Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που από εμένα που με βλέπεις (ή με διαβάζεις τέλοσπάντων) έμαθαν το τι σημαίνει ghosting. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που το έκαναν πιο συχνά απ’ όλους και μόλις το συνειδητοποίησαν είχαν όλοι την ίδια απάντηση, “Πω ρε, ναι. Τώρα που το λες το έχω κάνει αρκετές φορές. Ίσως και περισσότερες απ’ όσο θυμάμαι”. Αυτοί είναι οι φίλοι μου. Αυτή είμαι εγώ, αυτή/ος είσαι και εσύ. Και αφού καταλάβαμε όλοι το πόσο συχνά γκοστάρουμε γκόμενους/ες, ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε στο επόμενο level. Να καταλάβουμε το πόσο συχνά μπεντσάρουμε (από το αγγλικό ‘benching’) γκόμενους/ες. Και είναι πολύ χειρότερο από το να εξαφανίζεσαι χωρίς λέξη από τις ζωές των άλλων.

Την αρχή όμως με το ‘benching’ δεν την έκανα εγώ (αν και θα μπορούσα, μεταξύ μας) δυστυχώς, αλλά ο δημοσιογράφος του New York Magazine, Jason Chen, όταν το παρουσίασε ως τη νέα τάση στον κόσμο των σχέσεων. Χωρίς βέβαια να είναι, αφού ο όρος ‘benching’ χρησιμοποιείται για εκείνο τον χωροχρόνο ανάμεσα στην απόλυτη εξαφάνιση του άλλου (aka ‘ghosting’) και στην σχέση που (θα μπορούσες να) έχεις μαζί του. Κοινώς, να παίζεις σε αγώνα ποδοσφαίρου και να σε βάζει ο coach (aka. γκόμενος στη δική μας περίπτωση) να κάθεσαι στον πάγκο ενώ εκείνος ‘παίζει μπαλίτσα’ με άλλους παίκτες (ή παίκτριες). 

Ακόμη μια εξήγηση για το ‘benching’ θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως το να αφήνεις τα δίχτυα σου στη θάλασσα, να παραπλανείς τα ψάρια, να έχεις πολλές επιλογές (there are many fish in the sea, που έλεγαν και στο χωριό μου) και να κρατάς μερικά καβάτζα για τις πιο βροχερές μέρες ενώ άλλα τα παίρνεις τώρα. Κοινώς, για να μην πεινάσεις ποτέ #διπλής.

Ή αλλιώς και παθητικό ‘ghosting’. Μας κυνηγάει γενικά αυτό, αφού το ‘benching’ είναι απλώς μια καινούργια έννοια για ένα πρόβλημα στον κόσμο των ραντεβού που ήδη γνωρίζουμε και θέλαμε να δώσουμε ένα κάποιο όνομα.

Οι άνθρωποι έχουμε φτιαχτεί έτσι (ή τα έχουμε κάνει έτσι σκατά μόνοι μας) ώστε να έχουμε ανασφάλειες, κόμπλεξ και στεναχώριες κάθε φορά που δεν μας θέλει κάποιος. Έτσι, φροντίζουμε να απαλύνουμε τον πόνο μας με το να έχουμε μια καβάτζα στην άκρη με την οποία μπορούμε να συνεννοηθούμε, μας θέλει περισσότερο απ’ όσο εμείς, δίνουμε τόσο όσο για να μην φύγει και την κρατάμε σαν δεύτερη επιλογή για τις φορές που δεν μας θέλει η πρώτη. Ένα καλό παράδειγμα για τον παίκτη στον πάγκο, είναι ο τύπος που του στέλνεις μια φορά το μήνα, μιλάτε λίγο με υπονοούμενα (αλλά τίποτα το τρομερό μη φανταστείς), ίσως βρίσκεστε και δυο φορές το τρίμηνο και αυτό. Μετά πάλι στον πάγκο του.

Κοινώς, δεν έχεις μεγάλη αξία για τον coach και σε βάζει στον πάγκο. Όταν το αστέρι του παίρνει κόκκινη κάρτα ή πέφτει κάτω και χτυπάει το πόδι του, εσύ είσαι η επόμενη επιλογή για να μπεις στο παιχνίδι. Αλλά δεν είσαι η καλύτερη κιόλας, οπότε αν θελήσεις να το παίξεις δύσκολη, απλώς θα προχωρήσει στον παίκτη με τον αριθμό 13.

