Ποιο είναι το πιο ωραίο πράγμα όταν αγοράζεις ένα καινούριο κινητό; Δεν είναι η αίσθηση του καινούριου, αυτό που σιγά σιγά τραβάς τη ζελατίνα απο την οθόνη, και είναι πεντακάθαρη; Που το πιάνεις στα χέρια σου, το γυρνάς γύρω γύρω και ούτε μια γρατζουνιά, ούτε ένα χτύπημα επειδή σου έπεσε απο τα χέρια την ώρα που τραβούσες σέλφι ,ούτε λίγοι κόκκοι άμμου επειδή στην Αίγινα το πέταξες πάνω στην πετσέτα και έτρεξες για μακροβούτι. Το ανοίγεις και είναι κενό, χωρίς ελαττώματα και με άπειρο χώρο για να αποθηκεύσεις μέσα τις καινούριες σου εμπειρίες. Και αναρωτιέμαι, γιατί δεν γίνεται να κάνουμε το ίδιο και με τους ανθρώπους;

Σοβαρά τώρα, θα ήταν τρομερά πιο βολικό να πηγαίνεις στο κατάστημα, να λες  «Να να αυτόν τον καστανούλη με το πονηρό χαμόγελο θέλω, θα μου τον κατεβάσετε λίγο να τον δω;» να τον παίρνεις σπίτι σου, να βγάζεις τη ζελατίνα, να τον φορτίζεις να του κατεβάζεις και καμιά καλή εφαρμογή και να τον παίρνεις μαζί σου να πάτε για καφέ. Χαλάει; Σταματάει ξαφνικά να απαντάει στα μηνύματα; Σου λέει δεν είμαι έτοιμος αυτή την περίοδο για κάτι σοβαρό; Δεν πειράζει καστανούλη με το πονηρό χαμόγελο θα σου κάνω ένα update κι αν συνεχίσεις τα ίδια μη σε νοιάζει, η εγγύηση ισχύει για 2 χρόνια, θα σε γυρίσω στο κατάστημα και θα πάρω άλλον. Δυστυχώς όμως η πραγματικότητα ΑΚΟΜΑ (fingers crossed) δεν είναι έτσι. Ο καστανούλης με το πονηρό χαμόγελο είναι μεταχειρισμένος και η μελαχρινούλα με τα μεγάλα μάτια μετράει σίγουρα πολλά updates στην πλάτη της.

Μελαχρινουλες, ξανθούληδες, καστανούληδες και κοκκινομάλλες μαζευτείτε και πάμε αργά αργά να διαβάσουμε την παρακάτω πρόταση δυνατά : Ο ι   σ χ έ σ ε ι ς   ε ί ν α ι   δ ύ σ κ ο λ ε ς . Θα ήταν τέλειο να μπορούσαμε να γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο τάμπουλα ράζα όπως έλεγε και κάποιος ρωμαίος που μου άρεσε πολύ ένα γκομενάκι στο μάθημα των λατινικών για να προσέχω και να θυμάμαι το όνομα του. Αλλά δεν γίνεται. Μπαίνουμε όλοι μας σε μια γνωριμία με πολλά μπαγκάζια, και τα κουβαλάμε παντού μαζί μας. Ζήλια, φόβος για δέσμευση, φόβος μην πληγωθείς, φόβος μην απατηθείς, καταστάσεις που σου θυμίζουν λίγο παλιότερες καταστάσεις και φέρεσαι απρόβλεπτα, καχυποψία. Βγαίνεις πρώτο ραντεβού και θες 2 θέσεις για εσένα και το φλερτ σου και άλλα 20 τετραγωνικά για να βάλετε τα κόμπλεξ σας, τις ανασφάλειες και τις φοβίες σας.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δεν υπάρχει καμιά μαγική συνταγή για να εξαφανιστεί το παρελθόν, να εξορκιστεί όλο το κακό που σου`χει συμβεί και όλος ο πόνος που έχεις νιώσει σε προηγούμενες καταστάσεις. Επαναφορά στις εργοστασιακές ρυθμίσεις δεν υπάρχει ΑΚΟΜΑ (fingers crossed) στους ανθρώπους, οπότε ναι, θα συνεχίσουμε να βγαίνουμε πληγωμένοι με ανθρώπους εξίσου πληγωμένους μέσα σε αυτόν τον ωκεανό των singles που ψάχνουν το λιμάνι τους. Τώρα όμως, κάτι αλλάζει. Τώρα σαν ένα νέο ΠΑΣΟΚ έχει έρθει αυτό το κείμενο να σου αλλάξει τη ζωή, το έχεις διαβάσει και ξέρεις, ότι το άτομο που έχεις απέναντι σου έχει άμυνες και φοβίες όπως έχεις κι εσύ. Και θα θυμάσαι πως, αν έχεις ηρεμία, υπομονή και κατανόηση και δώσεις λίγο χρόνο, θα δεις αυτό που πραγματικά υπάρχει κάτω από αυτό. Και εντάξει ναι, μπορεί να μην υπάρχει ζελατίνα, μπορεί να έχει κάποιες γρατζουνιές και λίγα χτυπήματα αλλά πως να το κάνουμε ο άνθρωπος σου τελικά ίσως είναι σαν ένα Nokia 3310 το 2017: θέλει λίγο χρόνο για να λειτουργήσει, θέλει και λίγο παραπάνω περιποίηση αλλά στο τέλος, όπως και να`χει δεν είναι το καλύτερο κινητό που είχες ποτέ;