Είτε αφορά κάποιο πρόσωπο είτε μια δουλειά που δεν κυνήγησες είτε ένα ταξίδι που ποτέ δε τόλμησες να πας, τα απωθημένα ζούνε ανάμεσα μας και μερικές φορές, μπορεί να γίνουν πολύ τρομακτικά.

Είχα μια φίλη, που φοβόταν να μιλήσει στο αγόρι που της άρεσε από το σχολείο. Καψούρα τρελή. Πώς τα έφερε η ζωή και δούλεψαν και στην ίδια καφετέρια σερβιτόροι. Είχε ενθουσιαστεί και μιλούσε όλη μέρα για αυτόν. Μας έλεγε ότι όταν παραιτηθεί (κοντοζύγωνε όπως έλεγε τότε), θα τον πιάσει να του μιλήσει και ότι γίνει. Φοβόταν να το κάνει νωρίτερα, μη και τυχόν χαλούσε ας τη πούμε την όποια συνεργασία τους, σε περίπτωση που της έριχνε άκυρο. Μάντεψε! Η παραίτηση πήγαινε από αναβολή σε αναβολή. Και κάπως έτσι πέρασε ένας χρόνος. Την ημέρα που δήλωσε παραίτηση, του ζήτησε να βγούνε. Της υποσχέθηκε ότι θα της στείλει στο instagram.

Το μήνυμα δεν ήρθε ποτέ! Όχι γιατί της έκανε ghosting ή γιατί είχε άλλη. Γυρνώντας από τη δουλειά εκείνο το βράδυ, είχε ένα ατύχημα που του στέρησε τη ζωή.

Που θέλω να καταλήξω, χωρίς να σημαίνει ότι όλα τα απωθημένα έχουν κακό τέλος. Ζούμε μια ζωή με το φόβο και το «αν» στο μυαλό μας. Αναβάλλουμε καταστάσεις και επιθυμίες γιατί σκαλώνουμε σε λεπτομέρειες που τις θεωρούμε ακατόρθωτα εμπόδια. Και όταν κάποιος άλλος τολμήσει να διεκδικήσει, αυτό που εμείς θεωρούμε ότι μας ανήκει (ενώ στη πραγματικότητα δε παλέψαμε ποτέ για να το αποκτήσουμε ή να το ζήσουμε) υποφέρουμε! Τα βάζουμε με θεούς και δαίμονες, τη μοίρα, το κάρμα και τη κακιά την ώρα.

Και κάπως έτσι έρχονται και κάθονται τα απωθημένα σαν βαρίδι. Μας φταίνε όλα και όλοι, ενώ στη πραγματικότητα φταίει μόνο το ξερό μας το κεφάλι. Εννοείται, με το πέρασμα του χρόνου, όταν έχουμε ξεθολώσει και τα δούμε όλα με λίγη απόσταση, σκεφτόμαστε ατάκες που θα έπρεπε να είχαμε πει και κινήσεις που ποτέ δε κάναμε. Εννοείται, ότι ο χρόνος κατά μια έννοια θα σε εκδικηθεί και θα σε κάνει να τα σκέφτεσαι και μετά να γελάς βρίζοντας παράλληλα.

Δε θα σου πω το κλασικό ότι: «ζούμε μια φορά», «η ζωή είναι μικρή και εμείς περαστικοί» κλπ. Θα σου πω μονάχα ότι είναι κρίμα και άδικο να μην ακολουθείς αυτό που νιώθεις. Να βάζεις από μόνος/η σου τον εαυτό σου, σε ένα κουτάκι, να περιορίζεσαι και να χαντακώνεσαι χωρίς λόγο και αιτία.

Αν ξεπεράσεις αυτή τη λεπτή γραμμή του φόβου και τις αμφιβολίας, μπορεί να σε περιμένουν πράγματα και καταστάσεις που ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα, δε φανταζόσουν.