Τις προάλλες διάβασα κάπου ότι σύμφωνα με έρευνες οι άνθρωποι που έχουν μόνο δύο τρεις καλούς φίλους είναι πιο ευφυείς.

Αν με ρωτάς, ενδέχεται απλά να είναι άνθρωποι που ανέπτυξαν μια κοινωνική ευφυΐα, αφού πρώτα εξάντλησαν και την τελευταία ρανίδα υπομονής τους.

Αν έπρεπε να παρομοιάσω τις ανθρώπινες σχέσεις με κάτι, θα ήταν η εξής εικόνα: Σκέψου ένα bar γεμάτο με κόσμο. Η σερβιτόρα δεν έχει χώρο να περάσει, οπότε σηκώνει τον γεμάτο με ποτήρια δίσκο ψηλά και περνάει ξυστά δίπλα από ανθρώπους που δεν βλέπουν καν το βάρος που σηκώνει στο ένα της χέρι. Το focus της βρίσκεται στο να μη χυθούν τα ποτά, να μην τα σπάσει όλα, να μη βρέξει κάποιον και να μη χάσει και την ισορροπία της.

Δύσκολο το task, αλλά τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν αναγκαζόμαστε όλοι να το βγάλουμε εις πέρας καθημερινά; Να κάνουμε αυτό που θέλουμε, σε συνδυασμό με αυτό που πρέπει και αυτό που ευχαριστεί τους άλλους. Χωρίς να χάσουμε την ισορροπία μας και να “λερώσουμε” και κανένα. Χωρίς να έρθουμε στη δύσκολη θέση να σκουπίσουμε τα σπασμένα από το πάτωμα.

Οι γονείς

Το πώς φέρεις τον εαυτό σου από παιδί είναι καθαρά προσωπική υπόθεση. Αν είσαι τυχερός έχεις μια ιδέα από μικρός για το ποιος είσαι και πώς θέλεις να κινηθείς περνώντας τη μια πίστα μετά την άλλη. Προχωρώντας διαμορφώνεσαι -στο μέτρο που επιτρέπεις- από τους γονείς σου. Μέχρι να σταματήσεις να το επιτρέπεις. Όπως και να έχει, από μικρός δέχεσαι, αντιδράς, ξαναδέχεσαι, ξαναντιδράς. Προχωράς με ό,τι έμεινε αλώβητο και ό,τι πέρασε στο υποσυνείδητό σου χωρίς να πατήσεις το ΟΚ. Το διαχειρίζεσαι. Μαθαίνεις ότι δεν θα έχεις πάντα την υποστήριξη της μαμάς και του μπαμπά. Το διαχειρίζεσαι. Τους μεγαλώνεις, τους αφήνεις ρεβίθια στο δρόμο για να βρουν τον άλλο βράχο του χάσματος ή τουλάχιστον για να φτάσουν μέχρι εκεί που μπορούν. Προσπαθείς να μην είσαι αχάριστος, να δείξεις ότι εκτιμάς όσα έχουν κάνει για εσένα χωρίς να αφήσεις όσα κατέκτησες μόνος σου να χάσουν την αξία σου. Κρατάς την προσωπική σου ταυτότητα στο χέρι, όντας περήφανος για αυτή, χωρίς να τους την τρίβεις στη μούρη. Γενικά, το διαχειρίζεσαι.

Οι άνθρωποί σου

Πρόσφατα κάποιος μου είπε ότι το “οι φίλοι σου είναι η οικογένεια που διάλεξες” είναι η μεγαλύτερη “βλακεία”. Δε συμφωνώ, αλλά το ακούω. Οι άνθρωποι που επιλέγεις γύρω σου είναι απλά οι άνθρωποι που επιλέγεις γύρω σου. Τέλος. Το αν θα εξελιχθούν σε οικογένεια είναι θέμα… διαχείρισης.

Στην πραγματικότητα είναι άνθρωποι με διαφορετικές ρίζες, από άλλες πίστες, που πολλές φορές θα επιλέξουν διαφορετικά μονοπάτια από τα δικά σου. Σε όλα. Η φίλη που παντρεύτηκε από τα 17, ο κολλητός σου που έφυγε για το εξωτερικό, η κολλητή σου που δεν έχει χρόνο ούτε για ένα ποτήρι κρασί την Παρασκευή το απόγευμα.

