Αυστραλία 1990. Έπειτα από μία σύντομη πορεία ως ηθοποιός και κάποιες επιτυχημένες θεατρικές παραγωγές, ο γνωστός πλέον Μπαζ Λούρμαν, πιάνει την κάμερα στα χέρια. Μετρώντας μόνο πέντε κινηματογραφικές ταινίες έως τώρα θα έλεγε κανείς πως ο Λούρμαν έχει πολλά να δείξει ακόμη. Ωστόσο, το έργο του είναι τόσο μεστό και χαρακτηριστικό που αρκεί για να τον καθιερώσει ως έναν σύγχρονο δημιουργό. Το αστείρευτο ταλέντο του συντέλεσε στην παγκόσμια αναγνώριση του και την εδραίωση του στο Hollywood.

Ο Μπαζ Λουρμαν ανήκει στην κατηγορία των σκηνοθετών που είναι πανταχού παρόντες

Όλα τα στάδια της δημιουργίας μίας ταινίας περνούν από τα χέρια του. Η πρότερη θεατρική του πορεία δικαιολογεί τα πολυάριθμα cast που αποφασίζει να διαχειριστεί σε κάθε set, κάτι που ομολογουμένως επιτυγχάνει απόλυτα. Μπροστά στο κάδρο του, έστω και για ελάχιστα δεύτερα, στήνεται ένας ολόκληρος κόσμος με δεκάδες παράλληλες δράσεις. Εκείνος σαν άλλος μαέστρος τοποθετεί τους πάντες και τα πάντα στις σωστές θέσεις προκειμένου να επέλθει μία καλλιτεχνική αρτιότητα.

Η Τριλογία της Κόκκινης Κουρτίνας αποτελείται από τις τρεις πρώτες ταινίες του

Κάθε μία κινείται γύρω από μία τέχνη. Το ντεμπούτο του δημιουργού γίνεται το 1992 με το Strictly Ballroom που έχει ως βάση του τον χορό. Ένας ταλαντούχος χορευτής που προέρχεται από μία οικογένεια με ιστορία στους Ballroom χορούς τινάζει στον αέρα την καριέρα του. Κατά την διάρκεια ενός διαγωνισμού, αφήνεται στο χορευτικό του πάθος και αυτοσχεδιάζει τις κινήσεις του, “πετώντας” εκτός της χορογραφίας την ντάμα του. Ο Λούρμαν κρατά για πρώτη φορά τη κάμερα και χορεύει γύρω από τους χορευτές παρουσιάζοντάς μας έναν όχι και τόσο όμορφο κόσμο. Φυσικά, ένας απροσδόκητος έρωτας, από αυτούς που ο δημιουργός λατρεύει, γίνεται το φόντο της ταινίας.

Η δεύτερη ταινία, το Romeo + Juliet του 1996 έχει ως βάση της την ποίηση και το θέατρο

Η σαιξπηρική ιστορία του αιώνιου άφατου έρωτα των δύο νέων τοποθετείται έξυπνα στο σήμερα. Στη Βερόνα του 1990 οι Μοντέγοι και οι Καπουλέτοι κρατούν περίστροφα, οδηγούν γρήγορα αυτοκίνητα και εξουσιάζουν στον επιχειρηματικό κόσμο. Η μεγάλη αντίθεση έρχεται στον διάλογο καθώς το σκηνικό είναι σύγχρονο, αλλά ο λόγος λυρικός και θεατρικός όπως ο πρωτότυπος. Αυτή τη φορά ο Λούρμαν διαχειρίζεται μία αμερικανική παραγωγή με γνωστά ονόματα και μεγάλες προδιαγραφές. Γενικά πλάνα χώρων με εκατοντάδες ανθρώπους, γρήγορα καρέ και αλλαγές πλάνων κόντρα στον μακροπερίοδο θεατρικό λόγο. Η ισορροπία μεταξύ της μουσικής του 90’ και των κλασικών δημιουργιών του Craig Armstrong απέδωσε ένα ρεαλιστικό αποτέλεσμα στην τολμηρή ιδέα.

