Στα λούνα παρκ των παιδικών μας χρόνων ο μεγάλος σταρ ήταν το τρενάκι του τρόμου. Τόσο σταρ, που πολλές φορές μας προκαλούσε περισσότερο τρόμο μήπως είχε μεγάλη ουρά απ’ έξω και βαρεθούν οι γονείς να περιμένουν, παρά το ίδιο το τρενάκι.

Και αμέσως μετά, χαλάρωση στο δωμάτιο με τους μαγικούς καθρέφτες. Εκείνους που στρέβλωναν τα πάντα. Σε έβλεπες χοντρό, λεπτό, πλακέ, νάνο, γίγαντα, εξωγήινο. Εκεί ποτέ δεν είχε απ΄ έξω ουρά. Μήπως γιατί μετά το αρχικό γέλιο, μια σύγχυση την παθαίναμε; Οι διάφορες εκδοχές της πραγματικότητας δεν είναι όλες ευχάριστες.

Αυτό είναι και το πρόβλημα με το overthinking. Υπερ-αναλύοντας τα πάντα και τους πάντες, το μυαλό σου τρέχει σαν τα χαμστεράκια μέσα στον τροχό. Κι όπως έχεις δει, ποτέ δεν φτάνουν κάπου. Τρέχουν όσο τρέξουν, κουράζονται και τα παρατάνε.

Το φανταστικό παρελθόν

Θυμάσαι από το παρελθόν σου εκείνον τον αψηλό, μουσάτο μελαχρινό; Περιττό να απαντήσεις. Για να πήγε το μυαλό σου, και τον θυμάσαι και ξέρεις πολύ καλά για ποιόν μιλάμε. Για εκείνον που στα μάτια τα δικά σου δεν έμοιαζε απλώς με το Χαβιέ Μπαρδέμ, ήταν ακόμη γοητευτικότερος.

Εκείνον που όταν ο νου σου περιπλανιέται, σας φαντάζεσαι σε ένα σπίτι με παράθυρα διάπλατα ανοιχτά και λευκές κουρτίνες να ανεμίζουν ξέφρενα. Κάπου σε ένα νησί στη μέση του πουθενά, σε ένα βράχο απόμερο του τύπου βγαίνεις έξω και βουτάς επιτόπου θάλασσα.

Εκεί, ο Μπαρδέμ σου πάντα φοράει λευκά λινά πουκάμισα -το φτιάξαμε το σετάκι με τις κουρτίνες- και είναι πάντα ανοιχτά, σαν τα παράθυρα. Στη νησίδα της κουζίνας -ναι, εννοείται, πού πας για έρωτες χωρίς νησίδα στην κουζίνα;- έχει πάντα ένα μπολ με ζουμερές κατακόκκινες φράουλες. Και ναι, εννοείται, ταΐζετε ο ένας τον άλλο, με το πορτοκαλί απογευματινό φως να μπαίνει από τα παράθυρα και να κάνει τις φράουλες και τα αισθήματα να μοιάζουν ακόμη πιο κόκκινα.

Το σπίτι το ανεμοδαρμένο δεν είναι μέρος του παρελθόντος σου, βρίσκεται σε ένα παράλληλο σύμπαν. Αν το έφερνες στο σύμπαν το εδώ, κοίτα τι θα γινόταν. Κάποια στιγμή θα χειμώνιαζε και θα έπρεπε να κλείσεις τα παράθυρα ερμητικά. Οι κουρτίνες θα έπεφταν βαριές στο πάτωμα. Ο Μπαρδέμ σου θα είχε ξεπαγιάσει με τα πουκάμισα ανοιχτά και θα ήταν τα ανάσκελα στο κρεβάτι -όχι για καλό. Άσε που το λευκό δεν θα του πήγαινε πια, έτσι χλωμός όπως θα ήταν. Και οι φράουλες θα ήταν εκτός εποχής. Το χειμερινό μηλαράκι σου μοιάζει αλήθεια εξίσου ερωτικό; Με τα κουκούτσια και τα κοτσάνια που πρέπει να βγάλετε πριν ταΐσετε ο ένας τον άλλο;

Φαντασία λοιπόν. Δικαίωμα αναφαίρετο και αλίμονο σε όποιον δοκιμάσει να στο στερήσει. Βάστα όμως αυτό: στο παράλληλο σύμπαν σου, μπορείς να κάνεις ό,τι σου έρθει στον εγκέφαλο, αρκεί να μην το συγκρίνεις με το εδώ και τώρα. Στο εδώ και τώρα έφτασες κάνοντας συγκεκριμένες επιλογές που σε έκαναν τον άνθρωπο που είσαι.

