Κάτσε και μέτρα πόσες φορές είδες κάποιον κωφό ηθοποιό τα τελευταία χρόνια στον κινηματογράφο. Κι έπειτα κάτσε και αναλογίσου την ποιότητα του ρόλου που ανέλαβε να φέρει εις πέρας. Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ακούοντες ηθοποιοί επιλέγονταν να υποδυθούν τους κωφούς. Μετά από ταινίες όπως το A Quiet Place ή το The Sound of Metal, ήρθε η ώρα επιτέλους να αντιμετωπίσουμε τους κωφούς ανθρώπους και ήρωες όπως τους αξίζει: με σεβασμό.

Υπό άλλες συνθήκες, το CODA θα ήταν μία ακόμη γλυκανάλατη ταινία με αναμενόμενο τέλος

Όπως ίσως ήδη γνωρίζεις, CODA σημαίνει Child Of Deaf Adults, δηλαδή παιδί κωφών ενηλίκων. Στην ταινία η Ruby είναι μία τέτοια περίπτωση παιδιού, όπου οι γονείς και ο αδερφός της είναι κωφοί. Όλοι μαζί έχουν μία βάρκα και ασχολούνται με το ψάρεμα. Επειδή όμως το να προσλάβει κανείς έναν διερμηνέα που γνωρίζει τη νοηματική είναι αρκετά ακριβή υπόθεση, αυτή τη δουλειά έχει αναλάβει η Ruby, η μόνη στην οικογένεια που ακούει και μιλά. Έτσι, ξυπνά κάθε μέρα πριν την αυγή, πηγαίνει στη βάρκα και βοηθά την οικογένεια της σε οποιαδήποτε συνεννόηση χρειαστεί με τις λιμενικές αρχές ή τους εμπόρους.

Η 17χρονη Ruby όμως αποφασίζει να συμμετέχει στην σχολική χορωδία, καθώς αγαπά το τραγούδι. Ο καθηγητής της μένει εντυπωσιασμένος από τη φωνή της και από το γεγονός ότι τραγουδά τόσο καλά ενώ είναι παιδί κωφών γονέων. Γι’αυτό και αποφασίζει να τη βοηθήσει να φοιτήσει σε ένα από τα καλύτερα μουσικά κολλέγια. Τότε ξεκινά και όλος ο αγώνας της Ruby να συνειδητοποιήσει ποια είναι αλλά και ποια θέλει να γίνει. Θα μείνει στην μικρή πόλη δίπλα στους γονείς της για να τους βοηθά καθημερινά; Ή θα κάνει τα όνειρα της πραγματικότητα με το τραγούδι;

Το σενάριο γνώριμο, αλλά οι συνθήκες διαφορετικές

Η συγκεκριμένη coming of age ιστορία αποκτά άλλη άξια όταν συνειδητοποιείς το ταλέντο των ηθοποιών. Το CODA προσφέρει μία ειλικρινή απεικόνιση της καθημερινότητας και των δυσκολιών που πρέπει να αντιμετωπίσουν αυτοί οι άνθρωποι. Αποδεικνύει για άλλη μία φόρα πως ο κόσμος μας έχει δημιουργηθεί από εμάς για εμάς, αφήνοντας απ’έξω ανθρώπους με αναπηρίες.

Το σημαντικότερο όμως είναι ότι οι συγκεκριμένοι ήρωες δεν αποζητούν ποτέ τη λύπηση ή τη συμπόνια των υπολοίπων. Και αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα που κέρδισε η σκηνοθέτιδα. Αυτός θα πρέπει να είναι και ο στόχος κάθε φορά που μία ταινία θέλει να συμπεριλάβει ανθρώπους με αναπηρία στην ιστορία της. Οι άνθρωποι αυτοί δεν υπάρχουν εκεί για να προκαλέσουν τον οίκτο μας, αλλά για να μας ανοίξουν τα μάτια και να μας δείξουν μία άλλη πλευρά του νομίσματος.