‘Όταν τα άλλα κορίτσια ντύνονταν με στολές Χιονάτης εσύ έψαχνες μπέρτα για να κάνεις τον σούπερ ήρωα. Θες να κλέψεις το skate από τα αγόρια της πλατείας. Στα meetings ονειρεύεσαι να παίζατε κάποιο παιχνίδι έξω. Σε μπερδεύουν τα κορίτσια που θεωρούν σπορ τα ψώνια. Μπορείς να περπατήσεις πάνω σε ψηλά παπούτσια αλλά προτιμάς όχι. Λερώνεσαι με παγωτό. Ακόμα.” έγραψε η Φανή σε παλιότερο κείμενο της.

Ξέρω πώς είναι να επιλέγεις να πας για ένα ποτό ντυμένη με all star, boyfriend jeans και καρώ πουκάμισο ανοικτό, με γκρι μπλούζα από μέσα και να σε κοιτάζουν παράξενα οι κοκέτες της παρέας. Έχω μπει πολλές φορές σε bar φορώντας τα παλιά jeans του μπαμπά μου και sneakers, τη στιγμή που όλα τα υπόλοιπα κορίτσια έχουν τιμήσει τα mini ψηλόμεσα φουστάκια τους και τα crop top τους πάντα 12 με 14 πόντους ψηλότερες από εμένα. Έχω βγει Πρωτοχρονιά φορώντας φόρμες. Όχι κατά λάθος.

Έκανα την προσπάθεια να βάζω μικρά reminders παντού μέσα στο σπίτι μου σε στυλ “περιποιήσου τον εαυτό σου”ή “ετοιμάσου μια ώρα πριν βγεις για ποτό”. Ήμουν διατιθεμένη να θυσιάσω εξήντα ολόκληρα λεπτά προσπαθώντας να σβήσω τις μουτζούρες από τη μάσκαρα στο πάνω βλέφαρο αντί να διαβάζω ένα καλό βιβλίο ή να βλέπω επεισόδιο από την αγαπημένη μου σειρά. Το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε την όρεξή μου να γίνω η γυναίκα που απαιτούσαν οι άλλοι από εμένα να είμαι. Καταπίεζα τον εαυτό μου συστηματικά, εγκλωβίστηκα σε ατελείωτες ώρες video tutorials για το πώς να ισιώσω τα μαλλιά μου ή πώς να πετύχω το τέλειο smokey eye. (Γιατί ένα τέλος πάντων;).

Έβγαινα και ήμουν δυστυχισμένη. Ένιωθα άβολα μέσα στα ίδια μου τα ρούχα, τα μαλλιά μου με ενοχλούσαν και ήθελα απεγνωσμένα απλά να κάνω και ένα bun. Δεν μπορούσα να συμμετέχω άνετα στις συζητήσεις γιατί κάθε λίγο έπρεπε να ανανεώνω το κραγιόν μου, το οποίο και έτρωγα μανιωδώς. Άσε που άφηνα συνεχώς στάμπες στο ποτήρι του ποτού μου, νιώθοντας που οι σερβιτόροι με μισούν και θα με βάλουν να το πλύνω μόνη μου.

Δεν μπορούσα να συνεχίσω έτσι. Ήξερα καλά πως αγαπάω πολύ τον εαυτό μου για να τον ταλαιπωρώ με αυτόν τον τρόπο και να μην τον αποδέχομαι. Άρχισα να ψάχνω μικρά items τα οποία θα μπορούσαν να “κλέψουν” λίγο χώρο από την tomboy αισθητική της ύπαρξής μου με λίγο έξυπνο τρόπο. Αγόρασα αξεσουάρ και τσάντες σε έντονα χρώματα, girly λαστιχάκια για τα μαλλιά μου, ακόμα το μπρελόκ που έβαλα στα κλειδιά μου έγραφε τη λέξη “girl”. Τα βλέμματα που λάμβανα μετά από αυτά ήταν ακόμα χειρότερα. Ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα. Έπρεπε να απολογηθώ για το ότι είχα καλύτερα πράγματα να κάνω από το να ασχολούμαι συνεχώς με το πώς φαίνομαι.

