Αν σου λεγαν να τα αφήσεις αύριο όλα πίσω σου και να ξεκινήσεις πάλι απ’την αρχή, τι θα έπαιρνες μαζί σου; Aν είχες τον περιορισμό ότι θα πρεπε να ’ναι μέχρι 3 πράγματα οποιασδήποτε μορφής ή υπόστασης, ποια θα ήταν αυτά; Τι δε θα μπορούσες να αποχωριστείς; Τα πολύπλευρα «εγώ» σου διακοσμημένα με τις χρωματιστές μάσκες τους, τα πολυφορεμένα σου χαμόγελα, τα ταξιδιάρικα όνειρα σου, το φιλμ των στιγμών σου.. Θα θελες να τα φορτώσεις στη γεμάτη εικόνες, προσδοκίες και δάκρυα, ταλαιπωρημένη σου βαλίτσα. Να στριμώξεις και τις σιωπηλές επιτυχίες σου.

Με τα πρόσωπα όμως δεν είναι το ίδιο εύκολο. Δε χωρούν. Δε στριμώχνονται. Δεν τσαλακώνονται. Αρκεί να ναι χαραγμένα στο μυαλό ή την καρδιά σου, κάποιες φωτογραφίες να αποτυπώνουν κοινές αγαπημένες στιγμές και τα παίρνεις παντού μαζί σου. Αναμνήσεις λοιπόν. Σιωπηλοί συνταξιδιώτες. Ίσως καλύτερα έτσι. Μαθαίνεις να ακούς μόνο τα θέλω σου ανεπηρέαστα. Να στηρίζεσαι αποκλειστικά σε σένα.

Ξέρω διστάζεις. Φοβάσαι μια νέα αρχή, το άγνωστο. Όλοι. Εσύ Ξέρεις όμως τι ελευθερία σου δίνει να μπορείς να κάνεις νέα ξεκινήματα και να βασίζεσαι μόνο σε σένα; Να κλείνεις πόρτες πίσω σου και παράθυρα, χωρίς να αφήνεις ούτε χαραμάδες ανασφάλειας ούτε τίποτα; Να γνωρίζεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις ανά πάσα στιγμή και μόνος. Ότι όσες φορές και αν πέσεις, θα ξανασηκωθείς και θα σταθείς πάλι στα πόδια σου και μάλιστα πιο γερά γιατί θα ναι στα δικά σου πόδια και όχι υποβασταζόμενος σε δανεικές πατερίτσες; Kαι όλα αυτά γιατί μπορείς. Γιατί επιζητάς αυτό «το κάτι παραπάνω», αυτό το κάτι διαφορετικό. Κάτι σου λείπει ή δε σε γεμίζει πια, θες απλά μια αλλαγή και επαναστατείς στο κατεστημένο. Μπορεί απλά να θες να δοκιμάσεις τις δυνάμεις σου.

Τι θα έπαιρνες μαζί σου λοιπόν;

Αν η πρώτη απάντηση που σου έρχεται στο μυαλό είναι «δε μπορώ να φύγω», τότε είναι που πρέπει να το κάνεις ένα παραπάνω. Να το τολμήσεις, να πας κόντρα στον εαυτό σου γιατί θα γίνεις πιο δυνατός.

Αν πάλι δε θα μπορούσες ν’ αφήσεις πίσω πρόσωπα και είναι αυτά που θα έπαιρνες κυρίως μαζί σου, τότε πρέπει να αναρωτηθείς. Γιατί επενδύεις τόσο στους άλλους; Mήπως τελικά είναι εις βάρος σου να στηρίζεσαι τόσο στους άλλους και τελικά σου κάνει πιο πολύ κακό παρά καλό; Γιατί; Επειδή εναποθέτεις προσδοκίες, περιμένεις πράγματα, τους αφήνεις να επηρεάζουν τις διακυμάνσεις της διάθεσης σου, «να αποφασίζουν» για τη χαρά και τη λύπη σου. Εσύ τους δίνεις το δικαίωμα αυτό λοιπόν. Δεν είναι όμως πρωταγωνιστικός ο ρόλος; Δε θα πρεπε να ναι δικός σου; Τροφή για σκέψη λοιπόν..

Aν όμως η απάντηση ήταν μόνο πράγματα; Eίτε άψυχα είτε έμψυχα αλλά δικά σου; Όπως ένα άλμπουμ με φωτογραφίες ή το προσωπικό σου ημερολόγιο, για να σου θυμίζουν ποιος είσαι; Τι σε διαμόρφωσε και έφτασες μέχρι εδώ. Να ναι η πυξίδα και συνάμα η ταυτότητα σου. Ίσως να έδειχνε εγωισμό, εσωστρέφεια ή μοναχικότητα; Όχι. Ούτε θα σήμαινε ότι δε δένεσαι με άτομα. Απλά είναι κάποιες φορές που θες να τα αφήσεις όλα πίσω σου. Όχι ότι έχεις τάσεις φυγής απαραίτητα αλλά είναι εσωτερική ανάγκη σου. Μπορεί να νιώθεις ότι ο κύκλος έκλεισε, ότι πήρες ότι είχε να σου δώσει και είσαι έτοιμος να πάρεις νέα ρίσκα, να πειραματιστείς, να δοκιμάσεις νέα πράγματα και μαζί και τα όρια σου, να αγκαλιάσεις νέες πτυχές σου. Μια νέα αρχή λοιπόν. Σου χτυπά την πόρτα απρόσκλητη. Άνοιξε της.