Ο Αχιλλέας Παπαδημητρίου έχει σπουδάσει στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Ρεθύμνου, ενώ είναι κάτοχος μάστερ στη Διαχείριση Περιβάλλοντος της σχολής Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου. Ο πρώην διεθνής αθλητής βόλεϊ ξεκίνησε την αθλητική του καριέρα σε μικρή ηλικία στον τόπο καταγωγής του, την Αμαλιάδα και την ολοκλήρωσε στην ομάδα της Νάντ, στη Γαλλία. Ενδιάμεσα κατέκτησε πολλούς στόχους του με τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και την Εθνική Ελλάδος.
Πόσα χρόνια έπαιξες βόλεϊ και πόσα χρόνια έχεις σταματήσει να φοράς αθλητικά;
Έπαιξα 26 χρόνια από τα οποία τα 16 ήταν επαγγελματικά. Έχω σταματήσει από το καλοκαίρι του 2016.
Τι είναι αυτό που σε παρακινούσε όλα αυτά τα χρόνια να σηκωθείς το πρωί από το κρεβάτι για να πας για προπόνηση;
Οι στόχοι που έθετα σαν αθλητής αλλά και γενικότερα ο τρόπος ζωής μου του οποίου βασικό συστατικό ήταν ο αθλητισμός.
Μέσα από την πολυετή εμπειρία σου σαν επαγγελματίας αθλητής ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει το βόλεϊ για τη ζωή;
Το βόλεϊ, σαν ένα από τα πιο ομαδικά αθλήματα που είναι, μπορεί να μας διδάξει πολλά. Την ευγένεια, τον σεβασμό, την αποδοχή του διαφορετικού, την ενσυναίσθηση, την επιμονή και την υπομονή, την ομαδικότητα, τη συνεργασία, τη συναδελφοσύνη. Επίσης, τη στρατηγική σκέψη, τη γρήγορη λήψη αποφάσεων, την οργάνωση χώρου και χρόνου, τη διαχείριση συναισθημάτων, τη συγκέντρωση. Είναι ένα μάθημα ζωής όπως θεωρώ κάθε άθλημα για κάθε αθλητή. Ήταν για μένα ένα καβαφικό ταξίδι που μου έδωσε τη δυνατότητα να γνωρίσω καλύτερα τους ανθρώπους αλλά και νέους τόπους. Να εισπράξω αποδοχή και να μάθω να διαχειρίζομαι την αμφισβήτηση. Θεωρώ ότι ο αθλητισμός σε βοηθάει όπως και η τέχνη να κατανοήσεις την ομορφιά και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του πολιτισμού μας. Αλλά χρειάζεται ένα ευρύτερο υγιές περιβάλλον και παιδεία έτσι ώστε το άτομο να έχει τη δυνατότητα, όχι μόνο να αποκομίσει πλήρως τα οφέλη του αθλητισμού αλλά και να προσφέρει τις δικές του αξίες στον αθλητισμό. Για να γίνω πιο ακριβής λοιπόν στην απάντησή μου απαντώ με ένα στίχο του Καβάφη.Toν Αύγουστο του 2020 το BBC δημοσίευσε μία έρευνα που φανερώνει ότι το 65% των αθλητριών έχει πέσει θύμα σεξιστικής συμπεριφοράς αλλά μόνο το 10% έχει νιώθει αρκετά άνετα ώστε να το αναφέρει, την στιγμή που παρόμοια έρευνα του 2015 παρουσίαζε τα αντίστοιχα στατιστικά 41% και 7%. Πριν μερικούς μήνες η ίδια συζήτηση μας απασχόλησε και στην Ελλάδα. Ποιες είναι οι σκέψεις σου για τον σεξισμό που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες αθλήτριες;
Η πατριαρχεία, ο σεξισμός και η ομοφοβία είναι βαθιά ριζωμένα εδώ και αιώνες σε όλες σχεδόν τις κοινωνίες σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό και πρέπει να ξεριζωθούν. Δεν αφορούν μόνο τον αθλητισμό αλλά όλους τους τομείς της ζωή μας και παίρνουν τη μορφή κακοποίησης κυρίως όταν υπάρχουν σχέσεις εξουσίας όπως συχνά συμβαίνει στον αθλητισμό. Σε χώρες δε που επικρατούν συντηρητικές αντιλήψεις και καταπίεση όπως είναι για παράδειγμα η Ελλάδα ο σεξισμός είναι ακόμα πιο έντονος. Ξεκινάει από πατριαρχικές δομές όπως η οικογένεια και η εκκλησία και επεκτείνεται σε κάθε τομέα της ζωή μας, σχολείο, εργασία, σε πολλά ΜΜΕ, καθημερινές σχέσεις, κτλ. Δυστυχώς δεν αρκεί μόνο η καταστολή του φαινομένου μέσω της δικαιοσύνης (που όταν απονέμεται είναι αργή) αλλά και η πρόληψη μέσω αλλαγής κουλτούρας και παιδείας. Ο σεξισμός είναι στάση ζωής και κακοποιεί ακόμα και όταν δεν υπάρχουν άνομες ενέργειες. Είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι το φαινόμενο αυτό αποτελεί βασικό θέμα πλέον στο δημόσιο διάλογο, τα θύματα μιλούν πολύ πιο εύκολα, υπάρχουν αυτιά και δομές να τα ακούσουν και κινήματα που κάνουν μεγάλο αγώνα ενάντια στο σεξισμό. Όμως θεωρώ ότι παρόλα αυτά τα τελευταία που είπα δε συμβαίνουν σε τέτοιο βαθμό κυρίως σε θεσμικό επίπεδο έτσι ώστε το φαινόμενο σταδιακά να εκλείψει. Επίσης ένας άλλος λόγος είναι ότι μια μεγάλη μερίδα του κόσμου ενοχοποιεί το θύμα. Νομίζω ότι ο φεμινισμός και γενικότερα οποιοδήποτε κίνημα ενάντια στο σεξισμό και στην ομοφοβία είναι αναγκαία σήμερα και πρέπει να είμαστε ενεργά μέλη όσοι τασσόμαστε ενάντια τους. Η αδιαφορία είναι συνενοχή και το έγκλημα ξεκινάει από το πως μεγαλώνουμε τα αγόρια μας. Όμως θεωρώντας ως δεδομένο ότι κάποιες οικογένειες θα υπάρχουν δυστυχώς πάντα με αυτή τη νοοτροπία, το ζήτημα της καταπολέμησης του σεξισμού είναι η ενδυνάμωση των θεσμών που τον πολεμούν και αποδυνάμωση αυτών που τον ενθαρρύνουν ή τον γενούν. Όσο αυξάνονται αυτοί που στηρίζουν τα θύματα τόσο αυτά θα νιώθουν άνετα να καταγγέλλουν τη παρενόχληση.
