Έχουμε μάθει ότι το άγχος κάνει κακό. Το άγχος σκοτώνει. Το άγχος κάνει τα μαλλιά να ασπρίζουν. Το άγχος παχαίνει. Το άγχος προδιαθέτει για μια σειρά ασθένειες. Το άγχος γεννά νοσηρές συνήθειες. Έχουμε μάθει ότι το άγχος δεν έχει θέση στη ζωή μας και πως όταν εμφανίζεται πρέπει να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά ώστε να το βγάλουμε από την καθημερινότητά μας.

Κι όμως, πολλές φορές όσο και να προσπαθούμε, το άγχος επιμένει, η πίεση αυξάνεται και οι ρυθμοί δεν χαλαρώνουν. Και η αποτυχία μας να αποδιώξουμε όλη αυτή την ένταση, μας γεννά κι άλλο άγχος. Και κάπως έτσι τροφοδοτείται ένας φαύλος κύκλος όπου το άγχος γεννά άγχος.

Έχεις σκεφτεί ότι μεγάλο μέρος του άγχους της καθημερινότητας μπορεί να απορρέει από τη συνειδητοποίηση του ότι βρίσκεσαι υπό πίεση; Για ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων, η ματαίωση που γεννά η αποτυχία καταπολέμησης του άγχους σε συνδυασμό με την επίγνωση των βλαβερών επιδράσεων αυτού στην υγεία, είναι από μόνη της μια πηγή στρες. Ποια είναι λοιπόν η λύση; Να αφεθούμε στην εμπειρία του άγχους; Να πάψουμε να αναζητούμε λύση στα προβλήματά μας και να αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους;

Η απάντηση θα είναι όχι. Η αναζήτηση λύσεων και υγιών διεξόδων ήταν, είναι και θα είναι για πάντα η καλύτερη προσέγγιση στο ζήτημα του άγχους. Αυτό ωστόσο που είναι απαραίτητο να συνειδητοποιήσουμε πριν κινηθούμε προς αναζήτηση τρόπων που θα μας βοηθήσουν να μετριάσουμε το στρες, είναι πως η αλλαγή πρέπει να περάσει μέσα από την αποδοχή. Την αποδοχή ότι ως άνθρωποι, ως όντα με νου και συναίσθημα αλλά ως μέλη μιας ταχύτατα εξελισσόμενης κοινωνίας είναι φυσικό να βιώνουμε πιεστικές καταστάσεις. Το αίσθημα του άγχους δεν πρέπει συνεπώς να δημιουργεί ούτε ενοχές ούτε πανικό – πρόκειται για μια κατάσταση που εντάσσεται στο πλαίσιο του φυσιολογικού και που είναι συνυφασμένη με τη ζωή και την ανθρώπινη αλληλεπίδραση.

Ας έχουμε λοιπόν κατά νου ότι η ζωή έχει προκλήσεις, και ότι οι προκλήσεις αν έχουν ουσία θα έχουν και ένταση.

Παράλληλα, ας κάνουμε μια προσπάθεια να αγνοήσουμε τις παροτρύνσεις του τύπου ‘μην αγχώνεσαι’ όταν προέρχονται από άτομα που δεν είναι σε θέση να γνωμοδοτήσουν πάνω στις συνθήκες μας. Και ας δεχτούμε ότι το άγχος είναι και αυτό μέσα στο παιχνίδι. Και ότι αυτό είναι οκ.

Έχοντας αποδεχτεί την εμπειρία του άγχους, αφαιρούμε αυτομάτως ένα τεράστιο φορτίο από τους ώμους μας. Συνειδητοποιώντας ότι δεν πράττουμε κάτι παράλογο και ότι δεν χρειάζεται να λογοδοτήσουμε επ’ αυτού, ανοίγουμε το δρόμο για την εύρεση λύσεων. Και κάπως έτσι, η συζήτηση με τον ψυχολόγο γίνεται κομμάτι του self-care και όχι κάτι αντίστοιχο του ‘φάε βραστή πρασινάδα για την υγεία σου’. Η κουβέντα με φίλους πάνω στους προβληματισμούς της καθημερινότητας αποκτά άλλο νόημα. Η αφιέρωση χρόνου στον εαυτό μας και τις ανάγκες μας παύει να περνάει από αξιολόγηση – κάνεις αυτό που αγαπάς γιατί το αγαπάς και όχι γιατί το βλέπεις ωφελιμιστικά, σαν κάποιου είδους αγχολυτικό φάρμακο. Και ξεκινάς να προσέχεις τον εαυτό σου για να είσαι καλά και όχι για να μην πάθεις κακό.

Έχεις άγχος? Σου έχουμε νέα! Όλοι έχουν! Κοίτα το στα μάτια, καλωσόρισέ το και φτιάξε του καφέ να σου τα πει. Μην το πολεμάς – (απο)δέξου το και σύντομα θα το δεις να περνά το κατώφλι της εξώπορτας από μόνο του.