Με λένε Δάφνη. Όταν γεννήθηκα μου είπε ο πατέρας μου πως είχα ένα ερωτηματικό χαραγμένο στο κούτελό μου – παίζει να τον ρώτησα κάτι μόλις γεννήθηκα αλλά δεν το θυμάται – λέει. Μου άρεσε πάντα να επεξεργάζομαι έντομα και εκείνα που πετάνε και εκείνα που περπατάνε. Χαρακτηριστικές στιγμές ευτυχίας, εκείνες που έβαζα κατσαρίδες στο φούρνο μικροκυμάτων και η μαμά μου με έβαζε τιμωρία. Δεν ζω χωρίς μπατονέτες - έχω πάντοτε 2-3 – στις τσέπες μου, είτε για τη μάσκαρα των ματιών είτε για τη μάσκαρα των φρυδιών και φυσικά να δανείσω σε κάποιον αν ξέχασε να καθαρίσει τα αυτιά του. Δαγκώνω συνέχεια τα χείλια μου και παίζω με μια συγκεκριμένη τούφα μαλλιών στο κεφάλι μου – πιστεύοντας ότι αυτά με χαλαρώνουν ενώ στην πραγματικότητα μου δημιουργούν επιπρόσθετο εκνευρισμό. Μπορώ να κάνω άπειρες παιδικές – απόκοσμες- γελοίες φωνές και ένα από τα όνειρά μου μεγαλώνοντας θα ήταν να δανείσω τη φωνή μου σε παιδικά έργα και ταινίες. Μου αρέσουν πολύ τα κριτσίνια και ας κολλάνε στα δόντια τα οποία δείχνω υπερήφανα με ένα τεράστιο χαμόγελο στους άλλους προτού βουρτσίσω τα δόντια μου. Γενικά ο κόσμος με συμπαθεί. Εσείς, δεν ξέρω.
Ένα ντοκιμαντέρ για την εστίαση και τους πρωταγωνιστές της – τους ιδιοκτήτες της
Ένας εκπαιδευτής δίνει απάντηση για το αν είναι απαραίτητο το ξύλο στην εκπαίδευση των σκύλων μας
Ψυχοσωματικά κανείς;
Όταν οι φίλες σου έχουν παιδί- κι εσύ όχι (ακόμα)
Συγκατοικώντας με 1.7 δισεκατομμύρια ανθρώπους – στο ίδιο σπίτι
Ο Βασίλης Μπαμπούλας είναι ο άνθρωπος που θέλω να αναλάβει την κηδεία μου
Συγγνώμη Οδυσσέα (πολυμήχανε), αλλά σε ξεπεράσαμε (χωρίς να το θέλουμε)
Το πλύντηριο ρούχων μου αποφάσισε να μου μιλήσει
Μια συζήτηση με τον Νικόλα Παπαγγελή – έναν σπάνιο νεαρό
Ωραίο πράγμα η επανασύσταση
