Κι εκεί που νομίζεις ότι τα έχεις δει και ακούσει πια όλα, έρχεται η ανάρτηση της Κατερίνας Στεφανίδη για να σε διαψεύσει.

Η πρωταθλήτρια στίβου έγραψε συγκεκριμένα στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook:

«Γράφω αυτήν την ανάρτηση με την ελπίδα να βοηθήσω έναν άνθρωπο.

Το Σαββατοκύριακο, κατά τη διάρκεια του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Στίβου, είχα μερικούς διαφορετικούς άντρες (τυχαίο; Μάλλον όχι) να σχολιάζουν σε εμένα το τι και το πόσο τρώω. Δεν είχα κάθε φορά εξίσου καλό αυτοέλεγχο, αλλά την τελευταία κι ενώ έτρωγα βραδινό μετά τον αγώνα μου, με όσο αυτοέλεγχο μου είχε μείνει, προσπάθησα να εξηγήσω πόσο ασέβεια είναι να λες σε μια ενήλικη γυναίκα αθλήτρια πόσο να φάει. Όχι, συγγνώμη. Σε μια γυναίκα αθλήτρια. Όχι, πάλι συγνώμη. Σε μια γυναίκα. Όχι. Σε έναν άνθρωπο, οποιασδήποτε ηλικίας ή φύλου. Στον ελληνικό κλασικό αθλητισμό υπάρχει μεγάλο πρόβλημα στο πώς αντιμετωπίζεται η σωματική εικόνα ενός αθλητή. Επειδή κάποιοι προπονητές δεν ξέρουν να προπονήσουν τους αθλητές τους, όταν ο αθλητής δεν πάει καλά, είναι εξαιτίας των κιλών του.

Τι πρέπει να πετύχω σαν αθλήτρια για να μην έχω τον κάθε άσχετο να μου λέει τι και πόσο να τρώω; Να δείχνει μηδέν σεβασμό σε εμένα και στον προπονητή μου;

Αν αυτό το ζω εγώ μετά από ό,τι έχω πετύχει τα τελευταία 20 χρόνια, τι ζει το κάθε παιδί που περνάει εφηβεία; Ή η κάθε γυναίκα ή άντρας, αθλήτρια ή αθλητής που δεν τολμάει να αντιμιλήσει στον καθένα που δίνει την ανεπιθύμητη γνώμη του; Σκέφτομαι συχνά, πώς μπορώ να βοηθήσω αυτά τα παιδιά; Αυτούς τους ανθρώπους; Τι πρέπει να γίνει για μην επιτραπεί ποτέ ξανά σε κάποιους να πατήσουν το πόδι τους σε στάδιο; Καταγγελία; Μήνυση; Δεν ξέρω, προσπαθώ να σκεφτώ. Αλλά περισσότερο προσπαθώ να μην σκεφτώ. Να μην σκεφτώ πόσα ταλαντούχα παιδιά σταμάτησαν τον αθλητισμό γιατί είχαν έναν τέτοιο προπονητή, να τους λέει ότι δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους γιατί ζυγίζουν 1 κιλό παραπάνω.

Νομίζετε ότι το πρόβλημα στον ελληνικό κλασικό αθλητισμό είναι οι εγκαταστάσεις; Κάνετε λάθος. Το πρόβλημα στον ελληνικό κλασικό αθλητισμό είναι αυτοί. Αυτοί που παραλίγο να καταστρέψουν τη δική μου καριέρα. Αυτοί που παραλίγο να καταστρέψουν την καριέρα του @manolo (Καραλής). Αυτοί που, αντί να μάθουν από τις επιτυχίες μας, συνεχίζουν τον χαβά τους. Το πρόβλημα στον ελληνικό αθλητισμό είναι αυτοί. Αυτοί που σίγουρα κατέστρεψαν την καριέρα πολλών αθλητών και αθλητριών, των οποίων δυστυχώς τα ονόματα δεν θα μάθουμε ποτέ».

Διαβάζω και ξαναδιαβάζω την ανάρτηση, αλλά η απορία δε σβήνεται από το μυαλό μου: Μίλησε κάποιος στην Κατερίνα Στεφανίδη για τα κιλά της; Για το φαγητό που καταναλώνει; Σε ποια; Στην Κατερίνα Στεφανίδη; Την πρωταθλήτρια του στίβου; Για ποια κιλά;

Κι αν είναι έτσι, τότε τι ελπίδες έχουμε όλοι εμείς οι υπόλοιποι, οι μη αθλητές, να μη σχολιαστούμε από όλους αυτούς τους καλόβολους για την εμφάνισή μας; Τι ελπίδες έχουμε να απαλλαγούμε από αυτή την τοξικότητα; Και πώς μπορούμε να ισχυριζόμαστε ότι έχουμε κάνει βήματα προόδου;

Και, τέλος πάντων, με πόσους ακόμη τρόπους πρέπει να σας πούμε ότι δεν έχετε κανένα δικαίωμα να σχολιάζετε το σώμα μας, την εμφάνισή μας, τα κιλά μας, το τι βρίσκεται στο πιάτο μας;

Όχι επειδή είμαστε γυναίκες κι όχι επειδή η Στεφανίδη είναι (πρωτ)αθλήτρια, αλλά επειδή όλοι είμαστε άνθρωποι με δικαίωμα αυτοδιάθεσης. Και τα σχόλιά σας ουδεμία πρόθεση έχουν να μας νουθετήσουν να ζούμε πιο υγιεινά. Αντιθέτως, η μόνη πρόθεση που κρύβεται πίσω από τέτοιου είδους σχόλια είναι να προσβάλλουν, να δασκαλέψουν υπό το πρίσμα ενός παντογνώστη, που έχει άποψη για όλα.

Κι αναρωτιέμαι, όλοι εσείς οι παντογνώστες πότε κοιταχτήκατε για τελευταία φορά στον καθρέφτη σας;

Μάλλον όχι πρόσφατα. Γιατί αν το είχατε κάνει, θα βλέπατε την αλήθεια «γυμνή». Πιθανότατα ζυγίζετε περισσότερο από τους ανθρώπους που σχολιάζετε. Αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό που υπάρχει μέσα σας: Τίποτα, κενό. Γιατί ασχολείστε τόσο πολύ με την εμφάνιση και το φαγητό των άλλων, που δεν έμεινε χρόνος να αλλάξετε το μέσα σας, το άδειο, το σκοτεινό, το ασήμαντο.

Αγαπητή Κατερίνα, αν ακόμη απορείς, σου έχω κακά νέα: Μάλλον όσα και να πετύχεις ως αθλήτρια, αυτές οι φωνές δε θα σταματήσουν. Ίσως, όμως, με τη βοήθειά σου -και με τη βοήθεια όλων μας- θα καταφέρουμε σιγά σιγά να τις κάνουμε να μην ακούγονται πια.