Η συμμετοχή σου στην Εθνική Ομάδα είναι κάτι που ονειρεύτηκες από παιδί;
Ναι αλλά δεν το είχα καλλιεργήσει στο μυαλό μου απλά το ονειρευόμουν. Σε μεγαλύτερη ηλικία έγινε από όνειρο, στόχος.
Είναι ο επαγγελματικός αθλητισμός όσο δύσκολος φαίνεται;
Είναι υποκειμενικό αυτό. Για κάποιους είναι για κάποιους όχι. Έχει να κάνει πάντα με το τι στόχους θέτουμε και τι θεωρούμε δυσκολία. Επίσης έχει σημασία πόσο θέλουμε να αφοσιωθούμε σε κάτι αλλά και τι προσόντα, δεξιότητες και νοοτροπία έχουμε. Σίγουρα είναι δύσκολο να φτάσει κάποιος σε πολύ υψηλό επίπεδο λόγω ανταγωνισμού όπως είναι σε όλους τους τομείς της ζωής μας και σε όλα τα επαγγέλματα. Δε θεωρώ όμως ότι είναι πιο δύσκολο από άλλες δραστηριότητες ή άλλα επαγγέλματα αν λάβουμε υπόψιν ότι οι περισσότεροι αθλητές ξεκίνησαν τον αθλητισμό επειδή το αγαπούσαν. Είναι υποκειμενικά όλα αυτά.
Σκέφτηκες ποτέ ότι θα μπορούσες να παίζεις μπάσκετ ή κάποιο άλλο άθλημα;
Όχι δεν είχα κάνει τέτοιες σκέψεις γιατί από την ηλικία των 10 έπαιζα μόνο βόλεϊ.
Πώς είναι το κοινό του βόλεϊ στη Γαλλία;
Το κοινό του βόλεϊ στη Γαλλία είναι όπως θα έπρεπε να είναι το κοινό σε ένα γήπεδο ή σε ένα θέατρο. Μπορείς να πας με την οικογένειά σου και δεν υπάρχουν ακρότητες και άσχημες συμπεριφορές. Ακόμα και σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου μπορείς να πας με τα παιδιά σου.
Υπήρχε κάτι που θα ήθελες να έχεις κάνει περισσότερο ή λιγότερο τα διαστήματα που οι αθλητικές σου υποχρεώσεις ήταν πιο απαιτητικές;
Όχι, είχα σχεδόν πάντα διπλή σταδιοδρομία και σε γενικές γραμμές έκανα αυτό που με γέμιζε εσωτερικά σε συνδυασμό πάντα με το πρόγραμμά μου. Σε περίοδο που οι υποχρεώσεις ήταν πιο απαιτητικές δεν θα άλλαζα κάτι. Εξάλλου ακόμα και όταν κάνουμε λάθη δε θα το μαθαίναμε ποτέ αν δε τα κάναμε.
Γιατί έπαιξες βόλεϊ τελικά;
Βόλεϊ έπαιξα γιατί απλά μου άρεσε αυτό το άθλημα. Αλλά και αυτή η απάντηση δεν είναι εύκολη να πω δηλαδή τι ακριβώς μου κίνησε τη περιέργεια σε μικρή ηλικία. Νομίζω τελικά ότι βρήκα πολύ ενδιαφέρον το γεγονός ότι δεν υπήρχε προσωπική επαφή με τους αντιπάλους επομένως άλλα στοιχεία όπως η τεχνική και η συνεργασία παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Επίσης είχα ήδη φίλους που έπαιζαν βόλεϊ όταν ξεκίνησα, άρα η φιλία έπαιξε ρόλο. Το γεγονός βέβαια ότι είχα μεγαλύτερη κλίση από ό,τι σε άλλα αθλήματα σίγουρα ήταν και αυτό σημαντικό στην επιλογή μου.
Τέλος, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Σταύρο Σταυρόπουλο που με έφερε στο κόσμο του βόλεϊ όταν ήμουν 10 ετών.
