Φαντάσου, λέει, μια μέρα, όπως μαθαίνουμε από τις ειδήσεις για δυσάρεστα περιστατικά που σημαίνουν ένα τέλος, να μπορούσαμε να μαθαίνουμε και για πράγματα που σημαίνουν μια αρχή. Και μάλιστα πριν καν ακόμα συμβεί.

Να μαθαίναμε όμως όχι για οποιαδήποτε ξεκινήματα. Για τα πιο σημαντικά, τα “τελικά-η-ζωή-είναι-ωραία” ξεκινήματα.

Φαντάσου π.χ., με κάποιον υπερβατικό τρόπο, μαζί με τις ειδήσεις για απώλειες διάσημων προσώπων, να μαθαίναμε και για γεννήσεις ανθρώπων που θα επηρεάσουν θετικά τον κόσμο.

Να υπήρχε δηλαδή και μια στήλη με αναγγελίες γεννήσεων, που θα μας ενημέρωνε για ξεχωριστά νεογνά:

“Συγκίνηση: Πρόωρα και με πολλά προβλήματα που θα ξεπεράσει σε 3 μήνες ήρθε στον κόσμο η ερευνήτρια που θα νικήσει τον HIV!”

“Ντελίριο ενθουσιασμού για τον μπόμπιρα που ξεκινώντας από 3kg και 200gr θα καταρρίψει όλα τα ρεκόρ στην ιστορία της μουσικής”

“Μοιράζεσαι πια τον ίδιο κόσμο με τον άνθρωπο που θα παντρευτεί το παιδί σου και θα το κάνει ευτυχισμένο”

Ωραία θα ήταν ε; Να ξέραμε με το πρώτο κλάμα ενός μωρού τι πρόκειται να κάνει στον κόσμο – ειδικά αν θα κάνει κι άλλους ανθρώπους χαρούμενους κι ευτυχισμένους, για να παίρνουμε κι εμείς χαρά μαθαίνοντάς το…

Εεμμμ, ξέρεις κάτι; Όχι τελικά. Δεν θα ήταν τόσο ωραία. Γιατί μπορεί μετά να προσπαθούσαμε π.χ. να επωφεληθούμε κι εμείς από αυτό, ή κάποιοι villains να προσπαθούσαν να το αποτρέψουν, και τα πράγματα να περιπλέκονταν, να καταλήγαμε πάλι στα ίδια και τελικά να μην έβγαινε τίποτα καλό από αυτό. Ναι, άσ’ το καλύτερα. Χίλιες φορές να έχουμε μεσάνυχτα μαύρα κι άραχνα.

Το ότι όμως δεν ξέρουμε ακόμα -και ευτυχώς- ποιος και πότε ακριβώς θα βρει π.χ. τη θεραπεία για τον HIV ή με ποιον θα περάσουμε κάποτε μια υπέροχη μέρα, και δεν υπάρχουν σχετικά πρωτοσέλιδα, δεν σημαίνει ότι δεν θα συμβούν τα παραπάνω, το αντίθετο μάλιστα.

Κάθε μέρα είναι γεμάτη από μικρές και μεγάλες θετικές αρχές, δίπλα σε οτιδήποτε δυσάρεστο. Ένα αόρατο πρωτοσέλιδο ευχάριστης είδησης είσαι κι εσύ αν έχει τύχει να δώσεις χαρά σε οποιονδήποτε, οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου. Και παρόλο που όλα αυτά τα ξεπερνάμε ως δεδομένα και περιττά αναφοράς ως αυτονόητα, η έστω απωθημένη αυτή γνώση είναι αυτή που μας κάνει να μην κλαίμε χωρίς αύριο μόλις μαθαίνουμε ότι έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος μας καλλιτέχνης, να μην τα παρατάμε με όσα ακούμε στις ειδήσεις ή να μην κηρύττουμε το τέλος του νοήματος της ζωής μας κάθε που χωρίζουμε (οκ, έστω κι αν το τελευταίο το κάνουμε λίγο στην αρχή).

Με αυτή τη θετική, ή έστω παρηγορητική, σκέψη σου προτείνω να ξεκινήσεις την εβδομάδα. Και την κάθε σου μέρα.