Άνθρωποι, που σε κάποια ζωή, μπορεί και στιγμή, ήταν ένα και οι συνθήκες ή και η ίδια η ζωή τους χώρισε. Άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά να βρουν το διαμελισμένο τους μισό, και όταν το βρουν, παλεύουν να βρουν κλωστή να ραφτούν ο ένας πάνω στον άλλο.

Και αν η ραφή σπάσει; Μετά πάλι από την αρχή. Περνούν οι μέρες και οι μήνες και ψάχνουν να βρουν τρόπο να ενωθούν ξανά, σαν ένα.

Όχι ότι υποστηρίζω πως υπάρχει το λεγόμενο κλισέ του «άλλου μισού». Υπάρχουν όμως άνθρωποι ίδιοι, φτιαγμένοι από το ίδιο υλικό, την ίδια εργοστασιακή ύλη, που όλη τους η ζωή κυλάει προσπαθώντας να κολλήσουν ο ένας πάνω στον άλλο. Οι άνθρωποι αυτοί, είναι καταδικασμένοι να ζουν μισοί, να αναλώνονται σε ανθρώπους και σε σχέσεις, γιατί απλά πονάει η σπασμένη τους ραφή.

Ραφή στη ραφή, και όλο το αφήνουν και τους αφήνει. Κρύβονται πίσω από την αγορασμένη τους αδιαφορία και βρίσκουν δικαιολογίες. Λένε ψέματα στον ίδιο τους τον εαυτό, παλεύουν με νου και καρδιά. Δεν δέχονται ότι αυτός ο άνθρωπος, που όποτε και να γυρίσουν το βλέμμα τους θα τους κοιτάει, ζει από τις κομμένες ραφές της μιας στιγμής που πέρασαν ως ένα.

Άνθρωποι που δε φεύγουν ο ένας από τη ζωή του άλλου, όσο και να προσπαθήσουν. Είναι καταδικασμένοι να υπάρχουν ο ένας στη ζωή του άλλου, χωρίς όμως να είναι ουσιαστικά και ολοκληρωτικά μέσα σε αυτή.

Άνθρωποι που είναι φαντάσματα του ίδιου τους του εαυτού, φαντάσματα της ζωής τους. Φαντάσματα αυτού του ιδανικού «υπερεγώ» που θα μπορούσαν να είναι, σκιές που περιφέρονται στην πραγματικότητα, απελπισμένοι και παθιασμένοι να βρουν τη μία σάρκα, που θα ενώσει μέσα της, τις δύο αυτές διαμελισμένες ψυχές.

Άνθρωποι που δεν θα ενωθούν όμως ποτέ. Γιατί όταν χωρίστηκαν στον κόσμο της πραγματικότητας, δημιούργησαν το λεγόμενο «εγώ». Ζουν λοιπόν, για να κάνουν ο ένας τον άλλον να υποφέρει.

Άνθρωποι που η ζωή τους όλη, είναι ένας αγώνας εγωισμού και πόνου. Ποιος θα πονέσει ποιον πρώτος, ποιος θα σηκώσει πρώτος τοίχο και ποιος θα διώξει πρώτα ποιον και με τι τρόπο.

Ένας αέναος κύκλος που δε θα τελειώσει ποτέ. Ένας ανηφορικός δρόμος η ζωή τους, που και οι δύο ξέρουν που καταλήγει. Όποιο παράδρομο και όποιον σύντομο δρόμο και να επιλέξουν, όλοι τους φέρνουν σε ένα πρόσωπο. Τόσο γνώριμο και συγχρόνως τόσο άγνωστο.

Αυτή είναι η μοίρα τους. Να βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής, και όμως τόσα χιλιόμετρα μακριά. Μα δε πειράζει, ξημερώνει μία καινούρια μέρα εγωισμού.

Ελένη Δεληπαλτά