Όσο πλησιάζει το καλοκαίρι έχουμε όλοι μία τάση να βλέπουμε ταινίες στο σινεμά, κυρίως σε αυτά τα θερινά που κάθε εβδομάδα έχουν να μας παρουσιάσουν και κάτι διαφορετικό. Έτσι κι εγώ σαν λάτρης του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου δε θα μπορούσα να προσπεράσω τη νέα ταινία της Claire Burger. Η ταινία ονομάζεται ‘Αγάπη είναι’ σε μία ελεύθερη μετάφραση της γαλλικής της ονομασίας C’est L’Amour. Έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Βενετίας , στο τμήμα Giornate degli Autori, όπου και απέσπασε το Βραβείο της Καλύτερης Ταινίας. Αυτός σίγουρα είναι ένας λόγος για να τη δούμε, αλλά έχουμε πολλά ακόμα να περιμένουμε. Στη συνέχεια κέρδισε το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Les Arcs, ενώ παράλληλα συμμετείχε και στο Διαγωνιστικό Πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ζυρίχης. Καθώς και στο Διαγωνιστικό Τμήμα του Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Αθήνας που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα.
Η υπόθεση
Στην ταινία βλέπουμε τον πρωταγωνιστή που μετά την αποχώρηση της γυναίκας του αναλαμβάνει τη φροντίδα του σπιτιού, αλλά και την αποκλειστική ανατροφή των δύο κοριτσιών τους. Όμως δε βαίνουν όλα ρόδινα αφού η δεκατετράχρονη Frida τον κατηγορεί για τη φυγή της μητέρας της . Από την άλλη η δεκαεπτάχρονη Niki ονειρεύεται την ανεξαρτησία της λόγω του αυθορμητισμού της ηλικίας τους. Ο Mario πέρα από όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, ελπίζει στην επιστροφή της συζύγου του.
Ο Mario αισθάνεται συμβιβασμένος επειδή είναι δημόσιος υπάλληλος. Παρόλα αυτά προσπαθεί να είναι ενεργός σε όλο το κλίμα του γραφείου γιατί δε θέλει να επικρίνει τους εργοδότες του που αδιαφορούν για τα τοπικά, κοινωνικά ζητήματα. Έτσι, στρέφεται σε προσωπικά θέματα.
Η ταινία είναι μια γνωστή μορφή κοινωνικά ρεαλιστικού μελοδράματος. Η Burger κάνει κάποιες ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις όταν λέει ότι οι αφηγήσεις συχνά ασχολούνται με τους πλούσιους που έχουν πλούσιο τρόπο ζωής. Ή τους φτωχούς που έχουν πραγματικά κοινωνικά ζητήματα για να αντιμετωπίσουν.
Σε όλη την ταινία παρακολουθούμε μία πατρική φιγούρα αντιμέτωπη με τα οικογενειακά, αλλά και κοινωνικά προβλήματα. Σίγουρα μία μονογονεϊκή οικογένεια δε σπανίζει στις μέρας μας, το ιδιαίτερο είναι πως συναντούμε έναν πατέρα στη θέση και των δύο γονέων. Κάτι που δύσκολα βλέπουμε σε ταινίες.
Σίγουρα μία τέτοια υπόθεση μπορεί να μας συγκινήσει σε υπέρμετρο βαθμό. Ο κύριος λόγος για να δούμε την ταινία είναι η ανιδιοτελής αγάπη από τους γονείς. Ακόμα και μετά τις δύσκολες στιγμές βρίσκονται πάντα στο πλευρό των παιδιών τους , χωρίς να ζητήσουν κανένα αντάλλαγμα. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση του πρωταγωνιστή, ο οποίος κάνει τα πάντα για την ευτυχία των παιδιών του. Η αγάπη του, όμως, δε στέκεται μονάχα σε αυτό αλλά και στην προσμονή της επιστροφής της συζύγου του.
Τα συναισθήματα που θα δημιουργηθούν είναι αδιαμφισβήτητα έντονα, ο θεατής έρχεται αντιμέτωπος με την εικόνα της ολοκληρωτικής αγάπης. Πρώτο της σκέλος είναι η αγάπη του συζύγου προς στη σύζυγό του και η αγωνία της επανένωσής τους και στο δεύτερος μέρος της η αγάπη και η φροντίδα των παιδιών που δυναμώνει μέρα με τη μέρα και πάντα μένει στο προσκήνιο.
Σκηνοθεσία: Κλερ Μπερζέ Παίζουν: Μπουλί Λανέρ, Ζιστίν Λακρουά, Σαρά Χενοσμπέργκ
