Κοντεύει σχεδόν ένας χρόνος από τότε που έκοψα τη ζάχαρη από τον καφέ και νιώθω μια μικρή περηφάνια σαν να κατάφερα κάτι σπουδαίο. Ίσως το κατόρθωμά μου είναι τίποτα περισσότερο από το ότι γλίτωσα λίγες περιττές θερμίδες και ανοίγει το μάτι πιο εύκολα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είναι που νιώθω πως πήγα κόντρα σε μια κακή συνήθεια, πως έκοψα μια από τις υπερβολές. Γιατί η ζάχαρη στον καφέ είναι μια υπερβολή. Και δυστυχώς δεν είναι η μόνη υπερβολή στην οποία υποκύπτουμε.
Συχνά σκέφτομαι πως αφού κατάφερα να πίνω σκέτο τον καφέ και να αποκτήσω γνήσια τσιτωμένα νεύρα, μπορώ να κόψω κι άλλα πράγματα. Μπορώ αν το δουλέψω να γίνω ας πούμε καλύτερος άνθρωπος ή σύμβουλος wellness. Μετά σκέφτομαι πως αυτή τη βδομάδα θα πρέπει να κόψω το κρέας ίσως και το γάλα και να μείνω εγκρατής. Όμως αλήθεια αυτό από μόνο του δε νομίζω πως θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Πως θα βελτιώσει όσα σκέφτομαι και όσα σχεδιάζω να κάνω, αυτά που θέλω να πω και αυτά που τελικά λέω.
Οι υπερβολές βρίσκονται εκτός ψυγείου, δεν είναι στο πιάτο μας. Αλλά ναι είναι μεγάλη μαγκιά να μπορείς να πας κόντρα σe αυτές ακόμα κι αν η αρχή γίνει τώρα λόγω νηστείας, ημερών. Έτσι κι αλλιώς όλα από κάποια αφορμή δεν αρχίζουν;
Αν λοιπόν αποφάσισες να κόψεις τις υπερβολές ξεκίνα:
Από την άσκοπη κριτική
Ναι από εκείνες τις στιγμές που έχεις άποψη για τους πάντες χωρίς να στη ζητήσει κανείς. Οι αμήχανες στιγμές που βαθμολογείς το ταλέντο, το στυλ, την προσπάθεια των άλλων με το χειρότερο δυνατό τρόπο. Καμιά φορά αν δε μπορείς να βρεις κάτι καλό είναι προτιμότερο να μην πεις τίποτα.
Από τα ψέματα
Δεν τα διαχωρίζω σε αυτά που πονάνε περισσότερο ή λιγότερο. Γιατί το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο. Η αλήθεια υποδηλώνει πως κάτι κρύφτηκε, κάτι παραποιήθηκε και το συναίσθημα όλων αυτών είναι μια κάποια προδοσία. Αν θες να κάνεις την υπέρβαση μίλα με αλήθειες, κοίτα στα μάτια. Θα κοιμάσαι πιο ανάλαφρα και θα σε νοιάζουν οι συνέπειες.
Από το να κοιτάς τι κάνεις ο διπλανός σου
Και να ξεμακραίνεις από το στόχο σου. Από το να ασχολείσαι με τα λάθη του άλλου και να μη διορθώνεις τα δικά σου. Κάνε focus στο να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου κι αν θες να ασχοληθείς με τον διπλανό σου, βοήθησέ τον να πάει ένα βήμα παρακάτω. Μην του κόβεις το δρόμο.
Από τις δικαιολογίες
Σταμάτα να ψάχνεις δικαιολογίες που να σε βγάζουν μονίμως από τη δύσκολη θέση, αυτή του κατηγορούμενου. Και δέξου επιτέλους τα λάθη σου. Όποια κι αν είναι. Από τα πρωινά που αργείς στο γραφείο γιατί δεν ακούς ποτέ το ξυπνητήρι μέχρι ότι βάζεις άδικα τις φωνές στη νέα σου συνάδελφο γιατί δεν έχεις υπομονή. Δεν γίνεται να φταίνε μονίμως οι άλλοι, ο κόσμος, ο καιρός και ποτέ εσύ. Αυτό δε σε κάνει θύμα αλλά κατά συρροή ψεύτη και πιο πολύ απ’ όλα στον ίδιο σου τον εαυτό.
Από τους τοξικούς-χειριστικούς ανθρώπους
Που συχνά χρησιμοποιείς σαν δικαιολογία πως δεν τους ζήτησες αλλά ήρθαν στο δρόμο σου. Πως δεν ήθελες αλλά τους ερωτεύτηκες, πως θα ήθελες να φύγεις, αλλά δεν μπορούσες. Μεγαλύτερο χάσιμο χρόνου από το να μένεις σε καταστάσεις που επαναλαμβάνονται σαν τη διαφήμιση με τα maltezzers (αν δεν τη θυμάσαι μη μου το πεις) δεν υπάρχει.
Από τις ψεύτικες υποσχέσεις
Για πράγματα που ξέρεις εκ των προτέρων πως δε μπορείς, αλλά κι ούτε θέλεις να κάνεις. Αλλά αντί να βγάλεις τη φωνούλα σου και να υποσχεθείς ότι αυτό δεν αποτελεί υπόσχεση, δεσμεύεσαι με καθετί άσχετο που δεν τολμάς να αποφύγεις. Πάλι ψέματα, πάλι λάθος εικόνα των άλλων για σένα. Πόσο μάλλον εσύ για τον εαυτό σου.
Από την αυστηρή διαγραφή
Εκείνες τις κάθετες δηλώσεις που κάνεις όταν κάποιος σε απογοητεύει. Και αντί να του δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία (από συνάδελφο, φίλο μέχρι wanna be crush) εσύ του δίνεις τα παπούτσια στο χέρι και τον διαγράφεις δια παντός. Βάλε ένα μικρό παραθυράκι στους κανόνες σου μωρέ να ξεγλιστράνε λίγο οι άνθρωποι, να πλησιάζουν. Κι αν όντως δεν κάνουν, αν σε απογοητεύσουν και άλλη φορά τότε σβήσε/κλείσε/διέγραψε.
Από το εγωκεντρισμό σου
Οκ χαλάρωσε δε κινείται όλος ο κόσμος γύρω σου. Ό,τι κι αν είναι αυτά που έχεις πετύχει εσύ γιατί μόνο εσύ μπορείς, ξέρεις, παλεύεις, κουράζεσαι πάρε το λίγο πιο χαλαρά. Αν δε πιστέψεις/θαυμάσεις τίποτα άλλο πέρα από σένα, θα μείνεις μόνο με σένα στο τέλος. Εσύ και ο υπερτέλειος κομπλεξικός εαυτός σου.
Δε σου λέω πως κόβονται όλα αυτά σε μια μέρα. Πως μετά απ’ όλα αυτά θα μπει μετά το φωτοστέφανο να λάμψει πάνω από το κεφάλι σου καθώς προχωράς. Όχι αλλά είναι ένα βήμα να πας κόντρα στο άδικο, στο λάθος, στον κακό σου εαυτό. Ίσως αν τα αφαιρέσεις όλα αυτά θυμηθείς πόσο πιο εύκολα ενθουσιαζόσουν, συγχωρούσες, στήριζες και βοηθούσες τους άλλους. Ίσως αγαπήσεις πιο πολύ και σε αγαπήσουν ακόμα περισσότερο.
