Όχι, όχι… δεν το έχω γράψει εγώ! Ο Ουίλλιαμ το έγραψε. Τι εννοείς “ποιος Ουίλλιαμ;” Ο Σαίξπηρ ντε. Καλά τώρα… φαλοκρατικές ανοησίες -θα πεις! Και δεν του το χα – θα πεις! Μωρέ δεν πα να λες – θα πω. Εγώ συμφωνώ. Ναι, είμαι γυναίκα και ναι αγαπάω την φύση μου και όχι δεν θα ήθελα να είμαι τίποτα άλλο, αλλά… Είναι στίγμες που νιώθω εγκλωβισμένη στο γυναικείο μου μυαλό και λαχταρώ οσο τίποτα να μετακομίσω για λίγο , ή για πολύ, σ’ ένα απ’ αυτά τα απλά, τ’ αντρικά. Σαν εκείνες τις φορές που έχεις κουραστεί να συμμαζεύεις την υπέροχη κατά τ’ άλλα σπιταρόνα σου με τα 2 μπάνια, 3 υπνοδωμάτια, σαλόνι,τραπεζαρία, κουζίνα,κήπο και γκαράζ και αναπολείς με νοσταλγία την φοιτητική σου γκαρσονιέρα. Εντάξει… είναι ωραίο να εξελισσόμαστε και πρέπει να νιώθουμε υπερήφανες που εγκαταλείψαμε την γκαρσονιέρα και ανεβήκαμε level. Όμως είναι φορές που ολα αυτά τα σιμπράγαλα που μάζεψα στη σπιταρόνα μου με ενοχλούν. Με ενοχλεί η παρουσία τους. Νιώθω να στριμώχνομαι μέσα σε ολα αυτά… και σκέφτομαι και λέω… τι ωραίοι που ειναι αυτοί οι τύποι-οι άντρες! Που ξέρουν 5 χρώματα, που έχουν 2 τζιν και 3 πουκάμισα και αισθάνονται ή καλά ή κακά. Σε αντίθεση με εμάς που έχουμε αποστηθίσει το χρωματολόγιο της vitex, που έχουμε δωμάτιο ντουλάπα και μια εξίσου τεράστια γκάμα συναισθημάτων… με αποτέλεσμα; Να κάνουμε 3 μερόνυχτα να διαλέξουμε χρώμα στο μανικιούρ, να μην έχουμε ποτέ τι να φορέσουμε και όταν μας ρωτάει ο Μελένιος “-τι έχεις;” ,να αρκούμαστε σε ενα “-τίποτα” , γιατί που να εξηγούμε τώρα… Θα ήθελα λοιπόν κάποιες στιγμές να μπορούσα να πω του Μελένιου να αλλάξουμε για λίγο μυαλά. Θα του πλήρωνα και ενοίκιο στην ανάγκη… όσο-όσο! Κρυσταλία Νικηφόρου