Με απλωμένα τα πόδια στην απέναντι καρέκλα έπινα μια μπύρα στον ”Ναυτίλο”. Ένα μπαράκι στην Κάρυστο. Μαζί με φίλους που είχα να δω αρκετούς μήνες, μπορεί και χρόνια. Ήταν Αύγουστος. Τέσσερις τα ξημερώματα Δευτέρας.

-Και πότε φεύγετε για Άνδρο; Με ρώτησε ο Δημήτρης.

-Τρίτη πρωί, του απαντώ.

-Στους Ανδριώτες δεν αρέσουν οι τουρίστες, έχω ένα θείο από εκεί και μου το έχει πει, σχολιάζει ο Αντώνης.

-Είσαι σίγουρη ότι φεύγετε Τρίτη πρωί; Eπιμένει ο Δημήτρης.

-Σιγουρότατη απαντάω εγώ.

-Τσέκαρε την κράτηση σου. Επιμένει ο Δημήτρης.

Τσεκάρω τα εισιτήρια, συνειδητοποιώ ότι φεύγουμε μεσημέρι Δευτέρας βάζω τα γέλια, τα βάζουν και οι υπόλοιποι και αναρωτιέμαι και τώρα τι κάνω…

Η Δανάη μου λέει να ετοιμαστώ και θα έρθει να με πάρει σε δυο ώρες να με πάει στο Μαρμάρι να πάρω το πρώτο πλοίο για Ραφήνα. Συνεχίζω να γελάω.

Μπαίνω στο σπίτι και ετοιμάζω εκ νέου βαλίτσα, πίνω ένα καφέ και γυρνάω πίσω στην Ραφήνα περιμένοντας να δέσει το καράβι.

Η Δέσποινα έρχεται λίγο αργότερα.

Βγάζουμε την σκηνή και προσπαθούμε να την στήσουμε, το κάμπινγκ ήσυχο και καθαρό. Έχω ξεχάσει πως στήνεται η σκηνή, μεσολάβησε και ένας ολόκληρος χειμώνας. Γυρνάω τότε και χαιρετάω τον νεαρό δίπλα, ο οποίος επίσης στήνει την δική του σκηνή, και τον ρωτάω εάν μπορεί να μας βοηθήσει. Δεν θυμάμαι, το όνομα του, αλλά μας βοήθησε. Ουσιαστικά δηλαδή, εκείνος την έστησε.

Πρωινό φάγαμε στο κάμπινγκ, φρουτοσαλάτα, γιαούρτι και ελληνικό καφέ. Στην Άνδρο βρεθήκαμε τυχαία και δεν ξέραμε τι να περιμένουμε. Είχα δει σκηνές του νησιού στην Μικρά Αγγλία και περίμενα ένα νησί ρομαντικό με νοσταλγική ατμόσφαιρα και αύρα παλιάς εποχής.

Η Άνδρος, αποπνέει αρχοντιά σε κάθε γωνιά της

Η χώρα τελείως διαφορετική από κάθε άλλη νησιωτική χώρα βρέχεται από την θάλασσα. Από τα τέλη του 18^ου αιώνα, το νησί, γίνεται μεγάλη ναυτική δύναμη και αποκτά τον χαρακτηρισμό «Μικρά Αγγλία».

Η Άνδρος αρνείται να γίνει μια κοινή κυκλαδίτισα, και παρά το κυκλαδίτικο τοπίο σε πολλά σημεία, η χώρα της, είναι γεμάτη σπίτια καπεταναίων, παλιά αρχοντικά, πλακόστρωτα καλντερίμια, αριστοκρατική διάθεση και κοσμοπολιτισμό, που εδώ δεν ταυτίζεται με τον τουρισμό. Τα πλακόστρωτα δρομάκια μυρίζουν γιασεμιά. Οι βουκαμβίλιες κατεβαίνουν στους δρόμους από τα μπαλκόνια των ναυτικών. Εδώ υπάρχουν αρκετά μουσεία και τέχνη, όπως το μουσείο Σύγχρονης τέχνης, το Ναυτικό, το Αρχαιολογικό και το μουσείο Παραδοσιακών τεχνών και Βυζαντινών εικόνων.

Ο πατέρας του Ανδρέα Εμπειρίκου, ήταν εφοπλιστής και γόνος παλαιάς οικογένειας ναυτικών, με καταγωγή από την Άνδρο. «Δεν είναι ανάγκη πλέον να κρυφθώ / Είμαι στην Άνδρο». «Κρατώ στο χέρι μου ένα κογχύλι και λέγω μέσα μου Άνδρος-Υδρούσα. [. . .] Είμαι ταξιδευτής και επιστροφεύς».

Η Άνδρος, έχει δύσκολες διαδρομές, άγρια ομορφιά και απόκρημνες παραλίες. Οι κορυφαίες παραλίες του νησιού και πιο ιδιαίτερες, περιλαμβάνουν, τον Ζόρκο, τα Άχλα, το Παραπόρτι, τον Φελλό, το Ατένι, τις Αποθήκες, το Βιτάλι και φυσικά το πολυφωτογραφημένο σχεδόν θρυλικό, Της γριάς το πήδημα, με απόκοσμη ομορφιά, δύσκολη διαδρομή και τυλιγμένη με μυστήριο και θρύλους. Τα Γιάλια, η Χρυσή άμμος, το Κυπρί, το Νειμποριό, και ο Άγιος Πέτρος, είναι επίσης όμορφες παραλίες και κάποιες από αυτές οργανωμένες.

Το Μπατσί, είναι πανέμορφο, κοσμοπολίτικο και σοφιστικέ. Πρόκειται για ένα παραλιακό ψαροχώρι, με μπαράκια, μεζεδοπωλεία και παραλία με χρυσή άμμο. Εδώ τρώγαμε κάθε βράδυ σαλάτες θαλασσινών και μακαρονάδες. Εδώ, έφαγα σαγανάκι με μαρμελάδα σύκο και ήπια λικέρ μαστίχα με τριαντάφυλλο.

Η Άνδρος έχει πανέμορφα χωριά, για πεζοπορίες. Καταπράσινα, με τρεχούμενα νερά, πλατάνια, καταρράκτες, μονοπάτια, λίμνες, πηγές και βιότοπους.

”Μετά το φαγητό και αφού είχαμε καθαρίσει τα πιάτα με το νερό της θάλασσας ξαπλώναμε στην αμμουδιά και ακούγαμε τα κύματά. Μετά, ψάχναμε για κοχύλια. Η παραλία αυτή λεγόταν και λέγεται ‘Αχλα, που στα Τουρκικά σημαίνει «μαγεία»”. Και όλα αυτά γίνονταν στην Άνδρο, τη Μικρά Αγγλία.