Παραλίγο “οσκαρική” η ταινία της Ναντίν Λαμπακί φέτος. Η “Καπερναούμ” μπορεί να μην κέρδισε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας για το οποίο ήταν υποψήφια, σε όσους την είδαν όμως απέδειξε ότι το άξιζε.
Το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας το βλέπουμε μέσω flashbacks. Γιατί ο Ζαΐν έφτασε εκεί που έφτασε; Είναι απλά ένα 12χρονο αγόρι που έφυγε από το σπίτι και την οικογένεια του. Καταφέρνει να επιβιώσει για ένα διάστημα. Για εκείνον οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει έξω από το σπίτι του δεν είναι και τόσο τραγικές σε σχέση με τα πράγματα που συνέβαιναν μέσα σε αυτό. Καταλήγει για 5 χρόνια στη φυλακή επειδή θέλησε να επιβάλει μόνος του τη δικαιοσύνη και να εκδικηθεί για κάτι που του στέρησαν. Και μέσα σε όλα αυτά βρίσκεται ξανά στο δικαστήριο. Αυτή τη φορά για να μηνύσει τους γονείς του για έναν και μόνο λόγο: Επειδή γεννήθηκε.
Δε συνηθίζω να χρησιμοποιώ βαρύγδουπες εκφράσεις όπως “γροθιά στο στομάχι” κ.λπ. Αλλά αυτή η ταινία είναι ακριβώς αυτό. Ο Ζαΐν δεν είναι απλά μια μεμονωμένη περίπτωση ενός παιδιού στη Βηρυτό. Είναι μια απεικόνιση της πραγματικότητας μέσα από το μυαλό ενός 12χρονου, που δυστυχώς μεγάλωσε πολύ νωρίς. Απ’ό,τι φαίνεται δεν ήθελε, γι’αυτό και αγωνιά να εκδικηθεί για όσα του στέρησαν. Ωστόσο, πρόκειται για μια εκδίκηση αγανάκτησης και όχι κακίας. Άλλωστε, πόση κακία μπορεί να κουβαλά ένα 12χρονο αγόρι;
Η ταινία έχει και σκηνές που δύσκολα θα μπορούσε να παρακολουθήσει κάποιος. Αν οι δυόμιση ώρες φαντάζουν ατέλειωτες για τους θεατές, φαντάσου τι είναι τα 24ωρα για τους Λιβανέζους. Η Λαμπακί δεν δημιούργησε κάτι μυθιστορηματικό ή φανταστικό, αλλά μάλλον κάτι που λίγο πολύ θυμίζει ντοκιμαντέρ. Δεν ήθελε γνωστούς ηθοποιούς κι ωραία σκηνικά. Ήθελε αληθινούς ντόπιους ανθρώπους και ρημαγμένα σκηνικά. Ό,τι ακριβώς βρίσκει κανείς στη Βηρυτό.
Ο Ζαΐν είναι αυτός που κερδίζει την εμπιστοσύνη του κοινού και γίνεται η φωνή αυτών που θέλουν να δουν επιτέλους μια αλλαγή σε μέρη όπως ο Λίβανος. Ακόμα και το όνομα της ταινίας φέρει μια ειρωνεία. Η Καπερναούμ είναι το μέρος που συνέβησαν θρησκευτικά θαύματα. Κι αν πλέον δεν είναι τόπος θαυμάτων, άνθρωποι όπως ο Ζαΐν είναι θαύματα από μόνοι τους. Κι αν όλα αυτά σου φαίνονται υπερβολικά, δες την ταινία και ξανασκέψου το.
