Το περασμένο Σάββατο είχα τα γενέθλιά μου. Κοίταξα στο τραπέζι του σαλονιού όπου συνήθως είναι η πρώτη επιφάνεια που ακουμπάμε κάθε λογής πράγματα και αντικείμενα και είπα: Μα τί γίνεται; Πόσα αντιηλιακά έχει πάνω του αυτό το τραπέζι;

(Πραγματικά έμοιαζε με stand φαρμακείου – σε τάξη, με σειρά, ανά ύψος και με βαθμίδες αντιηλιακής προστασίας μείζουσα προς αύξουσα).

Τώρα θα αναρωτηθείς γιατί τέτοια τρέλα και γιατί τόσα αντιηλιακά και γιατί πάνω στο δικό μας τραπέζι. Θα σου καλύψω τις απορίες ευθύς αμέσως για να σου τεκμηριώσω μάλιστα γιατί γράφω αυτό το κείμενο και γιατί επέλεξα να το κάνω με αφορμή τα γενέθλιά μου.

Αλλά πρώτα, το δέρμα μου, το μυαλό μου κι εγώ θα σου διηγηθούμε την ιστορία μίσους μας προς τη λευκή – το καλοκαίρι – επιδερμίδα

Το καλοκαίρι έχει ήλιο. Το καλοκαίρι έχει αλάτι. Το καλοκαίρι έχει ερωτισμό. Το καλοκαίρι έχει ανεμελιά. Το καλοκαίρι είναι σαγηνευτικό. Αυτοί οι παράγοντες για τον καθένα, διαφέρουν αλλά σε πολλά – κυρίως κορίτσια – το καλοκαίρι θα έχει πάντα ένα κοινό στοιχείο που θα ενώνει όλες εμάς τις «παραπλανημένες» – ανήκα κι εγώ μέχρι πρότινος σε αυτήν την κατηγορία – το μαυρισμένο δέρμα. Το μαυρισμένο δέρμα στην κατηγορία των «παραπλανημένων» γυναικών σημαίνει τα εξής: Ομορφιά, κάλυψη των ατελειών, λιγότερο make – up και παραπομπή άμεση και σαφή προς το «εξωτικό» στοιχείο.

Τα λευκά ρούχα στο μαυρισμένο δέρμα, ακτινοβολούν. Τα μαύρα ρούχα το κάνουν να φαίνεται πιο σαγηνευτικό και μυστήριο. Το μακιγιάζ ψιλο–αχρηστεύεται, τα μαγιώ ποικίλλων μορφών και σχημάτων δείχνουν καλύτερα, τα λευκά σημάδια μάλιστα που αφήνουν όταν είμαστε γυμνές μαρτυρούν πως κάποτε υπήρξαμε πιο λευκές αλλά τώρα μπράβο μας γιατί μαυρίσαμε και το σώμα μας «γράφει» καλύτερα διότι η μαυρισμένη μεμβράνη που μας καλύπτει, συμπαρασύρει σε αυτήν την κάλυψη όλων των ειδών τις ατέλειες, κυτταρίτιδα, χαλάρωση, ραγάδες.

Τα αγάλματα χαρακτηρίζονται αγάλματα διότι δεν κουνιούνται όχι γιατί δεν έχουν ατέλειες και ψεγάδια. Αν δεν έχεις επισκεφθεί την Ακρόπολη και τον Παρθενώνα, καλό θα ήταν, χάριν έρευνας επί του μαυρίσματος – εάν δεν σας ενδιαφέρει το πολιτισμικό κομμάτι της εγχώριας κληρονομιάς μας – να ρίξετε μια ματιά. Μπορεί να μην μπορέσετε να τα ακουμπήσετε, αλλά δεν είναι μαυρισμένα και έτσι μπορείτε να διακρίνετε καθάρια τις ατέλειές τους.

Εμείς δεν είμαστε αγάλματα και πολύ καλά κάνουμε. Θα ήταν μια ζωή σκλαβιάς, μια ζωή στην οποία θα ήμασταν ακίνητες

Μέχρι πρόσφατα αγκάλιαζα με περίσσια υπερηφάνεια και τεράστιο πείσμα την εξής πεποίθηση: αν βάλεις αντιηλιακό ΔΕΝ ΜΑΥΡΙΖΕΙΣ. (Θέε μου, γιατί δεν μου έδωσες περισσότερο μυαλό… αναρωτιέμαι στις κουβέντες που κάνω με τον Κύριο κατά καιρούς).

Πήγαινα στην παραλία, ΚΑΤΑΣΠΡΗ, χρησιμοποιώντας μόνο λάδια, χωρίς δείκτη προστασίας, οι φίλες μου κι εγώ και καθόμασταν δίχως αύριο πάνω στην μουσκεμένη από τον ιδρώτα πετσέτα, με το κεφάλι έτοιμο να εκραγεί, σαν κατσαρόλα χωρίς βαλβίδα αποσυμπίεσης, γλιστερές σαν τα χέλια, ταλαιπωρημένες, λέγοντας «πολύ καλησπέρα σας εν αγνοία μας» στον πιθανό καρκίνο του δέρματος, στο γήρας του δέρματος, στην αφυδάτωση του δέρματος, στην ηλίαση (αυτό είναι άλλο κεφάλαιο – άλλη φορά – όταν θα γράψω ένα κείμενο στα επόμενα γενέθλια που θα φέρει ως τίτλο του – Μήπως ήρθε η ώρα να κάνεις δώρο στον εαυτό σου ένα καπέλο) – καθήμενες ανέμελες, ατενίζοντας το μαυρισμένο ή καλύτερα καμένο από τον ήλιο κεφάλι και δέρμα μας.

