– Έλα μωρέ, είναι ωραία η Αθήνα τον Αύγουστο.

Παιδιά ας μην γελιόμαστε και ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Αν θέλουμε να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο, ή να αλληλοτονώσουμε ηθικά ας πούμε “ομόρφυνες”, ή “αδυνάτισες”.

Η Αθήνα τον Αύγουστο δεν είναι ωραία. Τον Αύγουστο ωραία είναι τα νησιά, ή τα χωριά. Οι θάλασσες, οι παραλίες, τα βουνά και τα λαγκάδια.

Οι ταβέρνες, τα μπαράκια, τα βράχια, η αμμουδιά. Τα ενοικιαζόμενα δωμάτια, τα ξενοδοχεία, τα εξοχικά. Τα καράβια, τα βρακάκια, τα ποδήλατα, τα φορτωμένα αυτοκίνητα που φεύγουν.

Αυτά είναι ωραία τον Αύγουστο. Όχι η Αθήνα. Η Αθήνα παραμένει αυτή που είναι, το ίδιο άσχημη ή όμορφη όπως κάθε μήνα. Απλά είναι άδεια, όχι πιο ωραία.

Τον Αύγουστο είναι ωραίοι οι άνθρωποι που παραμένουν ή ξεμένουν στην Αθήνα. Αυτοί που δεν βιάζονται, δεν έχουν νεύρα, δεν γκρινιάζουν που αργούν τα δρομολόγια του μετρό, δεν γκρινιάζουν που είναι κλειστά τα μαγαζιά, παρά απολαμβάνουν την απουσία κίνησης-όχι οτι έχουν να πάνε να συναντήσουν κάποιον αφού όλοι λείπουν- και τις λιγοστές επιλογές που έχουν να πάνε κάπου για φαγητό ή για ποτό. Αυτοί που κουνάνε συγκαταβατικά και με κατανόηση το κεφάλι στους άγνωστους περαστικούς που τυχαία συναντάνε. Αυτοί που θα κάτσουν το βράδυ σε μια πλατεία, πού θα φάνε καρπούζι στο μπαλκόνι τους, πού θα βρέξουν το κορμί τους σε μια θάλασσα της Αττικής που μπορεί να μην έχει γαλάζια σημαία αλλά κωλοβακτηρίδια, αυτοί που θα πάνε θερινό σινεμά και θα γυρίσουν σπίτι τους με τα πόδια και ένα παγωτό από το περίπτερο. Αν βρούνε ανοιχτό περίπτερο!

Οι άνθρωποι στην Αθήνα είναι ωραίοι τον Αύγουστο. Αυτοί που ξ-έμειναν να φυλάνε Θερμοπύλες, μεχρι κι αυτοί οι βάρβαροι που ήσαν μια κάποια λύση επιστρέψουν ξανά. Μαυρισμένοι.