Μέχρι τα 21 μου, οι περισσότεροι φίλοι μου και εγώ βρισκόμασταν στην ίδια φάση ζωής. Μετά το πανεπιστήμιο, αυτό άλλαξε δραστικά. Προτιμώ να αναφέρομαι σε εκείνα τα χρόνια ως «η εποχή του ζευγαρώματος». Αποκτήσαμε το πρώτο μας διαμέρισμα και πίστευα, εντελώς απλοϊκά και αθώα, ότι επρόκειτο για μια συνέχεια της φοιτητικής ζωής – με πάρτι, συζητήσεις μέχρι το ξημέρωμα και νέες περιπέτειες. Ούτε που ήξερα πως αυτή η νέα φάση περιέχει μεν νέες περιπέτειες, αλλά δεν με περιελάμβαναν πάντοτε.
Αυτολύπηση είναι να σκέφτεσαι ότι κανείς δεν νοιάζεται για εσένα. Όταν βλέπουμε τη ζωή μας μονάχα ως το πλαίσιο μέσα στο οποίο λειτουργεί ο κόσμος, η αυτολύπηση ξεκινά να μας ορίζει. H αυτολύπηση περιλαμβάνει να σκέφτεται κανείς μόνο τις δικές του δυσκολίες, προβλήματα κτλ. Υπάρχει στον καθένα μια υγιής δόση λύπης, θλίψης ή ενδιαφέροντος για τον ίδιο. Ωστόσο, ξεχωρίζουμε την αυτολύπηση από άλλα συναισθήματα καθώς αυτή ενέχει την έννοια της απόλυτης προσκόλλησης στις (αρνητικές) σκέψεις για τον εαυτό σου.
Σκέψου το εξής σενάριο: η συγκάτοικος σου ξεκινά να βγαίνει με ένα νέο αγόρι και βιώνεις αυτή τη φάση μαζί της. Αυτή του μαγειρεύει, αυτός της φέρνει λουλούδια και εσύ δυσκολεύεσαι να κόψεις μια γλυκοπατάτα. Ξεκινάς να αναρωτιέσαι, «Γιατί δεν το έχω και εγώ αυτό; Δεν είμαι αρκετά καλή για να μου φέρει κάποιος λουλούδια;»
Η αυτολύπηση μετατρέπεται σε μια συνεχή σκέψη που τρώει τον πολύτιμο χρόνο σου.
Αφήνεσαι στις σκέψεις σου, χωρίς να μπορείς να βάλεις φρένο σε αυτές. «Αφήνεσαι» σημαίνει να υποκύπτεις σε μια τάση ή επιθυμία. Είναι συνώνυμο του να παραγγέλνεις από τα Starbucks έναν decaf-latte-vanilla-με-δυο-sticks-μέλι-ΚΑΙ-σαντιγί αντί για έναν καφέ από την καφετιέρα του σπιτιού σου. Το να παραδίνεσαι στις επιθυμίες σου σημαίνει να βάζεις πρώτο αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλά, αντί να αναπτύσσεις την πειθαρχία. Παραδινόμαστε στα Starbucks, παραδινόμαστε στις συγκρίσεις, παραδινόμαστε στις εγωιστικές σκέψεις.
Τα καλά νέα είναι πως υπάρχει ελπίδα! Μπορείς να μετατρέψεις την αυτολύπηση σε έναν πιο ελεύθερο και υγιή τρόπο σκέψης:
1. Εμείς ελέγχουμε το μυαλό μας
Σύμφωνα με αρχαία γραπτά, «περισσότερο από οτιδήποτε άλλο προστατεύεις, προστάτεψε το μυαλό σου, γιατί η ζωή πηγάζει από εκεί». Πρέπει να μάθουμε να εξασκούμε τον έλεγχο του μυαλού μας, να μπορούμε να πούμε «Όχι, δεν θα το σκεφτώ αυτό!»