Ναι, και αυτοί είναι στο δίσκο με τα ποτήρια σου. Πρέπει να βρεις το χρόνο να δεις την παντρεμένη φίλη σου με τα παιδιά της ακόμα και αν εσύ νομίζεις ότι οι πιπίλες υπάρχουν για να τις κρεμούν τα λυκειόπαιδα στα backpacks τους. Πρέπει να περιμένεις το βράδυ για να κάνεις skype με τον κολλητό σου που έχει φύγει, γιατί εκείνος δεν μπορεί άλλη ώρα. Γιατί έχετε να μιλήσετε ένα μήνα και “είσαι απαράδεκτη”.

Έχεις και να ενημερώσεις τη φίλη σου που δεν έχει χρόνο για τίποτα πέρα από τη δουλειά της για όσα έχουν συμβεί στη ζωή σου τόσο καιρό και δεν έχει ιδέα. Για τα βασικά. Γιατί όλα αυτά που σκέφτεσαι και νιώθεις, το χάος που έχεις στο κεφάλι σου, όσα βαρέθηκες να διαχειρίζεσαι δεν είναι topic για ένα βιαστικό ποτό. Δεν διαχειρίζονται όλα αυτά σε ένα δίωρο.

Η δουλειά

Οι εργασιακές σχέσεις είναι ο ορισμός του δίσκου που είναι βασισμένος στα τρία δάχτυλα του χεριού της σερβιτόρας. Πώς τις διαχειρίζεσαι; Παίρνεις βαθιές ανάσες, φιλτράρεις κάθε λέξη και φοράς το χαμογελάκι του τρελού σε όλες τις εκφάνσεις τις επικοινωνίας. Σου έχει φορτώσει η συνάδελφος τη δουλειά της με την πιο δύσκολα αντιμετωπίσιμη δικαιολογία; Το διαχειρίζεσαι. Έχει ο manager σου μια απαίτηση που αν μετέφερες σε ψυχίατρο θα σου έλεγε πως θέλει να τον δει; Το διαχειρίζεσαι. Κάνει η Στέλλα σαν υστερική στο διπλανό γραφείο γιατί δε βρίσκει το συρραπτικό της; Το διαχειρίζεσαι. Καλά, φοράς ακουστικά. Μα και πάλι, πήρες ένα μέτρο. Ένα μέτρο διαχείρισης. Βγαίνεις με τη work wife σου για ένα τσιγάρο γιατί… δεν τους διαχειρίζεστε όλους.

Οι ερωτικές σχέσεις

Αν υπάρχει κάτι που είναι απολύτως άδικο να απαιτεί διαχείριση, αυτό είναι ο έρωτας. Στον έρωτα θα έπρεπε όλα να είναι ένστικτο, παράνοια και φωτιά. Αλλά κινείται και αυτός στις ανθρώπινες σχέσεις. Και οι ανθρώπινες σχέσεις θέλουν διαχείριση.

Στο μεταξύ, στις αρχές του ο έρωτας δε διαχειρίζεται και αυτό είναι ΟΚ. Αν στην αρχή αναγκαστείς να διαχειριστείς πράγματα έχεις χάσει τη μαγεία. Βγαίνεις εκεί έξω και είσαι όλο φωτιά. Καψούρα, μεθυσμένα μηνύματα, η μέρα από το απόγευμα και μετά είναι συνεχόμενο σεξ. Καμία διαχείριση. Κάποια ευτυχία. Από εκείνες που σε κάνουν να νιώθεις τρελός. Η καψούρα όμως γίνεται ή μακροχρόνια σχέση ή heartbreak.

Και από εδώ και μετά πρέπει να διαχειριστείς πράγματα. Αρχικά, το πόσο προβλεπέ είναι όλα. Μετά όλα τα υπόλοιπα. Τη ρουτίνα, τη βαρεμάρα, τους τσακωμούς πάνω από το κοκκινιστό, τις ζήλιες που γίνονται από ρουτίνα, τις ζήλιες που εξαφανίζονται. Τους δεδομένους, τις δεδομένες. Τα κλάματα, τα θέλω, την παραίτηση. Ναι, όλα αυτά τα διαχειρίζεσαι. Προσέχοντας μην πέσει ο δίσκος, μη χυθούν τα ποτά, μη λερωθείς ή μη λερώσεις κανένα.

Νιώθεις ποτέ σαν να θέλεις να αφήσεις το δίσκο απλά να πέσει; Κανείς δεν έπαθε τίποτα από λίγο ρούμι πάνω στο καρό πουκάμισό του. Τενοντίτιδα όμως έχουν όλες οι σερβιτόρες που ξέρω. Είναι βαριοί οι δίσκοι βλέπεις.

first published: Ιούν 5, 2019