Αυτό το Σαββατοκύριακο όλοι συζητάνε για το «Black Mirror» και όχι αδίκως αφού περιμέναμε δυο χρόνια για να το ξαναδούμε και αυτό από το special episode του 2014. Ουσιαστικά έχουν κυκλοφορήσει δύο σεζόν, η πρώτη το 2011 και η δεύτερη το 2013 η καθεμία από τρία επεισόδια ενώ 21 Οκτωβρίου βγήκαν στο Netflix τα έξι επεισόδια του τρίτου κύκλου. Ξεκίνησα το «Black Mirror» πρωτοετής και ο τρίτος κύκλος με βρίσκει με πτυχίο μετά από πέντε χρόνια. Αυτή λοιπόν η σειρά με την αραιή της εμφάνιση είναι το buzz που λαχταρούσαμε. Το «Black Mirror» μελετάει τη σύγχρονη κοινωνία, τη σχέση με την τεχνολογία και της συνέπειες της μέσα από αυτοτελή επεισόδια που θα μπορούσαν να διαδραματίζονται στο τώρα.
Ας ρίξουμε λοιπόν, μια ματιά στον τρίτο κύκλο
Ep.01 Nosedive
Το επεισόδιο βασίζεται σε ιστορία του Charlie Brooker, δημιουργού του «Black Mirror» αλλά τη μεταφορά του στη μικρή οθόνη έκανε ο Michael Schur (έχουμε μιλήσει φέτος για το «The Good Place») και η Rashida Jones. Η Bryce Dallas Howard ως Lacie Pound ζει σε ένα κόσμο όπου η κοινωνική αποδοχή από τις ανθρώπινες σχέσεις μέχρι τη πρόσβαση σε υπηρεσίες εξαρτάται από την βαθμολογία που σου δίνουν οι άλλοι στη κλίμακα του 5. Κάθε σου συμπεριφορά και πράξη παίρνει αστεράκια και αν δεν σε συμπαθώ σου βάζω μόνο ένα. Η Lacie χρειάζεται επειγόντως να ανεβάσει το σκορ της από τα 4.2 στα 4.5 και μέσα από το σατυρικό πρώτο επεισόδιο παρακολουθούμε τη βουτιά της και τα ευτράπελα που της τυχαίνουν. Με τον Schur και τη Jones στη γραφή μη περιμένεις κάτι σκοτεινό που θα σε σοκάρει άμεσα. Τελειώνοντας τον κύκλο όμως ήρθαν οι έμμεσες επιδράσεις αφού είναι από τα επεισόδια που σκέφτομαι και διυλίζω στο μυαλό μου για δυο λόγους. Πρωταρχικά θέτω το ερώτημα που πάμε; Σαν κοινωνία, σαν ανθρωπότητα. Βαθύ. Αν σε ένα χρόνο ή σε δέκα θα καταλήξουμε να κρίνουμε τα πάντα γύρω μας με ανάλογο τρόπο σε τέτοιο βαθμό που η κριτική στερεί από τους άλλους υλικές και άυλες παροχές στη ζωή τους. Και εν τέλει αυτή την επιφανειακή σχέση που χτίζουμε μέσα από τα social media και την ικανοποίηση πίσω από ένα λαικ ή τη θλίψη από ένα hatter comment.
Ep.02 Playtest
O Charlie Brooker παίρνει πάλι τα ηνία στο σενάριο και μας παρουσιάζει τον Cooper, έναν Αμερικάνο που για προσωπικούς λόγους αποφασίζει να γυρίσει σε διάφορα μέρη του κόσμου, αλλά στον τελικό του προορισμό στο Λονδίνο ξεμένει από χρήματα και βρίσκει προσωρινή δουλειά σε μια τεχνολογική εταιρεία ως δοκιμαστής ενός παιχνιδιού. Στο παιχνίδι που δοκιμάζει αντί να βλέπει μέσα στην οθόνη τα βλέπει όλα γύρω του με τους φόβους και τις αναμνήσεις του να παίρνουν μορφή. Αν και όλα μοιάζουν αληθινά τίποτα δεν είναι, τίποτα δεν μπορεί να σε πληγώσει πραγματικά ή να σου προξενήσει κακό γιατί είναι απλά μέσα στο κεφάλι σου. Ιστορία τρόμου το χαρακτήρισαν αλλά να πω την αμαρτία μου δεν φοβήθηκα καθόλου και ήμουν βράδυ ολομόναχη στο σπίτι. Την επόμενη μέρα δεν θυμόμουν για λίγα δευτερόλεπτα ποιο ήταν το δεύτερο και το πέμπτο επεισόδιο της σειράς και αυτό για μένα κάτι σημαίνει. Την είχε την ανατροπή του στο τέλος αλλά στη τελική δεν μου συντάραξε το είναι, δεν ήταν όμως και κακό. Το ότι ψηφιακά θα μπορούσαν τα συναισθήματα σου να οπτικοποιούνται σε ζωντανές εικόνες είναι αρκετά τρομακτικό από μόνο του αλλά μέχρι εκεί.
