Μπορεί η μέση του Ιουλίου να κάνει αισθητή την παρουσία της, με την υγρασία να δημιουργεί αυτή την ανησυχητική αλλά γνώριμη αίσθηση πως το οξυγόνο στον αέρα δεν αρκεί, μείνε όμως στο μπαλκόνι, πιες, άσε τη γιούκα να σε προστατέψει απ’ τον ήλιο και το αναπάντεχο αεράκι να σε αναστήσει πάνω στην αιώρα σου. Μόνος/η παρατηρείς πως ενώ δεν συμβαίνει κάτι αρνητικό, δεν συμβαίνει και τίποτα καλό, αρκετά τουλάχιστον ώστε να ενθουσιάζει.

Σίγουρα φταίει η φάση, όλοι έτοιμοι να ζήσουν ει δυνατόν όσα κοτέψαν να κυνηγήσουν (δηλαδή δεν θέλησαν αρκετά) μία ολόκληρη χρονιά, μπαίνοντας αυτόματα σε ένα πιο εγωκεντρικό mode, χτίζοντας το πλάνο το διακοπών σαν βιογραφικό. Σίγουρα κακός λεκές είναι και η πρακτική ενός χειμώνα (αν όχι μιας ζωής) που άφησε το σημάδι του και ύπουλα σε ωθεί να γίνεις πιο σφαιρικός, πιο εύπλαστος, αξιοποιώντας απλά ευκαιρίες που προκύπτουν στο δρόμο, χωρίς πολλές αναζητήσεις, έτοιμος να συμβιβαστείς σε όλα. Κυρίως όμως φταίει ότι πριν συναντηθείς με αυτό που ευχόσουν να γίνει, το έχεις φανταστεί τόσες φορές, το έχεις ζήσει τόσο στο μυαλό σου, που και να γίνει μοιάζει “στεγνό”, αναμενόμενο.

Μη φοβούμενος πια Κύκλωπες ή Λαιστρυγόνες, σκέφτομαι πως αυτή τη φορά αξίζει να αναλογιστούμε τις ευθύνες των άλλων. Που ενώ έφταιγαν αυτοί και σκεφτήκαμε ότι κάτι δεν πάει καλά μεταξύ μας πια, ότι ίσως να πρέπει να επανεξετάσουμε αν επειδή μέχρι χτες μας κάλυπταν το κάνουν και σήμερα, το θάψαμε σαν γόπα στην άμμο. Κι ενώ όπως έλεγε η Μαλβίνα, μόνο με τους φίλους μας δεν χρειάζεται να έχουμε ένα ρόλο στη ζωή τους και άρα μπορούμε να εκφράζουμε πραγματικά τον εαυτό μας, μάθαμε να αποφεύγουμε να έχουμε και κάποιον απέναντι, βλέποντας άλλους να τείνουν προς τα ‘κει ενώ πριν ήταν δίπλα μας. Κάποιος θα πει ότι απλά περνάει ο καιρός και τα πράγματα αλλάζουν, κάποιος πως είναι ευτυχισμένος σε μια νέα ζωή, κάποιος πως εσύ άλλαξες, μπορεί και να μην πει όμως τίποτα. Σημασία έχει να θυμόμαστε πως όσο σημαντικό είναι ποιοι επιλέγουμε να είναι στην “ομάδα” μας, τόσο σημαντικό είναι και ποιοι μπορούν να θεωρούνται αντίπαλοι, από ποιους μας ξεχωρίζουμε. Και θα αξίζει να το κάνουμε από όσους/ες δίνουν λίγα, αργούν να απαντήσουν, αγνοούν, πάντα περιμένουν, εκμεταλλεύονται, επιβάλλουν. Θα μου πεις βέβαια δύσκολο τέτοιο ξεσκαρτάρισμα όταν οι περισσότεροι ψάχνουν Pokemon στην επόμενη γωνία.

Αυτή τη φορά, ίσως και κάθε επόμενη, δε θα προσποιηθώ ότι υπάρχουν απαντήσεις. Οι άνθρωποι απομακρύνονται, κάνουν επιλογές κάθε στιγμή και είτε το θέλουν είτε όχι, αυτές είναι ενδεικτικές των προθέσεών τους και αν έχουμε ένα προσωπικό κώδικα αυτές πάντα θα μας φέρνουν δίπλα ή απέναντι τους (αν όχι και μακρύτερα). Το μόνο που πραγματικά ξέρω είναι ότι δεν πρέπει οι αμφιβολίες που all the good ones have να νικάν. Τι καλό βγήκε από όλες εκείνες τις φορές που έκανες “το καλό”, δε μίλησες, δε διεκδίκησες, δεν ανταποκρίθηκες; Όσο ακόμα ακροβατούμε στο μέσο του θέρους φουσκώστε σαν παγόνια, μη φοβάστε να τα βάλετε με τιτάνες, μα κυρίως μη φοβάστε να γίνετε τιτάνες στην προσπάθειά σας να κυνηγήσετε μία εμπειρία ή ένα πρόσωπο που σας ψήνει, μα αυτή τη φορά χωρίς βήματα πίσω, χωρίς περιορισμούς λόγω τρίτων. Γιατί κάτω από τον καυτό ήλιο και παρά την ηλιοπροστασία των 30 SPF, μόνο να σας ψήνει μπορεί, οτιδήποτε παραπάνω αφήστε το για το χειμώνα.