Από μικρή με τρόμαζαν οι καταιγίδες. Κάθε φορά που υποψιαζόμουν πως καταφθάνουν, κρυβόμουν κάτω από τα σκεπάσματα ή τρύπωνα στην αγκαλιά της μητέρας μου, για να προστατευτώ δήθεν. Μεγαλώνοντας, προσπάθησα να το δουλέψω μέσα μου και νομίζω πως μέχρι στιγμής τα έχω καταφέρει αρκετά καλά. Πλέον, αρκούμαι σε μια μικρή θλίψη που μου φέρνουν καθώς έρχονται και μια ανεπαίσθητη μελαγχολία, έτσι για να μου θυμίζουν πόσες ώρες έχω περάσει ακούγοντάς τις κάτω από παπλώματα και τραπέζια.

Τώρα πια, κι έπειτα από πολλές ώρες που έχω περάσει παρέα με τον εαυτό μου, προσπαθώ πάντα να βρίσκω κάθε τι όμορφο ακόμη και στα πράγματα που μου προκαλούν φόβο ή θλίψη. Να ψάξω για κάτι καλό, κάτι θετικό που θα βγει μέσα από αυτό. Το ίδιο ισχύει και με τις δυνατές μπόρες. Τις προσπερνώ σχεδόν αδιάφορα πια, γιατί ανυπομονώ για ‘κείνο το όμορφο, το γεμάτο χρώμα που θ’ ακολουθήσει. Κι αυτό δεν είναι άλλο, πέρα από το ουράνιο τόξο.

Όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται, το έχω ταυτίσει με κάθε νέο ξεκίνημα. Από ‘κείνα, τα όχι και τόσο ευχάριστα, που έρχονται στη ζωή σου αναπάντεχα και ξαφνικά. Εκείνη τη νέα αρχή, που ανατέλλει πάντα μετά από ένα επίπονο τέλος. Έπειτα από μια δύσκολη και ψυχοφθόρα κατάσταση που, θες η μοίρα, θες η ζωή, έριξε στο δρόμο σου, για να δοκιμάσει τις δυνάμεις και τις αντοχές σου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τις ξαφνικές, δυνατές μπόρες.

Μέσα σε λίγα μόνο λεπτά, ο ουρανός χάνει το φως και τη ζωντάνια του. Το γκρίζο παίρνει τη θέση του ζωηρού γαλάζιου κι ο ήλιος χάνεται μέσα σε πυκνά, σκούρα σύννεφα. Στην καλύτερη περίπτωση θα κρατήσει μερικές ώρες, όμως πάντα υπάρχει η πιθανότητα να διαρκέσει μέρες ολόκληρες. Κάποια στιγμή όμως θα περάσει. Μπόρα είναι και θα περάσει, μην το ξεχνάς. Κι έπειτα; Έπειτα, ο ουρανός θα γεμίσει πάλι φως και τα χρώματα της ίριδας θα ξεχυθούν ξανά μέσα του, γιατί  το ξέρεις πως μετά τη βροχή σειρά έχει το ουράνιο τόξο. Το ξέρεις, κι αυτό είναι που πρέπει να προσμένεις πάντα. Το ουράνιο τόξο.

Έτσι ακριβώς πρέπει να βλέπεις την κάθε ένα αρχή, σαν το ουράνιο τόξο. Όσες ώρες ή μέρες κι αν κρατήσει η μπόρα, όση ένταση κι αν έχει, όσο κουρέλι κι αν σε κάνει, θα έρθει η στιγμή που ο ήλιος θα κάνει ξανά την εμφάνισή του και θα τα δεις όλα με μια πιο ευχάριστη και θετική ματιά. Κανείς δεν είπε πως κάθε νέο ξεκίνημα είναι εύκολη υπόθεση για όλους, μα σκέψου πως κι εκείνο περιμένει ώρες ή και μέρες τον ήλιο, που παλεύει μέσα σε γκρίζους και μελαγχολικούς ουρανούς, για να καταφέρει να βγει στην επιφάνεια.

Κάθε νέα αρχή ισοδυναμεί μ’ ένα τέλος κι όταν αυτό το τέλος έχει επέλθει μετά από επίπονες και δυσάρεστες καταστάσεις, το νέο ξεκίνημα σε τρομάζει ακόμη περισσότερο. Μα δεν πρέπει. Να χαίρεσαι που μπόρεσες και βγήκες δυνατότερος και πιθανόν σοφότερος μέσα από την καταιγίδα. Να είσαι ευγνώμων που σου δίνεται η ευκαιρία για ένα νέο ξεκίνημα.

Δες το σαν μια πρόκληση, σαν μια καινούρια ζωή, άλλωστε αυτό θα πει νέα αρχή. Αφήνεις πίσω σου το παρελθόν, απεγκλωβίζεσαι απ’ ότι σε κρατάει πίσω και βάζεις πλώρη για τη νέα σου ζωή. Αυτό είναι το συναρπαστικό σε κάθε νέο ξεκίνημα κι αυτό θα πρέπει να έχεις πάντα στο νου σου. Αυτό, και το ότι μετά τη βροχή βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο.

Εύα Αξιώτη