Λίγο πριν την περιοδεία της στην Ελλάδα, η Χριστίνα Μαξούρη ετοιμάζει την βαλίτσα της και την γεμίζει με κείμενα, αγαπημένα τραγούδια, αναμνήσεις και αισθήματα. Κάποτε δανεικά, κάποτε δικά της και τελικά όλων μας σε μια παράσταση που μοιράζεται απλόχερα, ανοίγει δρόμους και φτιάχνει παρέες! Λίγο πριν την περιοδεία της, μας χάρισε σκέψεις και μελωδίες σε μια ξεχωριστή συζήτηση!

Δανεικά παπούτσια: Ποια ήταν η αφετηρία της παράστασης; Πώς στήθηκε; Η αφετηρία της παράστασης ήταν μία ανάγκη δική μου πριν δύο χρόνια περίπου να απομακρυνθώ και να προστατευτώ με έναν τρόπο από την ανούσια φασαρία και το κομφούζιο που επικρατούσε γύρω μας και στο μυαλό μας. Ένιωθα την ανάγκη να βρω έναν χώρο για να προστατευτώ, όπου θα μπορώ να επιλέγω τον τρόπο που θα εκφραστώ. Αισθάνθηκα πως θέλω να λειτουργήσω απλούστερα και αμεσότερα, να λέω κάτι και να το εννοώ. Και το τραγούδι το έχει αυτό, έχει αμεσότητα και μπορεί να μιλήσει κατευθείαν. Σε ‘μένα μιλάει. Έτσι υπέθεσα ότι αφού συμβαίνει με ‘μένα αυτό, ίσως μπορεί να συμβεί και με άλλους. Επίσης, μία ακόμα ανάγκη ήταν να κρατήσω ζωντανές κάποιες αναμνήσεις που σχετίζονται και με τους ανθρώπους που κάθε φορά είναι κοντά μου.

Οι συνδυασμοί κειμένων και τραγουδιών πώς έγιναν; Για να πω την αλήθεια, δεν θυμάμαι πως ξεκίνησε. Θυμάμαι το ξεκαθάρισμα. Αρχικά σκεφτόμουν μόνο τραγούδια, μετά ήρθαν τα κείμενα σαν να είχα την ανάγκη να γίνει πιο σαφές αυτό που είχα στο μυαλό μου σαν ψυχική διαδρομή.

Είναι η τέχνη παρηγοριά; Μπορεί να μας στηρίξει σε δύσκολους καιρούς με τόσο χειροπιαστό τρόπο; Ναι, φυσικά και είναι. Σε βοηθάει να κρατήσεις το πνεύμα σου σε μία κατάσταση ενεργότερη. Η τέχνη σε όλες τις μορφές της σε βοηθάει όταν χρειάζεται να επαναπροσδιορίζεσαι και να συντονίζεις τον εαυτό σου με την πραγματικότητα. Αυτό γίνεται είτε με προσωπική μελέτη, είτε με το να γίνεσαι μέρος μίας καλλιτεχνικής διαδικασίας.

Από όλα τα τραγούδια και τα κείμενα που έχεις έρθει σε επαφή, υπάρχει κάποιο που να το ανακαλείς και να σε βοηθάει; Αυτό συμβαίνει περισσότερο με τα κείμενα. Πολύ με τα κείμενα του Λειβαδίτη, τα κείμενα του Χατζηδάκι. Κατά καιρούς με τα κείμενα του Ελύτη. Τα κείμενα είναι σαν να βρίσκονται πάντα εκεί και να τα βλέπεις εσύ με άλλη ματιά και από άλλη οπτική γωνία.

Μπορεί η επαφή μας με την τέχνη να μας αλλάξει, να μας κάνει καλύτερους; Μπορεί να μας κάνει να ζήσουμε ωραιότερα, με πιο ανοιχτό πνεύμα και πιο καλλιεργημένη ψυχή. Αν αυτό έχει ως αποτέλεσμα ότι με τον καιρό θα μπορούμε να επεξεργαστούμε την ψυχή μας ή τη συμπεριφορά μας για να είμαστε πιο ηθικοί -με την θετική έννοια- και πιο χρήσιμοι, είναι πολύ ωραίο. Τα κείμενα και τα τραγούδια έχουν την αξία τους ούτως ή άλλως και είναι πάντα εκεί. Αυτό που αλλάζει είναι το πως σκύβει κανείς πάνω τους.