Η αλήθεια είναι ότι συχνά οι περιστάσεις κάνουν το μυαλό μας να ταξιδεύει προς την αυτολύπηση. Για αυτό, πρέπει ενεργά να προστατέψουμε τις σκέψεις μας. Πρέπει να σταματήσουμε το μυαλό μας από το να καλπάζει προς το «Γιατί εγώ;». Καλό είναι να αναγνωρίζουμε τις δύσκολες συνθήκες και έπειτα, να σταματούμε τις σκέψεις μας εκεί. Τέλος! Κλειστός δρόμος μπροστά! Μην εισέρχεστε!
Γνωρίζω πως όλο αυτό είναι δύσκολο. Είναι πιο εύκολο να αφήσεις τις σκέψεις σου να «περιφέρονται» χωρίς όρια. Απαιτείται πειθαρχία για να τιθασεύσεις το μυαλό σου. Η επιλογή της πειθαρχίας δεν είναι ποτέ ευχάριστη. Όμως, η δύναμη να επιλέξουμε την πειθαρχία βρίσκεται στην ηρεμία που θα νιώσουμε όταν την κατακτήσουμε. Ας αναλογιστούμε τη γαλήνη που θα επέλθει από την πειθαρχία – αξίζει να παλέψουμε για αυτήν. «Αναζήτησε την ελευθερία και θα γίνεις δέσμιος των επιθυμιών σου. Αναζήτησε την πειθαρχία και θα βρείς την ελευθερία σου». (Dune by Frank Herbert)
2. Γινόμαστε μέρος της ζωής των άλλων
Η φυσική, η ψυχολογία και οι θρησκείες του κόσμου συμφωνούν στο εξής: «Είναι πιο ευλογημένο να δίνεις παρά να λαμβάνεις». Η Επιστήμη των Καλών Πράξεων υποστηρίζει πως σύμφωνα με έρευνες σε διάφορα τμήματα του εγκεφάλου, «το να προσφέρουμε στους άλλους προκαλεί έντονη χαρά και ευχαρίστηση», μέσω του να «προσπαθούμε να καλλιεργήσουμε την αξία της γενναιοδωρίας – και να αλληλεπιδρούμε με τους γύρω μας».
Όταν συναναστρεφόμαστε με άλλους, τοποθετούμε έναν διορθωτικό φακό στα μάτια της καρδιάς. Βλέπουμε πιο καθαρά όταν συνειδητοποιούμε πως υπάρχουν ιστορίες και αφηγήσεις που συμβαίνουν γύρω μας. Κάποιες μπλέκονται με τις δικές μας ενώ κάποιες άλλες διαδραματίζονται ανεξάρτητα, χωρίς να είμαστε χαρακτήρες τους. Βλέπουμε πως το αποτέλεσμα της ιστορίας θα είναι υπέροχο, ακόμη και αν η ιστορία δεν είναι ακριβώς αυτό που ελπίζαμε τη δεδομένη στιγμή. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα ήμουν single σε μια περίοδο της ζωής μου όπου όλοι οι φίλοι μου ήταν παντρεμένοι. Κάτι τέτοιο θα ήταν αβάσταχτο αν δεν συνέβαινε τίποτα άλλο πέρα από τη δική μου ιστορία.
3. Ελπίζοντας σε μια καλύτερη ιστορία
Επιλέγουμε να αποκλείσουμε τις αρνητικές σκέψεις και αντί για αυτές, να αναλογιστούμε τι είναι όμορφο – τόσο μέσα μας όσο και γύρω μας. Η Άννα Φράνκ το έθεσε πολύ σωστά: «Σκέψου την ομορφιά που έχει απομείνει γύρω σου και θα είσαι χαρούμενος».Έχει δίκιο! Υπάρχει ακόμη ομορφιά γύρω μας – η ζεστασιά του ήλιου, η καλοσύνη ενός αγνώστου, τα εκατομμύρια δώρα που ζούμε καθημερινά. Όταν θυμόμαστε όλα αυτά, βλέπουμε πως οι ιστορίες δεν σταματούν σε εμάς. Είναι μια υπενθύμιση πως πάντοτε συμβαίνει κάτι πέρα από εμάς. Υπάρχει ακόμη ένα κεφάλαιο και όλοι μας είμαστε μέλη μιας μεγαλύτερης ιστορίας.
Μετάφραση: Δήμητρα Καρατζά
Images via Sarah Kehoe for Darling Issue 16
Πηγή: darlingmagazine.org
