*Προσοχή: εμπεριέχει spoilers για το reboot του Sex and The City*
Δεν ξέρω για εσένα, πάντως εγώ, έχω βγει με αρκετούς Mr. Big στη ζωή μου. Mπορεί να μην είχαν όλοι το προφίλ του εκατομμυριούχου επιχειρηματία που ζει στο Μanhattan, αλλά υπήρχαν πολλές ομοιότητες στη συμπεριφορά τους.
Ακριβώς όπως η Carrie, έτσι κι εγώ, συνάντησα πολλούς άνδρες που μου φέρθηκαν άσχημα. Άνδρες που ήταν μία κρύο και μία ζέστη, που φοβόνταν τη δέσμευση και αρκετές φορές συμπεριφέρονταν σκληρά. Είναι οι τύποι που χτίζουν σε μια σχέση την ιδέα ότι δεν σου χρωστάνε τίποτα και πως πρέπει να τους ευχαριστείς κι από πάνω για το χρόνο τους και για την προσοχή που σου δίνουν. Κυκλοφορούν πάρα πολλοί τέτοιοι εκεί έξω.
Έτσι λοιπόν παρακολουθώντας τη σχέση του Mr. Big και της Carrie μέσα από τα επεισόδια του Sex and The City, στην αρχή έπιανα τον εαυτό μου να θέλει αυτούς τους δυο να παραμείνουν τελικά μαζί, χωρίς να βλέπω όλες αυτά τα κόκκινα σημαιάκια που κυμάτιζαν περίτρανα από πλευράς του
Δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο χάρηκα όταν εκείνος πήγε να τη βρει στο Παρίσι και τελικά συνειδητοποίησαν και οι δυο ότι είναι πλασμένοι για να είναι μαζί. Ήταν όμως σωστό το ότι χάρηκα τότε; Εκείνος πράγματι είχε συνειδητοποιήσει ότι θέλει να είναι μαζί της; Και τελικά, ήταν όντως μαζί έκτοτε;
Aργότερα στην πρώτη ταινία, κι ενώ θα περίμενε κανείς να συνεχιστεί το παραμύθι είδαμε τον Mr.Big να στήνει την Carrie την ημέρα του γάμου τους. Εκεί λοιπόν, την ώρα που η Carrie φεύγοντας από το γάμο της μόνη και εξευτελισμένοι χτυπώντας τον με τα τριαντάφυλλα που κρατούσε αναλογιστήκαμε όλες πιστεύω « Για μισό λεπτό, πόσες ευκαιρίες πήρε αυτός ο τύπος;» Στην δεύτερη ταινία, κι ενώ τους βλέπουμε τελικά να είναι μαζί, σε μεγαλύτερη ηλικία πλέον, με εκείνη μια επιτυχημένη καριερίστρια γυναίκα με όλα τα πιθανά προνόμια, αναρωτηθήκαμε «γιατί στην ευχή τον κρατάει στη ζωή της με όλες τις παραξενιές του;»
Έτσι λοιπόν, όταν διέρρευσε το σενάριο της τρίτης ταινίας, του Sex and The City Reboot, κάπως ικανοποιήθηκα, όταν έμαθα ότι τελικά οι δυο τους τραβούν χωριστούς δρόμους. Και κάπως έτσι, έστω και αργά, νομίζω πως έγινε το σωστό για εκείνη.
Όπως εγώ, έτσι και αρκετές από εσάς, έχουμε δει αρκετές φορές τόσο τη σειρά, όσο και τις ταινίες και ένα έχω να πω: στην αρχή, η σχέση του Mr. Big και της Carrie μοιάζει ιδανική, φαίνεται πως υπάρχει έλξη, έντονο πάθος και ο ρομαντισμός είναι διάχυτος. Έβλεπες μια σχέση με τεράστια δυναμική που η αγάπη και ο πόθος ήταν ολοφάνερα. Και όλα αυτά τα στοιχεία, είναι που μας ξεγελούσαν και αντί να βλέπουμε τις σημαίες κατακόκκινες, τις βλέπαμε ροζ. Και κάπου μέσα σε όλη αυτή την παθιασμένη μεν, τοξική δε σχέση, έβλεπα και τον εαυτό μου, που κάθε φορά που ερωτευόμουν έναν τέτοιο τύπο, με συνέπαιρνε τόσο πολύ η σχέση που δεν μπορούσα να την εκλογικεύσω με αποτέλεσμα να με φθείρει, να μην έχω όρεξη να δουλέψω και να τσακώνομαι ή να χάνομαι με τις φίλες και με τους φίλους μου.
