Ο Σεπτέμβριος ανέκαθεν ήταν ντυμένος με μια χαρμολύπη. Το τέλος των διακοπών, ο αποχωρισμός από τη θάλασσα, τον παππού και τη γιαγιά, τα ξενύχτια κρυφά από τους γονείς (χάρη στην partner in crime γιαγιά), η αρχή της νέας σχολικής χρονιάς και του φροντιστηρίου από τη μία πλευρά. Από την άλλη, η αντάμωση με τα φιλαράκια, με την κοπέλα που σου άρεσε και ντρεπόσουν να της τα ζητήσεις και οι ιστορίες με τις κοπέλες που “είναι από το χωριό, δεν την ξέρεις”.
Χαζογελάω καμιά φορά που παραμέναμε αχόρταγοι μετά από 90 μπάνια (150 αν μετρήσεις τα πρωί-απόγευμα), 1200 παγωτά και 0 λεπτά σε οθόνες smartphone. Που δεν χρειαζόταν καν να βάλουμε ξυπνητήρι (!) για να πάμε στο σχολείο, που δε μας περίμενε κανένα deadline. Ελλόχευε μέσα μας ένα Summertime Sadness με μια δόση από Wake Me Up When September Ends, παρόλο που δεν είχαν γραφτεί ακόμα.
Τώρα, πέρα από την επιστροφή στο γραφείο, την κίνηση, τα μακριά παντελόνια και τα κλειστά παπούτσια, οι αναμνήσεις της τότε ξεγνοιασιάς κάνουν την επάνοδο πολλαπλάσια πιο δύσκολη. Δε θα ήθελες κυριολεκτικά ένα Back To School για λίγο;