Ep.03 Shut up & Dance
O 19χρονος Kenny (Alex Lawther) αυνανίζεται μπροστά στον υπολογιστή του ενώ εν αγνοία του τον βιντεοσκοπούν από τη κάμερα του υπολογιστή του. Έτσι πέφτει στη παγίδα κάποιων που των απειλούν με δημοσίευση αν δεν ακολουθήσει το παιχνίδι τους. Στέλνοντας του μηνύματα τον καθοδηγούν ως προς το τι να κάνει, με εμάς να αναρωτιόμαστε αν σε όλο αυτό το κυνήγι θα υπάρξει τέλος ή είναι άδικος κόπος. Στη πορεία συνεργάζεται με τον Hector (Jerome Flynn) ένα ακόμα θύμα των διαδικτυακών εκβιαστών. Το νόημα όλου του επεισοδίου γίνεται αντιληπτό όταν φτάνεις στη τελευταία σκηνή, σε αυτή τη «μάχη» που τελικά είναι πάλη του ήρωα με τον ίδιο του τον εαυτό, με τις ενοχές, με το εξαρχής σωστό και λάθος. Το επεισόδιο δεν θέλει να σε κάνει να βάλεις αυτοκόλλητο στη κάμερα του laptop -αν και δεν βλάπτει- αλλά να σε φέρει αντιμέτωπο στο δίλημμα, του τι είναι ηθικό ή όχι και μέχρι που μπορείς να φτάσεις για να προστατέψεις τον εαυτό σου ακόμα και αν είσαι ο λάθος της υπόθεσης. Και εκεί που σκέφτεσαι αν μια παράνομη πράξη γιατρεύεται επειδή αντιτίθεται σε κάτι ανήθικο (μαμά δεν πήγε άδικα η Νόμικη), πέφτουν οι τίτλοι τέλους με τους Radiohead στο background και αποτελειώνεται η σκέψη σου. Ευχαριστούμε για το mindfuck «Black Mirror».
Ep.04 San Junipero
Δεκαετία του 80 σε ένα κλαμπ στο San Junipero όπου η Yorkie (Mackenzie Davies -δείτε άμεσα το «Hault & Catch Fire») γνωρίζει την Kelly (Gugu Mbatha-Raw) και αναπτύσσεται μια σχέση μεταξύ τους. Με το πέρας του χρόνου εξελίσσεται σε ερωτική κινείται ανάμεσα στις δεκαετίες και εσύ φτάνεις στο 50λεπτο για να μάθεις τι ακριβώς συμβαίνει. Το San Junipero είναι ένα ψηφιακό νεκροταφείο αλλά αυτό που μας απασχολεί είναι η σύνδεση αυτών των γυναικών. Η Yorkie θέλει να ζήσει μετά θάνατον όσα δεν μπόρεσε να ζήσει στην ώρα τους και η Kelly αμφιταλαντεύεται αν το San Junipero είναι ορθή επιλογή βάση του παρελθόντος της. Το γεγονός ότι μέχρι το τελευταίο δεκάλεπτο δεν έχει αναμειχθεί η τεχνολογία στην αφήγηση αποδεικνύει ότι είναι μια ιστορία που μιλάει για συναισθήματα. Ο μονόλογος της Kelly είναι μια εξήγηση, ένα απόσταγμα αγάπης, αφοσίωσης, και ενοχών. Μόνο και μόνο για τις ερμηνείες και τη δομή των συναισθημάτων αξίζει αυτό το επεισόδιο.
Ep.05 Men against Fire
Ο στρατός πρέπει να εξοντώσει μια ομάδα ανθρώπων βιολογικά μεταλλαγμένων που τις αποκαλούν κατσαρίδες. Τόσο απλή θα ήταν μια περίληψη του επεισοδίου που μου άρεσε λιγότερο από όλα. Η αλήθεια είναι ότι βαρέθηκα, ώσπου άρχισε να γίνεται η αποκάλυψη γύρω από το θολό σημείο της υπόθεσης. Τότε όμως αν είσαι υποψιασμένος αρπάζεις αμέσως το τι συμβαίνει. Το συμπέρασμα: Ναι οι κυβερνήσεις είναι κακές και πιθανώς θα χρησιμοποιήσουν τη τεχνολογία όπως τους βολεύει στο μέλλον. Αδύναμο επεισόδιο με την τελευταία σκηνή βέβαια να παραδίδει μάθημα ματαιότητας για τούτον τον κόσμο και την ύπαρξη μας.
Ep.06 Hated in the Nation
Μετά την κρυάδα του προηγούμενου επεισοδίου έρχεται το έκτο και εγώ στο τέλος του να φωνάζω ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΡΑ ΔΩΣΤΕ ΚΑΙ ΑΛΛΟ. Βρισκόμαστε στο Λονδίνο, στο κοντινό μέλλον και μια σειρά από μέλισσες drones αρχίζουν να επιτίθενται και να σκοτώνουν τους πιο μισητούς της χώρα όπως υποδεικνύονται από το twitter hashtag #DeathTo. Η μιάμιση ώρα διάρκεια της καθώς και η σφιχτοδεμένη δομή θα μπορούσαν εύκολα να το καταστήσουν ταινία αλλά όχι είναι επεισόδιο σειράς FUCK YEAH!.
Θα δεις την τεχνολογία να διαστρεβλώνεται και από εκεί που οι μέλισσες drones χρησιμοποιούνται για την περιβαλλοντική ισορροπία να μετατρέπονται σε φονικό όπλο. Μάθημα ένα η τεχνολογία δεν είναι η κακιά της υπόθεσης αλλά οι άνθρωποι έχουν την δύναμη να την πλάσουν έτσι. Μάθημα δυο τα social media είναι μέσο δημοκρατίας ή μέσω της απόλυτης ελευθερίας φτάνεις ακόμα και στο σημείο να ζητάς τον θάνατο κάποιου και αυτό να γίνεται; Μάθημα τρίτο το ότι σου δίνεται η ελευθερία του διαδικτύου και άρα της γνώμης δεν σημαίνει ότι μπορείς να γράφεις ότι πιο φρικτό φαντάζεσαι και να μη πληγώνεται κανείς, φυσικά ή ψυχικά Μάθημα πέμπτο ποιος είναι χειρότερος: αυτός που πράττει κάτι μισητό ή αυτός που μισεί;
Μάθημα έκτο: «Black Mirror» μας τερμάτισες.
