Να σηκώνεσαι το πρωί και να έχει βρέξει το βράδυ και να μυρίζεις το βρεγμένο χώμα. Ωραίο πράγμα… Αφού φάγαμε πρωινό (πολύ δυνατό το πρωινό στο Hotel Panorama) πήραμε και ένα καφεδάκι και το ήπιαμε στη βεραντούλα μας με θέα το ποτάμι. Μιλάμε δηλαδή για το ιδανικό ξεκίνημα μιας μέρας που, έτσι κι αλλιώς θα ήταν λίγο χαλαρή. Βλέπεις στόχος μας σήμερα ήταν το Βουκουρέστι, το οποίο απείχε μόλις 180χλμ από το Βελίκο Τίρνοβο. Οπότε δε βιαζόμασταν καθόλου! Έτσι ετοιμαστήκαμε χαλαρά, σκουπίσαμε τις μοτοσυκλέτες από τα νερά , πληρώσαμε στην συμπαθέστατη ρεσεψιονίστ με COSMOTE Prepaid Mastercard για να δώσουμε MB στον Χρήστο που όλο ξέμενε γιατί μιλούσε μέσω Facetime με τη γυναίκα (έλεος) και ξεκινήσαμε για την πρωτεύουσα της Ρουμανίας.
Η διαδρομή
Ο δρόμος μέχρι τα σύνορα ήταν πολύ όμορφος, αν και το οδόστρωμα δεν ήταν και το καλύτερο δυνατό. Γενικά στη μέχρι τώρα διαδρομή μας προσέχαμε να μην ξεπερνάμε τα όρια ταχύτητας και να μην κάνουμε τίποτα “ταρζανιές”, γιατί δε θέλαμε ούτε το παραμικρό μπλεξιματάκι με την Βουλγάρικη Αστυνομία. Έτσι όμορφα και ωραία λοιπόν φτάσαμε στα σύνορα, δηλαδή στον Δούναβη.
Ρε τι μεγάλος που είναι ο Δούναβης! Έχοντας δει αρκετά ποτάμια της Ευρώπης, πίστευα ότι το πλάτος του Δούναβη θα ήταν περίπου ένας Τάμεσης. Ε καμία σχέση!
Λοιπόν… το απέφυγα όσο μπορούσα, ήρθε η ώρα να το πω. Οι Ρουμάνοι είναι οι χειρότεροι οδηγοί του κόσμου! Δεν έχω πάει σε όλο τον κόσμο, αλλά το παίρνω πάνω μου. Οι τύποι δεν είναι απλά ότι τρέχουν σαν παλαβοί, έχουν και άγνοια κινδύνου! Προσπεράσεις σε στροφές, προσπεράσεις ενώ κάποιος προσπερνάει, κόντρες μέσα στους δρόμους, όρια ταχύτητας ανύπαρκτα… Για να μην πω για το πώς συμπεριφέρονται στις μοτοσυκλέτες ε… Απλά να αναφέρω ότι μπαίνοντας στο Βουκουρέστι ήταν η πρώτη φορά που φοβηθήκαμε για τη σωματική μας ακεραιότητα σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Κάθε φορά που σταματούσαμε σε φανάρι θέλαμε να φιληθούμε και να αγκαλιαστούμε. Βέβαια συμβιβαζόμασταν στις χειραψίες γιατί είμαστε πολύ macho.
Ο προορισμός
Το Βουκουρέστι έχει ένα ξεχωριστό vibe που δεν το έχω συναντήσει σε καμία άλλη πόλη της Ευρώπης. Έχει μεν μια μελαγχολία που βγαίνει από αυτό το πρώην Σοβιετικό “look” που έχει κληρονομήσει από τα χρόνια της ΕΣΣΔ, αλλά από την άλλη είναι μια πόλη γεμάτη ζωή, τουρισμό, μπαρ και εστιατόρια. Έχοντας την πολυτέλεια να κάνουμε λίγο «τουρισμό» για πρώτη φορά στο ταξίδι, περπατήσαμε αρκετά, ήπιαμε κοκτεϊλάκια σε ένα υπέροχο (υπέροχο πραγματικά) μπαρ στην ταράτσα ενός παλιού κτιρίου και φάγαμε σε ένα εστιατόριο ένα πραγματικά ε-πι-κό κότσι το οποίο ακόμα με στοιχειώνει.
Πού να φας: Hanu’ Berarilor Casa Oprea Soare. Να πας να φας να σκάσεις στο φαΐ να πιείς και ένα βαρέλι μπύρα και να πληρώσεις και λίγα. Να πάρεις κότσι μην ξεχάσεις ε…
Πού να μείνεις: Λοιπόν, εμείς ήμασταν τυχεροί και βρήκαμε μισή τιμή δωμάτιο στο Hilton. Αλλά οπουδήποτε και αν κοιτάξεις στο κέντρο έχει ξενοδοχεία και AirBnB. Οπότε εντάξει σίγουρα κάτι θα βρεις.
Τι να κάνεις: Στο Βουκουρέστι; Τα πάντα! Να φας, να πιεις, να χορέψεις… Εμείς πήγαμε για απογευματινά κοκτέιλ στο SkyBar και μετά θέλαμε να πάμε και για βράδυ εκεί, αλλά φάγαμε πόρτα. Κανονική. Είχα να φάω από το γυμνάσιο τέτοιο άκυρο δηλαδή. Μάλλον έφταιγε ότι ήμασταν τέσσερις μαντράχαλοι (οι δύο με ξυρισμένο κεφάλι). Ή όπως είπε ο Χρήστος «ρε σεις μήπως ήθελε λεφτά;». Μπορεί. Τελικά πήγαμε για μπύρες.