Η υπερ-ανάλυση του παρελθόντος σε βάση φανταστική, δεν μπορεί παρά να σε οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια, αφού θα συγκρίνεις αυτό που συμβαίνει με ό,τι δεν συνέβη. Βασικά μην συγκρίνεις, τελεία. Κράτα τις μνήμες του παρελθόντος ρεαλιστικές. Βάστα και τη φαντασία σου, να πηγαίνεις μια βόλτα όποτε έχεις ανάγκη ένα χαμόγελο. Αλλά ως εκεί.

Τα «κι αν» του μέλλοντος

Σενάρια επί σεναρίων, τύφλα να ΄χει ο Γιώργος ο Λάνθιμος. Κι αν αύριο γίνει αυτό, θα κάνω εκείνο. Κι αν ως τα Χριστούγεννα τα πράγματα έχουν έτσι, θα κάνω αυτό, αφού δεν θα μπορώ να κάνω το άλλο. Κι αν του χρόνου είναι αλλιώς, θα πάω εκεί. Οκ. Κι αν στη γιαγιά μου βάλω ρόδες, θα γίνει πατίνι, το λέει κι ο λαός.

Κοίταξε να δεις τώρα. Καλώς εχόντων των πραγμάτων περί της υγείας της γιαγιάς σου, και ρόδες να της βάλεις, είναι κάθετη με το πάτωμα. Οπότε πατίνι δεν μπορεί να γίνει. Αν τώρα τα πράγματα έχουν πάει λιγότερο καλά και η γιαγιά σου είναι πιο παράλληλη με το πάτωμα, απέχει από αυτό τουλάχιστον 90 πόντους, όσο ένα μέτριο κρεβάτι. Πατίνι στους 90 πόντους, δε νομίζω να παίζει στην αγορά. Με τον έναν τρόπο ή τον άλλο, δέξου το. Η φάση πατίνι είναι αστικός μύθος.

Όσο κόπο κι αν κάνεις, ό,τι ευρεσιτεχνίες και αν ανακαλύψεις, με όση υπερ-ανάλυση κι αν σε φορτώσεις, τα «κι αν» του μέλλοντος δεν θα τα βρεις. Δεν θα είχε και πλάκα αν τα έβρισκες δηλαδή, ανατροπές μηδέν. Οπότε σταμάτα τα σενάρια. Γιατί τα καλά σε απογοητεύουν όταν δεν γίνονται και τα κακά σε γεμίζουν άγχος και φόβο.

Κάνε χώρο στο τώρα

Το μόνο που μπορεί να σου χαλάσει ένα ζεστό χαλαρωτικό μπάνιο, είναι η κουρτίνα που κολλάει πάνω σου. Λύση έχεις βρει, όλοι μας την έχουμε βρει κι ας είναι κοινό μυστικό. Σε ντουζιέρα, πιάνεις την κουρτίνα, την απλώνεις επιμελώς στον τοίχο επαφής και με το άλλο χέρι την καταβρέχεις με το τηλέφωνο. Σε μπανιέρα αντίστοιχα, το επιμελές άπλωμα το κάνεις στο χείλος της μπανιέρας και καταβρέχεις και πάλι. Τσουπ, κάθεται μαγικά εκεί που την άπλωσες και σου κάνει χώρο.

Αυτή ακριβώς είναι η αντιμετώπιση που θα πρέπει να έχεις απέναντι στο τώρα σου. Να σου κάνεις χώρο. Χώρο για να μπορείς να ζεις όντως τη στιγμή. Πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες ένα πράγμα μόνο; Που έστελνες μηνύματα αναμένοντας γλυκά την απάντηση, χωρίς να παρακολουθείς ταυτόχρονα την αγαπημένη σου σειρά; Πότε έκατσες να διαβάσεις ένα βιβλίο, χωρίς να βάλεις χρονόμετρο για το φαγητό; Πότε πήγες διακοπές χωρίς να τσεκάρεις τα mail σου; Το multi-tasking μας γλιτώνει χρόνο, αλλά εκπαιδεύει τον εγκέφαλο στο να επεξεργάζεται πολλά μαζί και να γίνεται εξπέρ στο overthinking.

Bonus tip: Φτιάχνοντας τη μέρα σου, φτιάχνεις και τη νύχτα σου. Για όλα εκείνα τα βράδια που το μυαλό σου τρέχει τόσο πολύ και τόσο παντού που σχεδόν κάνει φασαρία, δώσε του διέξοδο. Το κάνει τότε, γιατί τότε βρίσκει χρόνο. Δημιούργησε πεντάλεπτα διαλείμματα διάσπαρτα στη μέρα σου, να δώσεις στον εγκέφαλό σου χρόνο να επεξεργαστεί και να οργανώσει όλες τις πληροφορίες που δέχτηκε. Έτσι, δεν θα περιμένει να το κάνει την ώρα που εσύ ρυθμίζεις το ξυπνητήρι και το βλέπεις με τρόμο στο βλέμμα να μετράει αντίστροφα σε πόσες ώρες θα είσαι και πάλι στο πόδι.