Η παράστασή σου δίνει την αίσθηση πως όλα έχουν επιλεγεί με αγάπη και με τον ίδιο τρόπο τα προσλαμβάνει κάθε θεατής, πως υπάρχει μια συλλογικότητα. Εσύ το νιώθεις αυτό; Νιώθω ότι πολύ γρήγορα δημιουργείται κοινός τόπος. Αυτό σημαίνει ότι πολλά τραγούδια έχουν σιγοτραγουδηθεί αρκετά σε πολλές στιγμές της ζωή μας και φέρουν βιώματα που τυχαίνει να τα θυμόμαστε ξανά. Οι θεατές που έρχονται είναι πολύ ανοιχτοί στο να επικοινωνήσουν σε αυτή την συνθήκη. Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να νιώσει κανείς όμορφα κάπου. Η απλότητα έχει μεγάλη αξία. Και στην παράσταση και στην ζωή. Είναι πολύ συγκινητικό το πως δέχεται την παράσταση ο καθένας και την εκλαμβάνει και την ακολουθεί. Τώρα ετοιμάζω βαλίτσες! Θα ταξιδέψω με τα Δανεικά Παπούτσια! Υπάρχουν πανέμορφοι χώροι στην Ελλάδα, φτιαγμένοι με πολύ μεράκι, που τους επισκέπτονται σπάνια τον χειμώνα. Πάντα με γοήτευε να δω πως είναι η ζωή σε διάφορα μέρη της χώρας μας τον χειμώνα. Και φυσικά με γοητεύει και η ομορφιά της φύσης αυτήν την περίοδο!

Στο εξωτερικό πώς λειτούργησε η παράσταση; Έχω πάει δύο φορές στο Λονδίνο και μία φορά στο Παρίσι. Λειτούργησε το ίδιο. Οι θεατές ήταν και Έλληνες και Άγγλοι ή Γάλλοι αντίστοιχα. Αυτό που μου έκανε εντύπωση -και σε αυτήν την περίπτωση- ήταν ότι σεβάστηκαν αμέσως την συνθήκη με απόλυτη ησυχία και προσμονή για το τι ακολουθεί. Ειδικά στο Παρίσι αγκάλιασαν και εκτίμησαν πολύ τα ελληνικά τραγούδια. Οι παραστάσεις δόθηκαν στα αγγλικά και στα γαλλικά, αλλά στα τραγούδια εξήγησα το νόημα των στίχων. Λειτούργησε πολύ ωραία. Και εκεί στο τέλος δημιουργήθηκε μία ομοιογενής αγκαλιά.

Δεν θέλει πολύ θάρρος να είσαι μόνος σου στην σκηνή και να μοιράζεσαι όλα αυτά; Θέλει θάρρος το πριν και το μετά, όχι κατά τη διάρκεια της παράστασης. Θέλει θάρρος το να μην κάνεις πίσω, να πάρεις τηλέφωνα, να ετοιμάσεις βαλίτσα και να πιστέψεις την ανάγκη σου και την επιθυμία σου και να την στηρίξεις. Στην παράσταση δεν είσαι μόνος σου. Έχεις τα άτομα που είναι εκεί και τα τραγούδια, τα κείμενα και τις σκέψεις.

Ποια κείμενα δεν έχεις συμπεριλάβει ακόμα στην παράστασή σου που θα ήθελες να έχεις μελλοντικά; Υπάρχει ένα κείμενο που το έχει γράψει ένα παιδί από την Αφρική, το οποίο είναι αντιρατσιστικό και πριν κάποια χρόνια είχε ανακηρυχθεί το καλύτερο ποίημα της χρονιάς. Είναι ένα κείμενο ιδιαίτερα ειλικρινές και ευθύ. Ακόμα μ’ αρέσει πολύ Η ξανθούλα του Σολωμού ή Το καφενείο του Σαχτούρη. Είναι πολλά!

Εκτός από κείμενα και μουσικές, τι άλλο απολαμβάνεις στην καθημερινότητά σου; Μ’ αρέσει να βρίσκομαι με τους φίλους μου. Είναι πολύ ακριβό κομμάτι της ζωής μου. Επειδή με την δουλειά χανόμαστε και χαονόμαστε επιδιώκω να βρισκόμαστε συχνά. Μ΄ αρέσει πολύ να περπατάω και να παρατηρώ πως είναι η πόλη και πως είμαι και εγώ μέσα σ΄ αυτή. Εν κινήσει γίνονται και πολλές από τις πρόβες!

Επόμενα σχέδια; Μεταξύ του πρώτου μέρους της περιοδείας και του δεύτερου που θα είναι η Κρήτη και η Αμοργός, στις 15 Μάρτη θα γίνει μία συναυλία στο Θέατρο Πόρτα στο πλαίσιο του προγράμματος Τρίτες Παράλληλες που θα περιλαμβάνει κάποια από τα τραγούδια που έχει γράψει ο Δημήτρης Καμαρωτός για το θέατρο. Σ’ αυτήν την παράσταση θα είμαστε η Αμαλία Μουτούση κι εγώ μαζί με μία ομάδα μουσικών που θα ανακοινωθεί σύντομα.

Για τους σταθμούς της περιοδείας της Χριστίνας Μαξούρη, καθώς και περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση Δανεικά Παπούτσια, μπορείτε να βρείτε στο site:  christinamaxouri.com