Κι όλα αυτά, επειδή νόμιζα πως άξιζε να χάσω ή να ρισκάρω τα πάντα για μια αγάπη τόσο μεγάλη όσο αυτή – έτσι τουλάχιστον πίστευα.
Έμαθα λοιπόν με τον δύσκολο τρόπο όπως και η Carrie, ότι μια καλή σχέση δεν σε διαλύει σαν άνθρωπο. Δεν σε αποσυντονίζει απαιτώντας την απόλυτη προσοχή σου 24/7 ούτε σε αποδυναμώνει συναισθηματικά επειδή κάτι δεν πάει καλά. Μια καλή σχέση πρέπει να είναι περισσότερο ήρεμη και γαλήνια και σου δίνει χώρο και χρόνο να αναπνεύσεις και να δημιουργήσεις χωρίς να απαιτεί την προσοχή σου κάθε ώρα και στιγμή. Έτσι, χωρίς να είμαι βέβαιη ότι οι φήμες του σεναρίου επιβεβαιώνονται, αν αυτό πράγματι συμβαίνει και η Carrie πράγματι χωρίζει τον Mr. Big, χαίρομαι για εκείνη που επιτέλους είδε φως, έμαθε από τα λάθη της μέσα στα χρόνια και κατάλαβε πως δεν χρειάζεται έναν τοξικό άνδρα στη ζωή της. Ακριβώς όπως κι εγώ.
Αυτό όμως που είναι ακόμα πιο αισιόδοξο για το φινάλε της σειράς και των ταινιών με το οποίο έχουμε περάσει περισσότερα από 20 χρόνια της ζωής μας είναι ότι απενοχοποιείται το single relationship status
Διότι αν εξαιρέσουμε τη Samantha, τον χαρακτήρα ο οποίος συμβόλιζε την ανεξαρτησία και την ελευθερία και είμαι πολύ απογοητευμένη που δεν επέστρεψε στο reboot, όλοι οι υπόλοιποι γυναικείοι χαρακτήρες αναζητούσαν ο καθένας με τον τρόπο του την αποκατάσταση υποφέροντας μέχρι να βρουν τον Ένα και Μοναδικό. Στις προηγούμενες εκφράσεις του SATC μονάχα η Samantha απέρριπτε όλα τα στερεότυπα περί μητρότητας και δέσμευσης τα οποία στοιχειώνουν ή έστω χαρακτηρίζουν γυναίκες από πολύ νωρίς στη ζωή τους και ζούσε τη ζωή της με τους δικούς της όρους.
Είναι λοιπόν πολύ αναζωογονητικό να βλέπεις μια γυναίκα στα 30 ή στα 40 της αντί να εγκαταλείπει την ελευθερία της για να ξεκινήσει μια οικογένεια να ανταλλάζει το στερεότυπο των ’90s με μια νέα μοντέρνα απελευθερωτική εικόνα του εαυτού της.
Ελπίζω η Carrie να έμαθε – όπως κι εγώ άλλωστε – ότι το να μην είσαι σε σχέση, είναι καλύτερο από το να είσαι σε μια κακή σχέση, όπως αυτή που είχε εκείνη με τον Mr.Big και εγώ με τους αντίστοιχούς του μέσα στα χρόνια, γιατί πολύ απλά οι άνδρες αυτοί ήταν τοξικοί. Ελπίζω να βρει κι εκείνη την ελευθερία της και να τη χαρεί καθώς η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόμαστε κανέναν άνδρα για να ζήσουμε ευτυχισμένες. Μπορούμε να το καταφέρουμε υπέροχα κι από μόνες μας.