Όμως γιατί αφήνουμε τους ανθρώπους να μας μπεντσάρουν; Αφού το βλέπουμε και το καταλαβαίνουμε όταν δεν είμαστε η πρώτη επιλογή του άλλου, ποιο είναι το πρόβλημά μας;

Είναι αστείο όταν οι άνθρωποι παραπονιούνται όταν κάποιος που μιλάνε (εχμ, κατάλαβες πως) τους δίνει μπερδεμένα μηνύματα γιατί απλά δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως τα ‘μπερδεμένα μηνύματα’. Υπάρχει απλώς το ότι είσαι στον πάγκο. Ότι δηλαδή μόλις σε μπέντσαραν. Δεν είναι καθόλου μπερδεμένο το να παίρνεις ένα μήνυμα στο Whatsapp μια στο τόσο και ακόμη μια να σε αγνοούν. Απλώς πρέπει να ανοίξεις λίγο τα μάτια σου και να δεις τι πραγματικά συμβαίνει γύρω σου. Να βγεις από τα παπούτσια σου και να δεις την κατάσταση από την απ’ έξω μεριά. Όσο και αν θέλεις τον άλλον, όσο δύσκολο και αν είναι στο τέλος της μέρας.

Η πραγματικότητα είναι πως μόνο εκείνοι που δεν μπορούν να κατασταλάξουν σε ένα άτομο αφήνουν τους υπόλοιπους στον πάγκο να περιμένουν. Με άλλα λόγια, κανένας άξιος προσοχής δεν θα σε έβαζε στον πάγκο ενώ έκανε το παιχνίδι του ήρεμος και ωραίος. Γιατί δεν θα υπήρχε παιχνίδι. Δεν θα το χρειαζόταν.

Όμως, μπορώ κάλλιστα να καταλάβω και εκείνους που το κάνουν. Γιατί είναι δύσκολη η απόρριψη και το να δεχτείς το ότι κάποιος δεν σε θέλει. Και στρέφεσαι προς τον δικό σου πάγκο γιατί το έχεις ανάγκη να νιώσεις ότι υπάρχει κάποιος που σε θέλει και σε περιμένει, ακόμη και αν δεν είναι η πρώτη σου επιλογή. Το να έχεις ανασφάλειες είναι πάρα πολύ φυσιολογικό. Αλλά η αλήθεια είναι πως το να μπορείς να πάρεις εσύ μια απόφαση με το ποιον μπορείς να έχεις όταν ξαφνικά ο άλλος είναι εκείνος που έχει πάρει την απόφαση στο ότι δεν μπορείς να τον έχεις, είναι κάτι άκρως καθησυχαστικό. Και αυτό είναι που σε “ανεβάζει” και στην τελική, σε κάνει να παίρνεις μια δόση ‘sexiness’. Το να έχεις τη δύναμη του χαρακτήρα στο να αποφασίζεις και να δρας άμεσα στον παίκτη που κάθεται στον πάγκο. Από την άλλη πλευρά δε, είναι πολύ άσχημο για εκείνον να περνάει από σκοτσέζικο ντους μια φορά το μήνα.

Όταν όμως πέσεις σε άνθρωπο που θα ξέρει πότε θα σηκωθεί να φύγει από την ομάδα και τον πάγκο, θα καταλάβεις πως αυτοί οι άνθρωποι σπανίζουν και δε θέλουν ούτε να σπαταλούν τον δικό τους χρόνο αλλά ούτε και τον δικό σου. Συνεπώς, να μάθεις να τους εκτιμάς λίγο περισσότερο. Γιατί είναι πολύ πιο τίμιο να γκοστάρεις κάποιον (ω Θεέ μου, δεν περίμενα ποτέ να το πω αυτό) από το να τον παρκάρεις σε έναν πάγκο για ώρα ανάγκης. Ανάγκης του να νιώσεις εσύ καλά με τον εαυτό σου. 

Όχι ότι το ghosting είναι καλό, αλλά μόνο που έχουμε φτάσει στο σημείο να συγκρίνουμε δύο τόσο αξιολύπητες έννοιες όπως το ghosting και το benching, δείχνει το πόσο σκατά έχει γίνει ο κόσμος των ραντεβού της εποχής μας. Πόσο δεν υπάρχει ειλικρίνεια και πόσο παθητικά δρούμε σε όλο αυτό αυτό.

Βέβαια σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα μπορούσαμε να γυρίσουμε στον παίκτη στο πάγκο και να πούμε “Ξέρεις, δε σε γουστάρω τόσο” ή “Πριν κάτσεις στον πάγκο, θέλω να σου πω πως υπάρχει και κάποιος άλλος” ώστε να αποφασίσει μόνος του αν θα πάρει εκείνη την πολυπόθητη θέση στην ομάδα σου. Γιατί αν θέλεις να έχεις μια κάποια αξία σε αυτόν τον κόσμο (των ραντεβού, ε), χρωστάς να είσαι τουλάχιστον ειλικρινής και να μην συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο από ένα τιτανοτεράστιο ΝΑΙ.

Και να θυμάσαι πως όταν κάποιος θα σε μπεντσάρει, το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να σηκωθείς από τον πάγκο. Γιατί είσαι πολύ καλός παίκτης για να κάθεσαι εκεί. Δώσε στον εαυτό σου και ένα μικρό  μεγάλο χαστούκι που σκέφτηκες έστω και για ένα λεπτό το να κάτσεις να ζεστάνεις τον πάγκο.