Σε κάθε είδους σχέση, φιλικές, ερωτικές, επαγγελματικές υπάρχουν οι ονειρικές και οι εφιαλτικές στιγμές. Για τις ονειρικές δε χρειάζεται να μιλήσουμε πολύ γιατί κρύβουν μέσα τους μόνο χαρά, ευτυχία και λάμψη. Έλα όμως που καλώς ή κακώς είτε στη δουλειά είτε σε μια φιλία ή σε μια καινούργια σχέση κάποια στιγμή στο παραμύθι θα έρθουν “οι κακοί οι δράκοι”.

Και τότε θα σου ανοιχτούν δυό μονάχα δρόμοι.

Ο ένας δρόμος είναι να αφήσεις να σε “κατασπαράξουν” οι δράκοι και ο άλλος είναι να βρεις τον τρόπο να τους ξεφύγεις και να συνεχίσεις όμορφα τον περίπατο σου στο μονοπάτι του δάσους.

Είναι στην ανθρώπινη φύση, για να είμαι πιο σωστή στον περισσότερων από εμάς την φύση, να επιλέγουμε το πρώτο δρόμο, τον επίπονο που πρέπει να μπεις στη μάχη να παλέψεις, να χυθεί αίμα και να υποφέρεις. Για να καταλήξεις μετά πάλι στο μονοπάτι σου βέβαια.

Κάποιες φορές όμως επιστρέφεις μετρώντας απώλειες.

Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να συγχωρέσουμε και να κάνουμε ένα βήμα πίσω κάποιες φορές;

Η πρώτη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό είναι ένα. Εγωισμός.

Όταν εμφανιστούν οι δράκοι ξεκινά ένα ατελείωτο παιχνίδι για το ποιος θα βγει νικητής.

Είναι φοβερό πόση δύναμη έχει ο εγωισμός να δράσει την ώρα που δεν πρέπει και να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που τελικά θέλεις (γιατί αν αφήσεις να περάσει λίγο η ώρα ημέρες θα δεις πως και το να έκανες πίσω δε θα σε έκανε πιο αδύναμο αλλά ουσιαστικά πιο ώριμο και τα πράγματα 99% θα είχαν στρώσει αναίμακτα και χωρίς εντάσεις).

Άνθρωποι είμαστε, έχουμε αδυναμίες, θα μου πεις, κι εγώ θα συμφωνήσω. Όχι όμως όλοι. Κάποιοι είμαστε πιο επιρρεπής στο ξέσπασμα.

Μία τρελή καθημερινότητα plus παράλογες απαιτήσεις που ζητάνε καθημερινά κάτι από εσένα ( ή εσένα ολόκληρο) τυφλώνουν την ψυχραιμία σου και όλο αυτό βρίσκει χώρο, στρογγυλοκάθεται μέσα σου και συσσωρεύεται ώσπου κάποια στιγμή γίνεται το μπαμ (!) και ξεσπάς.

Κι ανοίγεις το στόμα και δεν ξέρεις τι λες (και σε ποιόν το λες- συνήθως την πληρώνει αυτός που φταίει λιγότερο!). Κι κάπως έτσι, ξεκολλά κάτι μέσα στη σχέση και τα πράγματα δεν γίνονται ποτέ ξανά όπως πριν. Η ρωγμή είναι εκεί και θα παραμείνει.

Το ευτύχημα είναι πως στην κατηγορία των φίλων τα πιο πιθανό ειναι να σε καταλάβουν, να σ’ ακούσουν και να συγχωρέσουν αρκεί βέβαια τα ξέσπασμα σου να μην είναι καθημερινό φαινόμενο.

Τώρα, στην δουλειά και στον έρωτα τα πράγματα δυσκολεύουν κατά πολύ γι’ αυτό και πρέπει να εκπαιδεύσουμε τους εαυτούς μας να παίρνουν μια ανάσα και να κάνουν ένα βήμα πίσω ΠΡΙΝ μιλήσουν μιας και πολλές φορές τα λόγια μπορούν πράγματι να φέρουν την καταστροφή. Και όσο κι αν προσπαθήσεις μετά δεν μπορείς να τα πάρεις πίσω και σε κάποιες περιπτώσεις δεν μπορείς να φέρεις πίσω ούτε τον ανθρώπο που τα άκουσε, πληγώθηκε και έφυγε.

Λίγα λεπτά αρκούν “οι δράκοι” να βάλουν φωτιά και να τα ρημάξουν όλα.

Αν είσαι κι εσύ έντονος, σπασμωδικός άνθρωπος θα καταλαβαίνεις τι εννοώ.

Ας προσπαθήσουμε να περάσουμε από το “συγνώμη, δε το εννοούσα, ήταν λάθος μου”, στο ουσιαστικό φιλτράρισμα και στα ξεσπάσματα με λόγο και ουσία (υπάρχουν και αυτά φυσικά).

Γιατί κάνοντας flashback σε τέτοιες καταστάσεις, οι περισσότερες τώρα θα σου φανούν αστείες και ανούσιες κάνοντας σε να απορείς για το πόση βάση έδωσες σε κάτι χαζό ή πόσο άφησες να σε καταβάλλει κάτι που τώρα σχεδόν δε θυμάσαι τον λόγο που σε επηρέασε τόσο.

Ας ελπίσουμε πως οι “άνθρωποι” μας, είναι οπλισμένοι με κατανόηση και αγάπη και πως τελικά αν υπάρχει λόγος και δυναμική σε μια σχέση, υπάρχει και το κουμπί undo.

“Baby, in our wildest moments, We could be the greatest, we could be the greatest, Baby, in our wildest moments, We could be the worst of all.”