Τα πάντα είναι εν δυνάμει τροφή για σκέψη. Ακόμη και το Master Chef. Μη γελάς.
Βλέποντας το επεισόδιο του Σαββάτου και την αποχώρηση μιας παίκτριας, θυμήθηκα εποχές εφηβικού γουαναμπισμού και σχολικών συνδρόμων που όλοι έχουμε αντιμετωπίσει.
Τα outsiders συσπειρώνονται με ένα αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στους «δυνατούς». Αυτό το αίσθημα εκφράζεται με μια στάση επιθετικής άμυνας. Και πίσω από όλο αυτό ενυπάρχει και ένα “σύνδρομο”. Το πιο κοινό εφηβικό “σύνδρομο”. Παρόν σε όλες τις σχολικές αίθουσες.
Το «θέλω να κάνω παρέα με τα cool kids» δυστυχώς δεν εκλείπει όσο μεγαλώνουμε. Αν κάποια στιγμή μας ξαναφέρει η ζωή σε ένα περιβάλλον απαρτιζόμενο από ετερόκλητες προσωπικότητες με κοινό στόχο, μια πρέζα θεμιτού ανταγωνισμού και αναγκαιότητα για συνύπαρξη, ξανάρχεται στην επιφάνεια σαν να μην πέρασε μια μέρα. Τα cool kids μπορεί να εναλλάσσονται ανάλογα με την περίσταση – στο σχολείο έκαναν τσιγάρα στην πίσω αυλή, στο master chef φτιάχνουν το τέλειο ceviche και ξέρουν πώς να μπλανσάρουν τη ντομάτα – αλλά είναι πάντα ικανά να διαλύσουν φιλίες. Δε φταίνε. Απλώς ο outsider “αυτοκτονεί” πυροβολώντας την ίδια του την αυτοεκτίμηση. Και τα σκάγια παίρνουν και τις φιλίες του. Ούτε και ο outsider φταίει. Τον έβαλαν στο καλούπι του outsider. Γιατί έχει piercings, γιατί είναι gay, γιατί δεν έχει βγάλει τη σχολή μαγειρικής ή απλώς γιατί είναι γυναίκα τη στιγμή που η κουζίνα είναι αντρική αρένα.
Στο μεταξύ τα cool kids είναι μια ψευδαίσθηση και αυτό είναι κάτι που ο outsider αγνοεί.
Τα cool kids θαυμάζουν άλλα cool kids.Τα οποία επίσης είναι μια ψευδαίσθηση. Μια ατελείωτη αλυσίδα ιδανικών προτύπων.
Μέχρι να το καταλάβει αυτό ο outsider έχει ήδη σκοτώσει την αυτοεκτίμηση του, έχει καταπιέσει τον εαυτό του, έχει προσποιηθεί, έχει πουλήσει και έχει πουληθεί.
Έχει πουλήσει αυτούς που τον αγαπούσαν ως outsider ακριβώς γιατί ήταν outsider. Στο τέλος της μέρας, συνεχίζει να νιώθει κατώτερος. Γιατί για να γίνει αποδεκτός από τα cool kids απαρνήθηκε τον πυρήνα του, τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν έγινε ποτέ πραγματικά αποδεκτός από τα cool kids. Ήταν απλά ένας ρόλος.
Με τις πράξεις του επιβεβαίωσε τον κανόνα που απαιτεί να είσαι κάτι άλλο για να είσαι cool. Απαρνούμενος τους αληθινούς του φίλους για καινούριους πιο cool, πιο «γυαλιστερούς», δημιούργησε κι άλλα outsiders, κι άλλες «μειονότητες», κι άλλους ανθρώπους που δε χωράνε πουθενά. Κι άλλα άτομα τα οποία απορρίφθηκαν για την αλήθεια τους. Και αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που έκανε.
Έσυρε την αλήθεια στο θυσιαστήριο, για έναν ψεύτικο θεό.
