Μεξικό. Αγώνας τριάθλου ανδρών. Άθλημα, τρέξιμο. 700 μέτρα πριν τον τερματισμό ο Βρετανός Τζόναθαν Μπράουνλι, ασημένιος ολυμπιονίκης στο Ρίο, ο οποίος τρέχει ολοταχώς για να κόψει πρώτος το νήμα του τερματισμού, παραπατάει. Δείχνει να χάνει τις αισθήσεις του και τρεκλίζει, χάνει τον προσανατολισμό του, σταματάει και είναι έτοιμος να καταρρεύσει. Λίγα μέτρα πίσω του ο έτερος αδερφός Μπράουνλι, Άλιστερ, χρυσός ολυμπιονίκης στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο και ο Νοτιοαφρικανός Χένρι Σούμαν. Ο Άλιστερ βλέπει τον αδερφό του να μην ορίζει το σώμα του, χωρίς δεύτερη σκέψη τον παίρνει από το χέρι και χωρίς υπερβολή τον σέρνει μαζί του προς τον τερματισμό. Φτάνοντας στην γραμμή του τερματισμού τον “σπρώχνει” να τερματίσει και ύστερα τερματίζει και αυτός. Ο Τζόναθαν, ημιλιποθυμος δέχεται τις πρώτες βοήθειες.
Τι έγινε; Τι είδαμε μόλις;
Πόσο συναισθήματα, πόσες σκέψεις, πόση ανατριχίλα σε ένα βιντεάκι;
“Ήταν μια αναμενόμενη ανθρώπινη αντίδραση προς τον αδερφό μου. Αλλά το ίδιο θα έκανα για τον καθένα καθώς η απειλή του θανάτου δεν ήταν πολύ μακριά”, δήλωσε μετά από λίγο ο Άλιστερ.
Ακούμε την λέξη “αθλητές” και στο νου μας έρχονται δεκάδες άλλες, όπως γήπεδα, στάδια, μπράτσα, μετάλλια, ρεκόρ, δύναμη, τρέξιμο, μύες, χρήματα, δόξα και τόσες άλλες. Σκεφτόμαστε αυτά και ξεχνάμε ότι οι αθλητές είναι και αυτοί άνθρωποι. Και μάλιστα μερικοί από αυτούς είναι… Άνθρωποι.
Η κίνηση του Άλιστερ Μπράουνλι είναι κορυφαία. Είναι μία ωδή στο αθλητικό ιδεώδες. Αλλά και η επιτομή του ανθρώπινου ιδεώδους.
Όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε βρεθεί ή θα βρεθούμε στη θέση του Τζόναθαν Μπράουνλι. Θα χάσουμε τον δρόμο μας. Θα χάσουμε τις αισθήσεις μας. Θα βγούμε εκτός πορείας. Θα χρειαστούμε ένα χέρι βοηθείας. Έναν άνθρωπο να μας τραβήξει από το πρόβλημά μας, όπως ο Άλιστερ. Όλοι είμαστε Τζόναθαν. Πόσοι από εμάς όμως έχουμε γίνει Άλιστερ; Πόσοι από εμάς γίναμε το χέρι βοηθείας κάποιου ‘Τζόναθαν’ ; Και κυρίως, πόσοι από εμάς είμαστε διατεθειμένοι να το κάνουμε όταν βρεθούμε σε μια τέτοια κατάσταση;
Στη ζωή μαθαίνεις διαρκώς. Και διαρκώς η ζωή σου προσφέρει τέτοια μαθήματα. Ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις. Να μάθεις να αγωνίζεσαι. Να μάθεις να βοηθάς. Να μάθεις να προσφέρεις χωρίς αντάλλαγμα. Να μάθεις ότι η ανθρώπινη ζωή έχει μεγαλύτερη αξία από τη δόξα. Να μάθεις να βάζεις το “εγώ” σου σε δεύτερη μοίρα. Να μάθεις ότι στη ζωή πάντα θα πέφτεις. Να μάθεις να προσπαθείς. Να μάθεις να μην φεύγεις στα δύσκολα. Να μάθεις να δίνεις το χέρι σου σε αυτούς που το έχουν ανάγκη. Να μάθεις ότι η “αναμενόμενη ανθρώπινη αντίδραση” όσο δύσκολη κι αν είναι πάντα θα σε πηγαίνει ένα βήμα μπροστά. Να μάθεις να αγαπάς. Να μάθεις να είσαι Άνθρωπος.
