα. Και όσο το προχωράω, τόσο περισσότερο κάνω πράξη το να ρωτάω ή καλύτερα το να διεκδικώ. Σαν αυτά τα απλά λόγια να είναι μια ενθάρρυνση, ένα ξεκλείδωμα, ένα σπρώξιμο.

Ωραίο πράγμα η διεκδίκηση. Την αξία της την συναντάμε παντού. Από την πιο απλή μας συνδιαλλαγή μέχρι τις πολύ σημαντικές μας σχέσεις. Η έννοια της διεκδίκησης πάει μαζί με τα στάδια της ενηλικίωσης, τα στάδια της ανάπτυξης – μιας πορείας που δεν σταματά ποτέ και δεν είναι μοναχική. Είναι κοινωνική επειδή έχει να κάνει με την αλληλεπίδρασή μας με τους άλλους. Αυτή η αλληλεπίδραση είναι από μόνη της μια διεκδίκηση ή μια «εκπαίδευση» στην διεκδίκηση, αρκεί να την βιώνουμε έτσι και να αξιοποιούμε όλα όσα μας μαθαίνει μια τέτοια εμπειρία. Αρκεί να αντιλαμβανόμαστε και να σεβόμαστε μέσα από αυτή τα όρια τα δικά μας, των άλλων, του περιβάλλοντός μας. Μέσα από την διεκδίκηση αποδεικνύουμε στον εαυτό μας ότι μένουμε πιστοί στις ιδέες και τα πιστεύω μας, παίρνουμε πρωτοβουλίες, νιώθουμε ελεύθεροι, καταφέρνουμε και συμμετέχουμε σε πράγματα που μας ενδιαφέρουν, εκπληρώνουμε επιθυμίες μας, γινόμαστε πιο αποφασιστικοί, παίρνουμε θέση, υπάρχουμε.

Το ερώτημα είναι: «Πως θα καταφέρουμε να διεκδικούμε ό, τι μας αξίζει στη ζωή και στις σχέσεις μας; Πως θα τολμήσουμε να ρωτήσουμε και ας ακούσουμε και το όχι;» (δύο τα ερωτήματα) Έχουμε και λέμε: Αν μπορούμε να αντέξουμε να είμαστε απλοί θεατές της ζωής μας, τόσο θα πρέπει να αντέξουμε να αφήσουμε στην άκρη ή να υποτιμήσουμε τις επιθυμίες μας. Αν αποφασίσουμε να αντιμετωπίσουμε τους εαυτούς μας ως ενήλικες και άξιους σεβασμού, τότε «μαγικά» και οι γύρω μας θα μας απευθύνονται με τον αντίστοιχο τρόπο. Αν συνεχίσουμε να «παθαίνουμε» από την στάση των άλλων απέναντί μας, μένοντας όμως άπραγοι και απλά περιμένοντας να πάμε σπίτι για να πάρουμε τον κολλητό στο τηλέφωνο και να γκρινιάξουμε, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να είμαστε διαρκώς θυμωμένοι και τελικά να μην μπορούμε να απολαύσουμε την καθημερινότητά μας. Λες και όλοι οι άλλοι πρέπει να διαβάζουν την σκέψη μας και όταν δεν το κάνουν σκεφτόμαστε το καταπληκτικό και μοναχικό: «Κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει». Δεν οφείλει κανένας να μας καταλάβει περισσότερο απ’ ότι εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας. Κανένας δεν φταίει για το ότι εμείς φοβόμαστε να βγούμε από τον ρόλο του ντροπαλού, φοβισμένου και παράλληλα καλόβολου παιδιού που δέχεται παθητικά ό, τι του προσφέρουν και αμέσως μετά μετατρέπεται σε θυμωμένο και κακιωμένο παιδί.

Σίγουρα δεν είναι το ίδιο εύκολο για όλους μας να περάσουμε στην αντίπερα όχθη και να γίνουμε ξαφνικά διεκδικητικοί. Πόσο μάλλον αν δεν καταλάβουμε την αξία όλου αυτού. Ευτυχώς η καθημερινότητα μας δίνει πολλές ευκαιρίες για να δούμε τον εαυτό μας διαφορετικό. Είναι αλήθεια πως κάποιες φορές κάνοντας ένα πρώτο βήμα, ξεκινώντας από απλές καθημερινές ευκαιρίες για διεκδίκηση και βλέποντάς το όλο αυτό να λειτουργεί, αρχίζουμε να δημιουργούμε μια θετική ανάμνηση για αυτό που καταφέραμε, αρχίζουμε να αισθανόμαστε πιο δυνατοί και αποτελεσματικοί και αυτό με την σειρά του θα μας κάνει να θέλουμε να το επαναλάβουμε. Για να δούμε… Αυτή η πορεία της προσωπικής μας ανάπτυξης και κατασκευής δεν σταματά ποτέ όμως.