Αυτή η ιστορία – και αλήθεια ντρέπομαι σε αδιανόητο βαθμό που τη γράφω και τη μοιράζομαι αλλά να που μάλλον πρέπει – έχουμε καιρό να βελτιωθούμε – πρέπει να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας – ξεκινά στα 18 μου χρόνια και λήγει στο πέρυσί μου. Βάλτε τα κάτω. Μια απλή αφαίρεση είναι, αλλά στην αφαίρεση, συνυπολογίστε – όπως με μεγάλη μου τρομάρα και σιχτίρι έκανα κι εγώ – το ταλαιπωρημένο δέρμα, τα καψίματα που μας κράτησαν ξύπνιες και όρθιες ανά τα χρόνια καθώς δεν μπορούσαμε ούτε ρούχα να βάλουμε πάνω μας, τις ρυτίδες και τη γενικότερη καταστροφή που κάνει ο φαινομενικά ρομαντικός ήλιος στην ασυνείδητή μας κατάχρηση.

Η τακτική μου όλα αυτά τα χρόνια μέχρι πέρυσι ήταν η εξής

Βάζεις λάδι, με χαμηλό δείκτη προστασίας ο οποίος – δεν γνώριζα τότε – πως δείχνει τη διάρκεια της αντιηλιακής κρέμας ή του αντιηλιακού λαδιού και όχι την ισχύ του – και αφού περάσει το 6 ή το 15 που αναγράφεται στη συσκευασία τότε δεν ξαναβάζεις άλλο – διότι λες: έβαλα, όσο κρατήσει, τώρα ας καώ και λίγο έτσι ώστε το έγκαυμα να γίνει μαύρισμα. Γυρνώντας στο δωμάτιο μετά από την παραλία, νομίζεις πως έχεις μαυρίσει ενώ στην πραγματικότητα έχεις καεί. Πονάς και καθώς βγάζεις τα ρούχα σου και βλέπεις τα σημάδια του μαυρίσματος σε σχέση με τις λευκές επιφάνειες που καλύπτονται από το μαγιώ – λες από μέσα σου ή και δυνατά και ξεδιάντροπα στις φίλες σου – κοίτα θα γίνει μαύρισμα.

Έφτασα σε τέτοιο σημείο εγκαύματος, που κατέληξα στο νοσοκομείο Συγγρός όπου μια Καθηγήτρια Πανεπιστήμιου έκανε δικές της αλχημείες σε ειδική κρέμα ανάπλασης προκειμένου να συνέλθει το δέρμα μου και τότε ξέρεις τί σκέφτηκα; Πάλι καλά που τη γλίτωσα, άντε να επουλωθεί το δέρμα να βγούμε ελεύθεροι πάλι στον ήλιο.

Με αφορμή το ότι οι εταιρείες τα τελευταία χρόνια – καλά να ναι – μου στέλνουν σπίτι δέματα με τη νέα σειρά αντιηλιακών τους, με παρακίνησε να τα δοκιμάσω. Τα είχα εκεί μπροστά μου και δεν μπορούσα να τα αγνοήσω πια. Πέρυσι πήρα την απόφαση πως δεν θα ξαναβγώ στον ήλιο χωρίς αντιηλιακό. Δεν ξέρω για πόσο συγχωρεί το δέρμα στο σήμερα, αλλά αυτά αγαπητή μου, δρουν αθροιστικά και αυτό είναι εξαιρετικά τρομακτικό.

Ας το φροντίσουμε το δέρμα μας και ας λήξουμε αυτή την αρρωστημένη σχέση με το εμμονικό μαύρισμα

Καλά εύχομαι αυτό το κείμενο να αφορά ελάχιστες – αυτή είναι η ευχή μου. Η ομορφιά θα πω και θα ξαναπώ έρχεται από μέσα απλώς μας παίρνει καιρό – σε κάποιους να το αντιληφθούμε -.

Ναι, μαυρίζεις με το 50άρι για να μην δείχνεις στα 20 σου χρόνια σαν να είσαι 50 και στα 50 σου να δείχνεις στην ηλικία σου χωρίς αχρείαστες επιβαρύνσεις. Ας κάνει ο χρόνος ό,τι είναι να κάνει πάνω μας – ας μην έχουμε βάλει το χεράκι μας σε αυτό.

Το Σάββατο λοιπόν το περασμένο, έκανα δώρο στις φίλες μου, αντιηλιακά. Είπα στα γενέθλιά μου να κάνω εγώ ένα δώρο που θεωρώ απολύτως απαραίτητο, το οποίο όπως ξέρετε πολύ καλά, δεν έχει εποχή αλλά σίγουρα το καλοκαίρι μας εφιστά την προσοχή.