Η τριλογία κλείνει το 2001 με το Moulin Rouge! και την τέχνη της μουσικής

Το κλασικό, πλέον, μιούζικαλ με τα πολυάριθμα μπαλέτα και τα μεγαλοπρεπή σκηνικά είναι ίσως το πιο γνωστό έργο του Λούρμαν. Η ιστορία διαδραματίζεται στο Παρίσι του 1900, όπου ένας νεαρός Άγγλος ποιητής ερωτεύεται την Σατίν, την σταρ του γνωστού καμπαρέ. Πάνω στον κρυφό έρωτα τους στήνεται μία ολόκληρη παράσταση με φαντασμαγορικές χορογραφίες, πολύχρωμα κοστούμια και ευφυείς διασκευές γνωστών τραγουδιών. Η παράσταση χρηματοδοτείται από τον πλούσιο Δούκα με αντάλλαγμα τον γάμο του με την Σατίν. Γύρω από το παράνομο ζευγάρι παρελαύνουν ασταμάτητα σερβιτόροι, χορευτές, μουσικοί, ζωγράφοι, ηθοποιοί και προύχοντες. Η κάμερα μοιάζει να τρυπάει κάθε τοίχο. Περνάει με ταχύτητα μέσα από παράθυρα και σχισμές αλλάζοντας ύψος και χώρο συνεχώς. Καθαρόαιμο μιούζικαλ εποχής με περίσσιο ενδυματολογικό και σκηνογραφικό ενδιαφέρον και αναπάντεχα καλές υποκριτικές και μουσικές ερμηνείες από όλο το cast.

Η πιο διαφορετική δουλειά του Λούρμαν έρχεται το 2008 με το Australia

Πρόκειται για ένα ρομαντικό δράμα εποχής τοποθετημένο στη βόρεια Αυστραλία που ακολουθεί τα γεγονότα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Με φόντο τις άνυδρες ερήμους της χώρας ακολουθούμε την προσπάθεια μίας Λαίδης να διαχειριστεί την περιουσία του θανούντος συζύγου της. Η ανδροκρατούμενη επαρχία του Ντάργουιν φυσικά της βάζει το ένα εμπόδιο μετά το άλλο. Ο Αυστραλός σκηνοθέτης αποτίνει φόρο τιμής στους Αβορίγινες που καταπιέστηκαν και διώχθηκαν έως ότου η πολιτεία να τους αναγνωρίσει επίσημα. Ο πλούτος του πολιτισμού τους και του τρόπου ζωής τους παρουσιάζονται με σεβασμό απέναντι στα θύματα του παραλογισμού των κυβερνήσεων. Και πάλι ένας αταίριαστος έρωτας δημιουργείται μέσα στην ταραχή των συνθηκών. Αυτή τη φορά όμως συνοδεύεται από βαθύτερα νοήματα που συμβάλλουν στην εκμηδένιση της γραφικότητας των ετερώνυμων που έλκονται.

Η τελευταία ταινία του Λούρμαν είναι ο Υπέροχος Γκάτσμπυ, του 2013

Άλλη μία ταινία εποχής από μία μεγαλοπρεπή παραγωγή, με τον δημιουργό να ξεπερνά ξανά τον εαυτό του. Ένας επίδοξος συγγραφέας μετακομίζει τυχαία δίπλα στον μυστηριώδη εκατομμυριούχο κύριο Γκάτσμπυ που κανείς δεν φαίνεται να έχει δει ποτέ. Φαντασμαγορικά πάρτυ με εκατοντάδες πυροτεχνήματα, διάσημους αστέρες και χρηματιστές της Wall Street που καταλήγουν να κολυμπούν σε πισίνες γεμάτες σαμπάνια. Αυτή έμοιαζε να είναι η καθημερινότητα σε μια Αμερική που η ποτοαπαγόρευση και η οικονομική άνοδος διαμόρφωναν έναν ολόκληρο λαό. Ο σκηνοθέτης παρουσιάζει έναν Γκάτσμπυ που πάσχισε να αναρριχηθεί και πλέον αποζητά όσα η καταξίωση του μπορεί να υποστηρίξει. Ψάχνει τον έρωτα που κάποτε άφησε με σκοπό να τον ξαναβρεί όταν θα μπορεί να του προσφέρει τα πάντα. Η ταινία ντύνεται με την πειραγμένη τζαζ του Jay Z, τις συνθέσεις του Armstrong και τα φανταχτερά κοστούμια της πλουτοκρατίας. Αυτός είναι ο τρόπος που ο Λούρμαν περιέγραψε τον άνθρωπο που θέλησε να επαναλάβει το παρελθόν. Υπερβολικός ή όχι δεν έχει σημασία.

Άλλωστε όπως λέει και ο ίδιος:

«Έχω μία προσωπική ματιά στα πράγματα. Μπορεί να μην είσαι σωστή αλλά είναι η δική μου».