Ένα βράδυ, καθώς καθόμουν στο μπαρ του αγαπημένου μου μαγαζιού, χαζεύοντας τα ράφια πίσω από τον bartender, προσπαθώντας να αποφασίσω τι θα παραγγείλω, παρατηρώ ότι δίπλα μου κάθεται ένα ζευγάρι. Ο τύπος μέτριος εμφανισιακά. Η κοπέλα του, όμως, πραγματικά εντυπωσιακή. Κάνε την εικόνα. Ξανθιά, φρεσκοβαμμένη ρίζα, από εκείνες που δεν έχουν μείνει ποτέ άβαφες. Φορούσε το στενό της midi φόρεμα και sneakers και είχε το πιο ωραίο στήθος που είχα δει ποτέ. Σε κάποια φάση τους πλησιάζει η κοπέλα που σέρβιρε, γιατί από ότι κατάλαβα πριν κάθονταν σε τραπέζι και η κοπέλα ήθελε να κάνει ταμείο. Ο τύπος δεν μπορούσε να σταματήσει να φλερτάρει με την κοπέλα που σέρβιρε.

Με τίποτα. Η ξανθιά απλά καθόταν εκεί και παρακολουθούσε το σκηνικό. Απλά καθόταν και υπέμενε έναν μ***άκα. Το καταλαβαίνεις; Φαινόταν σαν να το θεωρούσε δεδομένο ότι ο φίλος της μπορεί να φλερτάρει οτιδήποτε του τραβάει το βλέμμα και εκείνη έχει υπογράψει νοητά να τον ανέχεται. Γιατί έτσι γίνεται. Γυρνώντας λίγο το σκαμπό μου με τρόπο που μπορούσα να τσεκάρω τον χώρο μέσα στο μαγαζί, παρατήρησα όλα εκείνα τα προσεγμένα κορίτσια.

Ξέρεις τι; Φορούσαν σχεδόν τα ίδια ρούχα. Ήταν σαν κλώνοι μιας συγκεκριμένης γυναίκας. Έριχναν αγωνιώδη βλέμματα γύρω τους. Σαν να νιώθουν ανασφάλεια, σαν να φοβούνται ότι όλη η προσπάθεια που έκαναν πήγαινε στράφι, γιατί κανένα “αγοράκι” με μια όμορφη ξανθιά δίπλα του δεν κοιτούσε εκείνες. Ή γιατί ο barman αντί να πηδήξει έξω από το bar για να ζητήσει το τηλέφωνό τους, ήταν busy με το τι θα πιει ένα παντελώς ατημέλητο tomboy σαν εμένα. Ή κάθε ατημέλητο tomboy εκεί έξω.

Οι άντρες συνέχιζαν τις ζωές τους κανονικά, χωρίς να ασχολούνται με κραγιόν, αρώματα και κοντές φούστες. Πόσα καλλυντικά πήγαιναν στράφι, Θεέ μου; Είδα πολλές κοπέλες να πωλούνται σαν κρέατα και πολλούς άντρες να είναι διατεθειμένοι να αγοράσουν μόνο φιλέτα. Ήπια γρήγορα το ποτό μου, ακολούθησα την ξανθιά μέχρι την τουαλέτα για να της πω ότι ξοδεύει τον χρόνο της -μάλλον με πέρασε για τρελή- και έφυγα νιώθοντας τόσο υγιής μέσα στο δέρμα που κατοικώ και τα καθόλου κολακευτικά ρούχα που το συνοδεύουν.

Τρία πράγματα ανακάλυψα εκείνο το βράδυ:

*Πως το να αγαπάς τον εαυτό σου είναι το καλύτερο make up και άλλα τέτοια κλισέ.

*Πως πρέπει να κάνω unsubscribe σε όλα τα beauty ΥouTube channels.

*Πως ποτέ δεν θα ξαναπάω σε κρεοπωλείο χωρίς να το συσχετίσω με το νυφοπάζαρο του Αθηναϊκού nightlife.