Συναντιόμαστε, χαμογελάμε, λέμε χάρηκα, δεν δίνουμε τα χέρια κι αυτό μας κάνει πολύ ευγενικούς.
Είναι ωραίος και πολύ ακούρευτος. Τα χαρακτηριστικά του είναι κοινά, μου δίνει την εντύπωση, χωρίς να ισχύει, πως τον έχω ξαναδεί. Έχει σκούρα μαλλιά και σκούρα μούσια, περίεργο που δεν έχουν ασπρίσει έστω και λίγο. Μήπως είναι μικρότερος μου; Προχωράμε με ασφαλή απόσταση μεταξύ μας και μετά από πολλές μέρες θυμάμαι πόσο ωραία είναι η παρέα.
Πιστεύω, και το ξέρετε, πως η τεχνολογία έχει φέρει λύσεις που κάνουν τη ζωή μας πιο εύκολη.
Δεν το παίρνω πίσω, αλλά η καθαρή επικοινωνία είναι μαγική. Δεν έχω καλύτερο πράγμα απ’ τις ωραίες παρέες που ξεχνιούνται για ώρα με κουβέντες, που πάνε παρακάτω αβίαστα, με λέξεις και προτάσεις που ακολουθούν η μια την άλλη δεμένα. Μου έλειψε η ξεγνοιασιά στη συζήτηση. Να συζητάς χωρίς να μοιράζεις τα νέα από την καραντίνα, να συζητάς αβίαστα για να ακούς, να μαθαίνεις και να επικοινωνείς. Είμαι μαθημένη να ακούω περισσότερο και να μιλάω λίγο. Ο Μιχάλης είναι καλός στην κουβέντα, μιλάει πολύ μα καταλαβαίνω πως δεν είναι από αυτούς που τους νοιάζει να λένε για τον εαυτό τους, είναι από εκείνους που ακούνε καλά. Υπάρχουν μεγάλες παύσεις κατά τη διάρκεια και είμαι σίγουρη ότι δεν ενοχλεί κανέναν από τους δυο. Η βόλτα αυτή μοιάζει με δισκίο βιταμίνης C, ενισχύει τον οργανισμό και βοηθάει την άμυνα μου, απέναντι στην κατάσταση. Θέλω να τον ρωτήσω γιατί μου ζήτησε να βγούμε, δεν το κάνω.
«Μ’ ακούς; Ή σκέφτεσαι περισσότερο αυτό που θέλεις να με ρωτήσεις;» «Διαβάζεις τη σκέψη;», του απαντάω ξαφνιασμένη. «Ξέρω πως οι περισσότεροι αυτό κάνουν.» «Ποιο πράγμα;» «Ενδιαφέρονται περισσότερο για το τι θα πουν παρά για το τι θα ακούσουν.» Η απόσταση μεταξύ μας ήταν ασφαλής, τώρα πια δεν είναι. Με θίγει, ντρέπομαι, ντρέπομαι πολύ. Θα μπορούσα να σχολιάσω πως δεν το βρίσκω καθόλου ευγενικό αλλά ποιον κοροϊδεύω; «Με συγχωρείς.» «Μη ζητάς συγγνώμη…Το πρόβλημα σε κάθε σχέση είναι πως δεν ακούμε ο ένας τον άλλο. Κοιτάζουμε τον άλλο στα μάτια, κουνάμε το κεφάλι μας πάνω κάτω, κάνουμε και κανένα χμμμ ή μμμ και απλά καρτερούμε πότε θα τελειώσει για να μιλήσουμε. Αν ηχογραφήσουμε τους διαλόγους μας είναι πιθανό να μη βρούμε συνοχή. Πολλές φορές δεν απαντάμε σε αυτό που ακούμε, απλά λέμε ότι έχουμε στο κεφάλι μας, αν είμαστε ευγενικοί το ξεφουρνίζουμε όταν έρθει η σειρά μας. Αν όχι διακόπτουμε ή πατάμε πάνω στα λόγια εκείνου που έχει τον λόγο.» «Τόσο κακή είμαι;» «Δεν είπα αυτό. Τώρα καταλαβαίνεις τι εννοώ;»
