Πολλοί ήταν αυτοί που βιάστηκαν να χαρακτηρίσουν το The Best of Enemies ως το Green Book της χρονιάς. Αν αυτές οι δύο ταινίες μοιάζουν σε κάτι, αυτό είναι η λάθος προσέγγιση του Hollywood στην ιστορία της Αμερικής.
Καλώς ή κακώς όσα μαθαίνουμε για την ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, τα μαθαίνουμε μέσα από τις ταινίες. Ζούμε στην εποχή της εικόνας υποστηρίζουν όσοι επαναπαύονται μπροστά σε μια οθόνη. Όχι ότι τα βιβλία λένε εξολοκλήρου την αλήθεια. Αλλά τι γίνεται όταν υπάρχει διάσταση ανάμεσα σε βιβλία και ταινίες;
Στην περίπτωση του Best of Enemies, η παραπληροφόρηση ξεκίνησε όταν αναφέρθηκε από την πρώτη στιγμή η λέξη “σχέση” για να περιγράψει αυτό που συνέβαινε ανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές. Αυτό που είχαν η Ann Atwater και ο C.P. Ellis δεν ήταν σίγουρα σχέση με την έννοια που το χρησιμοποιούμε εμείς σήμερα. Ήταν μια φιλική σχέση και ναι, χρειάζεται να το προσδιορίσουμε. Εκείνη οργανώτρια της τοπικής κοινότητας Αφροαμερικανών του Durham, κι εκείνος πρόεδρος της τοπικής ομάδας Ku Klux Klan. Το καλοκαίρι του 1971, οι δύο αυτοί έρχονται σε μια σύγκρουση για ένα τοπικό ζήτημα – που μόνο τοπικό δεν είναι εν τέλει. Το σχολείο όπου φοιτούν τα παιδιά των Αφροαμερικανών καταστρέφεται ολοσχερώς σε μια πυρκαγιά. Αμέσως ξεκινά η συζήτηση για το αν μπορούν αυτά τα παιδιά να πάνε στο ίδιο σχολείο με τα υπόλοιπα λευκά παιδιά. Απ’ ό,τι φαίνεται, ο τόπος τελικά δεν είναι το μόνο πρόβλημα στο ζήτημα αυτό.
Ως συνήθως, το στόρι περίπου είναι το ίδιο: ο ρατσιστής λευκός που αρχίζει να αμφισβητεί τα πιστεύω του και μεταμορφώνεται εντελώς χάρη στη συμπεριφορά ενός Αφροαμερικανού. Όπως επίσης ότι η πραγματική ιστορία ανάμεσα στην Atwater και τον Ellis διήρκεσε για περίπου μια δεκαετία, ενώ στην ταινία βλέπουμε την σύγκρουση τους να διαρκεί για 2 περίπου βδομάδες μέσα στο καλοκαίρι.
Οι δημιουργοί των ιστοριών αυτών επί της οθόνης έχουν τις περισσότερες φορές τις καλύτερες προθέσεις. Πολύ πιθανό να θέλουν να αποδείξουν σε όσους διαβάζουν και την ιστορία, πέρα από το να βλέπουν ταινίες, ότι οι Αμερικάνοι δεν είναι τόσο μισητοί όσο εμφανίζονται στα βιβλία. Ίσως μια ουτοπική απεικόνιση για το πώς πράγματι ήταν η συνύπαρξη των δύο φυλών στην Αμερική. Ή και υπερβολικά αισιόδοξη.
To The Help, το Green Book, το Hidden Figures είναι κάποια από τα παραδείγματα που στηρίζουν αυτές τις “μαγικές ιδιότητες” που φαίνεται να είχαν οι Αφρομερικανοί για τους λευκούς. Το πώς τους έκαναν να βρουν τον πραγματικό τους εαυτό και εν τέλει να γίνουν “καλοί”. Καλύπτοντας έτσι μια πραγματικότητα που μόνο ως δια μαγείας εκείνοι μπορούν να ξεχάσουν.
Υπάρχουν και ταινίες, ωστόσο, που ακούν σε αυτό το κλισέ που λέμε “γροθιά στο στομάχι”. Το στομάχι ποιανού βέβαια είναι άλλο θέμα. Είναι όμως -όσο μπορούν- επαρκείς απεικονίσεις. Με αφορμή το Best of Enemies, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε όντως το Hollywood για τις καλές του προθέσεις. Μπορούμε όμως να ελπίζουμε ότι θα βρει έναν άλλον τρόπο για ειπωθούν αυτές οι ιστορίες.
