Καθόμουν υπομονετικά στο σαλόνι αναμονής της δερματολόγου και περίμενα τη σειρά μου. Η κυρία Μαίρη είναι το πιο σταθερό μου έχει συμβεί στη ζωή μου. Είχα συνηθίσει αυτή την αναμονή τα τελευταία είκοσι χρόνια. Περάσαμε μαζί πολλά μαζί με κυριότερο φυσικά τον μεγάλο εχθρό όλων των κοριτσιών «την ακμή». Κι αφού τα καταφέραμε με επιτυχία αντί για ευχαριστώ τη σύστησα σε όλο τον εφηβικό κόσμο που συναναστρεφόμουν. Για να φτάσω σήμερα είκοσι χρόνια μετά να ακούω για τα πονάκια του μωρού της Ρούλας στο “σαλόνι υπομονής”. Όπου Ρούλα –μία από αυτές τις συμμαθήτριες που έκανε σκοπό της ζωής της το τρίπτυχο πτυχίο-γάμος-παιδιά.
Δεν είναι το θέμα μου η Ρούλα και οι επιλογές της όμως, αλλά η δική μου ζωή που σήμερα μοιάζει κολλημένη σε ένα pause. Όχι γιατί δεν έχω να περιγράφω νυφικά και παιδικές ασθένειες αλλά γιατί δε συμβαίνει και τίποτα για να έχω κάτι να διηγηθώ. Η Ρούλα μου περιέγραψε με κάθε λεπτομέρεια τις τέσσερις φορές που αρρώστησε η μικρή Κοραλία μέσα στο μήνα. Εγώ πάλι θυμήθηκα τις 4 φορές που χρειάστηκε να κάνω υπερωρίες στο γραφείο για να τελειώσει ο μήνας χωρίς απώλειες. Ναι μπορεί να με ξενυχτούσαν παιδικά κλάματα αλλά μπορεί να ήμουν εγώ η ίδια που να έβαζα τα κλάματα.
Μη γελιέσαι δεν είναι ότι ξαφνικά χτύπησε το βιολογικό μου ρολόι και θα ήθελα να είμαι στη θέση της παλιάς μου συμμαθήτριας. Αλλά καμιά φορά αρκεί μια λάθος συνάντηση να σου υπενθυμίσει πως είτε δεν ξέρεις τι περιμένεις, είτε πως μπορεί να περιμένεις τα λάθος πράγματα ή πως ακόμα χειρότερα περιμένεις σε λάθος σημείο.
Η αναμονή είναι χειρότερη απόρριψη γιατί:
Συχνά περιμένεις να αλλάξουν τα πράγματα μόνα τους
Μπορεί να σου φταίει η δουλειά σου ή η σχέση σου που έχει πάρει την κάτω βόλτα αλλά δεν κάνεις τίποτα για να αλλάξεις το κλίμα. Κάθεσαι υπομονετικά και περιμένεις πως θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Από μόνα τους, χωρίς προσπάθεια, σαν θαύμα.
Συνεχίζεις να περιμένεις κάτι ξεκάθαρο σε θολό τοπίο
Μια εν δυνάμει σχέση που δεν είναι ούτε σχέση, αλλά ούτε και ένα απλό dating. Η προοπτική μιας νέας σχέσης που απλώνεται στο τραπέζι και εσύ ατάραχη να τα αφήνεις όλα μπερδεμένα. Να μην τα διεκδικείς, να μην τα ξεκαθαρίζεις. Να μην έχεις τα κότσια να πεις εγώ ‘θέλω να είμαστε μαζί’, αλλά να περιμένεις με αγωνία να το κάνει εκείνος. Να μην μπαίνεις αποφασιστικά στο γραφείο και να δηλώνεις πως θα κάνεις αίτηση για τη θέση που άνοιξε, αλλά να περιμένεις με την ελπίδα πως θα στο προτείνουν.
Δεν αλλάζεις στόχους
Και αν όλα αυτά που ζεις τώρα δεν έχουν να σου δώσουν παραπάνω πράγματα, παραπάνω εμπειρίες. Αν η δουλειά σου έκανε τον κύκλο της ή αν με το φίλο σου χάθηκε το συναίσθημα, η χημεία αυτό το δυνατό που είχατε. Γιατί να μην αλλάξεις στόχους, γιατί να μην βρεις νέα όνειρα. Όσο μένεις στο ίδιο σημείο βάζεις τον εαυτό σου σε μια λάθος αναμονή. Σε μια αναμονή που δεν έχει κάτι καινούργιο να σου φέρει.
Μπορεί αυτό που περιμένεις να μην είναι αυτό που χρειάζεσαι
Καμιά φορά ο καημός να πετύχεις πράγματα και να πας κόντρα στη αδράνεια, σου φέρνει όλα εκείνα που μπορεί να κατάφερες, αλλά δεν ήταν αυτά που χρειάζεσαι. Ή και να μην τα πέτυχες ακόμα, αλλά να συνεχίζεις να προσπαθείς γιατί πιστεύεις πως σου ταιριάζουν. Δυστυχώς δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ξέρεις πάντα εκ των προτέρων πως βρίσκεσαι στο σωστό δρόμο. Αλλά και τίποτα που να σε περιορίζει ότι αν χάσεις το δρόμο σου/αν βγει σε αδιέξοδο ή αν επιλέξεις να αλλάξεις προορισμό δεν μπορείς να το κάνεις.
Πιστεύεις πως το καλό θα έρθει από μόνο του
Να σε αποζημιώσει για το δύσκολο χειμώνα, το λάθος σύντροφο, τα ζόρια στη δουλειά. Ναι πρέπει να πιστεύεις στο καλό, στη μαγική αυτή στιγμή που χαίρεσαι που είναι παραπάνω από ό,τι φανταζόσουν. Όμως για να έρθει κάτι καλό –το όποιο καλό- στη ζωή σου, χρειάζεται καλή προσπάθεια. Δεν αρκεί η πίστη και στόχος σωστός στόχος. Πρώτα τελειώνεις με αυτά και μετά αρχίζεις να περιμένεις. Να περιμένεις να δεις η υπομονή, η προσπάθεια, η σκληρή δουλειά και οι άνθρωποι με όνειρα αν όντως σε αυτή τη ζωή δικαιώνονται, πηγαίνουν μπροστά. Η απάντηση σε όλα είναι Ναι. Πρόσεχε μόνο τις ερωτήσεις σου.
