“Present”: δώρο                  Ενεστώτας                  Παρόν                  Παρών.

Σκάλωσα.

Χρειάστηκε να μπω στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου και μια χριστουγεννιάτικη διαφήμιση κινητών με το σλόγκαν #BePresent για να συνειδητοποιήσω πως σε μια ξένη γλώσσα όπως τα αγγλικά, οι έννοιες “δώρο”, “ενεστώτας”, “Παρόν”, αλλά και “παρών” είναι μία λέξη.

Σκάλωσα.

Χρειάστηκε να μπω στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου και μια χριστουγεννιάτικη διαφήμιση κινητών με σλόγκαν #BePresent για να καταλάβω πως το δώρο είναι η παρουσία.

Η παρουσία είναι το δώρο.

Η παρουσία όταν διαλέγεις δώρο για κάποιον. Να είσαι εκεί όταν διαλέγεις δώρο για κάποιον. Να χαζεύεις πολλά πράγματα για να διαλέγεις ένα για κάποιον. Να διαλέγεις κάτι ουσιαστικό όχι τυπικό. Να διαλέγεις με την καρδιά σου. Να τον κάνεις εικόνα να ανοίγει το δώρο αυτός ο κάποιος και να τον βλέπεις να χαμογελάει, να συγκινείται γιατί θα ξέρει πως αυτό το δώρο είναι ιδιαίτερο, είναι προσωπικό, είναι από εσένα για εκείνον. Κι ας είναι το πιο χαζό και άχρηστο πράγμα του κόσμου για κάποιον άλλο.

Η παρουσία είναι το δώρο.

Να είσαι εκεί για κάποιον. Όταν είναι η γιορτή του, τα γενέθλια του, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά. Και κυρίως όταν δεν είναι η γιορτή του, τα γενέθλια του, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά. Να είσαι εκεί για κάποιον. Και να το ξέρει πως θα είσαι εκεί. Στο παρόν του, στο παρόν σου να είσαι παρών. Να είσαι εκεί.

Όταν σε χρειάζεται, όταν δεν σε χρειάζεται. Να είσαι εκεί όταν υπάρχει λόγος και κυρίως όταν δεν υπάρχει λόγος. Να είσαι εκεί. Στο τώρα. Να είσαι το τώρα. Γιατί ακόμα κι αν φύγεις ή αν φύγει αύριο θα ξέρεις και θα ξέρει πως χθες ήσουν εκεί. Παρών.

Η παρουσία είναι το δώρο.

Το παρόν είναι το δώρο.

Στα πολλά και στα λίγα. Στα σοβαρά και στα αστεία. Στα σημαντικά και στα ασήμαντα. Στις μέρες και στις νύχτες. Στις γιορτές και στις καθημερινές. Στα “τώρα”. Που μπορεί να μην γίνουν “για πάντα” ή “για πολύ”, στα “τώρα” που μπορεί να γίνουν ανάμνηση αλλά θα είναι δώρα πολύτιμα, σημαντικά, αξίας, συναισθηματικής.

Τα δώρα θα μου πεις πολλές φορές αλλάζονται. Δεν μας κάνουν, δεν μας αρέσουν, δεν μας ταιριάζουν. Και αυτό μπορεί να κάνει κάποιος με και για την παρουσία μας. Να την αλλάξει. Να μην την θέλει, να μην του κάνει, να μην του αρέσει, να μην του ταιριάζει. Να ψάχνει την κάρτα αλλαγής, να την πετάξει, να την κρύψει σε ένα ντουλάπι. Μπορεί να γίνει και αυτό, αλλά ξέρεις πάντα υπάρχει κάποιος που θα θέλει το δώρο μας. Την παρουσία μας. Τώρα.

Χρειάστηκε να μπω στην τρίτη δεκαετία της ζωής μου και μια χριστουγεννιάτικη διαφήμιση κινητών για να δω τα Χριστούγεννα αλλιώς. Για να δω τα Χριστούγεννα, εμένα, τους άλλους στο τώρα. Στο παρόν. Γιατί το παρόν έχουμε. Δεν ξέρουμε αν θα έχουμε το μέλλον. Την παρουσία έχουμε, που δεν έχει ανάγκη από φανταχτερά περιτυλίγματα.

Αυτά τα Χριστούγεννα δεν θα πιάσω το κινητό για να στείλω ευχές. Θα πιάσω το κινητό για να πάρω τηλέφωνο και να ρωτήσω “πού είσαι να έρθω να σου ευχηθώ;”. Θα πιάσω το κινητό για να στείλω μήνυμα “είμαι από κάτω, άνοιξε μου να σου ευχηθώ”.

Γιατί εμείς είμαστε το “present”. Το δώρο, η παρουσία, το παρόν. Εμείς και οι άλλοι. Ακόμα και αυτοί που θέλουν να μας αλλάξουν και να τους αλλάξουμε. Το παρόν είναι το δώρο. Το “εδώ και τώρα” που μοιράζονται οι παρουσίες. Το “present”, ο ενεστώτας. Κι αν μπορεί να γίνει “present continuous” και η συνεχής παρουσία να είναι το συνεχές δώρο τότε δεν θα θέλει κανείς να αλλάξει το δώρο αυτό.

Σκάλωσα.