Οι άνθρωποι κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι άνθρωποι. Θα έπρεπε να είναι τρένα. Τρένα που ξέρεις πότε θα έρθουν. Και κυρίως πότε θα φύγουν.

Οι άνθρωποι κανονικά δεν θα είχαν αγωνία, άγχος και φόβο αν οι άλλοι άνθρωποι ήταν τρένα. Γιατί θα είχαν συνέπεια. Άντε ίσως και μια μικρή καθυστέρηση, ανεκτή.

Οι άνθρωποι θα έπρεπε να περιμένουν στις πλατφόρμες, να κοιτάνε πάνω ψηλά και να ενημερώνονται σε πόσα λεπτά θα φτάσει το τρένο που περιμένουν. Θα ήξεραν και το τέρμα του συρμού, συνεπώς θα ήξεραν πού πηγαίνει, πού κάνει στάσεις και αν τους εξυπηρετεί θα το έπαιρναν. Θα ήξεραν τι ώρα θα φύγουν, τι ώρα θα φτάσουν και πού πάνε.

Οι άνθρωποι όμως δεν είναι τρένα. Είναι άνθρωποι. Δεν έχουν συγκεκριμένα δρομολόγια, συγκεκριμένο τέρμα, δεν έχουν συγκεκριμένο προορισμό. Κι έτσι πολλές φορές οι άνθρωποι στέκονται στις πλατφόρμες και περιμένουν. Ένα τρένο που δεν ξέρουν πότε και αν θα έρθει, ένα τρένο που δεν ξέρουν πού πηγαίνει, ένα τρένο που ίσως δεν έχει θέση για αυτούς. Και περιμένουν. Τρένα που αργούν, τρένα που δεν έρχονται, τρένα που δεν πάνε εκεί που θα θέλουν εκείνοι να πάνε, τρένα που δεν τους χωράνε.

Και καμιά φορά οι άνθρωποι παίρνουν όποιο τρένο περάσει πρώτο γιατί βαρέθηκαν να περάσει αυτό που περιμένουν και δεν περνάει. Και κατεβαίνουν σε μερικές στάσεις και περιμένουν το επόμενο πάλι τρένο, για να ξανακατέβουν σε μερικές στάσεις. Ή καμιά φορά, περιμένουν για πάρα πολύ ώρα να περάσει το τρένο που θέλουν και σηκώνονται ανυπόμονα από το κάθισμα της πλατφόρμας κάθε φορά που ακούνε ένα τρένο να έρχεται, με την ελπίδα να είναι αυτό που θα τους πάει εκεί που θέλουν. Αλλά δεν είναι. Και απογοητευμένοι, κάθονται πάλι στην θέση τους, παίζουν νευρικά με το εισιτήριό τους και χαζεύουν τα τρένα που περνάνε. Μέχρι να κλείσει ο σταθμός.